สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 624

บทที่ 624 ภาพเหมือนภาพหนึ่ง

บทที่ 624 ภาพเหมือนภาพหนึ่ง

ครึ่งเดือนต่อมา ร่างกายของมู่ซืออวี่ก็กลับมาเป็นปกติ

เมื่อมองดูบ่าวรับใช้เหล่านั้นก็ไม่มีผู้ใดขาดหายไปแม้เพียงคนเดียว ดูเหมือนคนเหล่านี้จะไม่มีปัญหา

หากมีปัญหาจริง ๆ ลู่อี้คงจัดการก่อนที่นางจะรู้เรื่องเสียด้วยซ้ำ ครึ่งเดือนมานี้ไม่มีผู้ใดหายไป เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้เป็นบ่าวรับใช้ธรรมดาจริง ๆ

“สามี มู่ซือเจียวหายตัวไปแล้วหรือ?”

ลู่อี้โอบแขนรอบเอวมู่ซืออวี่ กระชับตัวนางมานั่งบนตัก

ตอนนี้ท้องของนางหนักอึ้ง ขานางเริ่มบวมแล้ว ยืนเพียงชั่วครู่ชั่วยามก็รู้สึกเหนื่อยล้าได้ง่าย ๆ

“ข้าส่งคนไปค้นหาทั่วทุกที่ ทว่าดูเหมือนนางจะหายไปกลางอากาศ”

“หรือว่านางเปลี่ยนโฉมอีกแล้ว?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “ในเมื่อนางเปลี่ยนโฉมได้ครั้งหนึ่ง ย่อมเปลี่ยนได้เป็นครั้งที่สอง”

“เป็นเช่นนั้น คิดจะตามหานางไม่ได้ง่ายดาย นอกจากนี้ หากนางฉลาด นางย่อมไม่สร้างปัญหาให้เจ้าในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ นางจะหลบซ่อนรอคอยโอกาสที่จะได้ลงมืออีกครั้ง เพื่อความปลอดภัยของเจ้า ข้างกายเจ้าไม่อาจเก็บคนแปลกหน้าไว้ได้อีก” ลู่อี้บีบมือนางเบา ๆ “เข้าใจหรือไม่? ไม่ว่าเจ้าหรือลูกก็ไม่อาจแบกรับความเสี่ยงได้อีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อนางออกมา นางมีค่าอะไรกัน? ไม่ควรค่าแก่การเสี่ยงของเจ้าแม้เพียงนิด”

“ข้ารู้”

มู่ซืออวี่ไม่ได้โง่เขลา

การถูกวางยาครั้งนี้ นางยังกังวลว่าทารกในท้องจะปลอดภัยดีหรือไม่ นางจะเอาชีวิตของตนกับลูกไปเสี่ยงอีกครั้งได้อย่างไร?

มู่ซือเจียวคู่ควรหรือ?

ใต้หล้าล้วนคิดว่ายามใดกันที่ฮ่องเต้เฒ่าจะถึงคราตาย ไม่ว่าจะตายอยู่ในอ้อมอกของสตรีหรือตายด้วยยาอายุวัฒนะเหล่านั้น ทว่าฮ่องเต้เฒ่าไม่ทันได้ตาย องค์รัชทายาทที่กำลังรุ่งโรจน์กลับถูกลอบปลงพระชนม์อย่างไม่คาดคิดเสียก่อน

องค์รัชทายาทถูกลอบปลงพระชนม์ ทั่วทั้งราชสำนักตกอยู่ในความวุ่นวายโกลาหล

องค์รัชทายาทไร้ความสามารถเป็นเรื่องหนึ่ง ถูกถอดถอนหรือลดขั้นย่อมเป็นเรื่องธรรมดา หากแต่ถูกคนลอบปลงพระชนม์ นั้นเป็นการท้าทายอำนาจของราชวงศ์

ในช่วงเวลาตึงเครียดเช่นนี้ ขุนนางใหญ่มากมายในราชสำนักถูกลดขั้น

คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนขององค์ชายรอง เห็นได้ว่าฮ่องเต้เฒ่าโง่เขลาเบาปัญญาผู้นั้นเชื่อว่าการตายขององค์รัชทายาทมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์ชายรองที่ลอบปลงพระชนม์องค์รัชทายาทซึ่งกำลังรุ่งโรจน์

หลายปีมานี้ องค์รัชทายาทและองค์ชายรองคานอำนาจซึ่งกันและกันมานาน หลังจากองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ องค์ชายรองย่อมก้าวเข้ามาควบคุมราชวงศ์ได้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง สำหรับฮ่องเต้เฒ่าที่โง่เขลาหวาดกลัวความตายผู้นั้น เขาย่อมรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน

ที่จวนเซวียนอ๋อง หยางอีเหรินได้ยินว่าเซวียนอ๋องออกมาจากวังหลวงแล้ว ก่อนหน้าที่เขาจะออกจากจวน นางได้สั่งการบางอย่างกับผู้วางแผนไว้ จึงไปที่ห้องตำราของเขา

“หวางเฟย ห้องตำราเป็นสถานที่สำคัญ ท่านอ๋องกำชับไว้ ผู้อื่นไม่อาจเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต” บ่าวรับใช้ขวางหยางอีเหรินเอาไว้

หยางอีเหรินมองบ่าวรับใช้ผู้นั้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “หวางเฟยผู้นี้เป็นผู้อื่นหรือ? ในจวนอ๋องแห่งนี้ นอกจากท่านอ๋องแล้ว หวางเฟยผู้นี้ถือเป็นนาย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขวาง?”

“นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง…”

“หลีกไป!” สาวใช้ข้างกายหยางอีเหรินตวาด “ในจวนอ๋องแห่งนี้ ไม่ใช่เพียงท่านอ๋องที่จะตัดสินความเป็นความตายเจ้าได้ ประโยคเดียวจากพระนางหวางเฟยก็ทำให้ชีวิตของเจ้าอยู่ไม่สู้ตายเช่นกัน”

บ่าวรับใช้ยอมถอยออกไป

หยางอีเหรินเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องตำรา

องค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์แล้ว พี่หญิงพระชายาองค์รัชทายาทของนางคลุ้มคลั่งเสียสติยกใหญ่ นางยังอุตส่าห์ใจดีไปเยี่ยม แต่พี่หญิงคนดีของนางกลับยกมือชี้หน้า ตะคอกนางอย่างเกรี้ยวกราด กล่าวว่าความปรารถนาของนางเป็นจริงแล้วสินะ

คราแรกหยางอีเหรินโกรธยิ่งนัก ทว่าเมื่อใคร่ครวญดูอีกที อีกฝ่ายก็กล่าวได้ไม่ผิด