สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 636

บทที่ 636 ความสุขทวีคูณ

บทที่ 636 ความสุขทวีคูณ

“พี่หญิง…” มู่เจิ้งหานรุดเข้ามาจากด้านนอก

ลู่ฉาวอวี่เองก็เข้ามาถึงไม่ช้าไปกว่ากัน เพียงแต่เมื่อเทียบกับสีหน้ามีความสุขของมู่เจิ้งหานแล้ว ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขากลับเคร่งขรึมเสียจนมองสิ่งใดไม่ออก ราวกับเด็กที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“ท่านพี่…” ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้ามาพร้อมกับลู่จื่อชิงในอ้อมแขน “ท่านกลับมาแล้ว”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์…” มู่เจิ้งหานเรียกเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ “พี่หญิงของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“วางใจเถอะท่านน้า ท่านแม่ไม่เป็นไร” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อีกทั้งยังคลอดน้องชายน้อยออกมาคนหนึ่ง ท่านมีหลานเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว”

มู่เจิ้งหานมองเข้าไปข้างใน “ตอนนี้ข้าเข้าไปหานางได้หรือไม่?”

“พวกเขาบอกว่าบุรุษไม่อาจเข้าไปได้ ข้าว่าจริง ๆ แล้วหากท่านอยากเข้าไปก็เข้าไปเถิด ข้าจะเข้าไปดูท่านแม่ก่อน ถ้านางตื่นแล้วข้าจะเรียกท่าน”

มู่ซืออวี่ตื่นแล้วพอดี เมื่อนางรู้ว่ามู่เจิ้งหานและลู่ฉาวอวี่กลับมาก็พลันกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

ลู่ฉาวอวี่ค้อมคำนับมู่ซืออวี่ก่อนเป็นอันดับแรก มู่เจิ้งหานผู้ที่นั่งลงอย่างไม่มีพิธีรีตองจึงลุกขึ้นมาคำนับมู่ซืออวี่อีกครั้ง

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะคิกคัก

ท่าทางเคร่งครัดของนายน้อยช่างน่าสนใจจริง ๆ เขาทำให้คนอยากหัวเราะออกมา

“รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

อารมณ์ของมู่ซืออวี่ในตอนนี้ราวกับพ่อแม่ที่กำลังส่งลูกของตนไปสอบมหาวิทยาลัย รอให้ลูกกล่าวว่า ‘จะต้องเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่งหรือมหาวิทยาลัยชิงหวาได้แน่’ จากนั้นใจนางก็จะเบิกบานไปด้วยความยินดี

“พี่หญิง แทนที่จะถามเขา ไม่สู้ถามข้า เขาเป็นอย่างไรท่านยังต้องถามอีกหรือ? ทุกคนในเมืองหลวงล้วนเห็นความสามารถของเขาแล้ว” มู่เจิ้งหานเอ่ย “ท่านหันมาใส่ใจน้องชายท่านให้มากขึ้นจะดีกว่า”

“ได้ เช่นนั้นเจ้าเป็นอย่างไร?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามมู่เจิ้งหานอีกครั้ง

“อย่างไรเสียข้าก็ตอบทุกหัวข้อแล้ว ส่วนผลสอบจะเป็นอย่างไรนั้น ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ”

มู่ซืออวี่อยากจะเคาะหัวมู่เจิ้งหานสักครั้ง ทว่าเมื่อฝ่ายหลังหลบหลีก นางจำต้องเอนตัวพิงพนักพร้อมเสียงโอดโอย

“พี่หญิง ท่านไม่เป็นไรกระมัง?” มู่เจิ้งหานตื่นตระหนก

มู่ซืออวี่สั่นศีรษะเบา ๆ “ไม่เป็นไร ข้าเพียงแค่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่เท่านั้น อีกทั้งยังมีบาดแผลอีก”

“ต้องโทษข้า…” มู่เจิ้งหานโน้มตัวเข้าไป “ท่านตีข้าเถิด จะตีอย่างไรล้วนได้ทั้งสิ้น”

มู่ซืออวี่หัวเราะออกมา “เหตุใดข้าต้องตีเจ้า? เจ้าสอบเสร็จก็ควรผ่อนคลาย ต่อจากนี้เพียงแค่รอผลออกมาเท่านั้น”

“ท่านแม่ ลำบากท่านแล้ว” ลู่ฉาวอวี่ช่วยพยุงให้นางนอนลง

“เจ้ายังไม่เห็นน้องชายของเจ้ากระมัง? เหตุใดไม่ไปดูเขาเล่า?” มู่ซืออวี่มองลู่ฉาวอวี่ด้วยความรักใคร่

หากจะกล่าวว่าผู้ใดที่ทำให้มู่ซืออวี่เป็นกังวลน้อยที่สุด ย่อมต้องเป็นลู่ฉาวอวี่ หากกล่าวว่าผู้ใดที่นางเอาใจใส่ที่สุดก็ย่อมเป็นลู่ฉาวอวี่เช่นกัน

ตอนนั้นเขาเป็นคนที่กางเกราะป้องกันตัวมากที่สุด นางใช้ความพยายามมากมายกว่าจะเปิดใจเขาและได้รับความเชื่อใจอีกครั้ง ทว่าเจ้าเด็กที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่คนนี้ก็ทำตัวเป็นแขนซ้ายแขนขวาของนางมาโดยตลอด

ลู่ฉาวอวี่ไม่รีบร้อนไปดูเสี่ยวซื่อที่เพิ่งคลอดออกมา แต่คอยอยู่ข้างกายมู่ซืออวี่ เขาเอ่ยว่า “ข้าไปดูเขาเมื่อใดก็ได้ ข้าจะอยู่พูดคุยกับท่านก่อน”

“เขาไม่ดู ข้าดูเอง” มู่เจิ้งหานเข้าไปไกล้ ๆ เปลเด็ก “เจ้าเด็กคนนี้น่าเกลียดน่าชังเกินไปหรือไม่? เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์และฉาวอวี่หน้าตาดีเพียงนั้น เสี่ยวชิงเอ๋อร์ก็เรียกได้ว่าน่ารักน่าชัง เหตุใดพอมาเป็นเสี่ยวซื่อแล้วถึงได้น่าเกลียดเพียงนี้? พี่หญิง ท้องครั้งนี้ของท่านไม่สู้ท้องแรก…”

“อุแว้…” ตามมาด้วยเสียงร้องไห้แผดจ้า น้ำสายหนึ่งพลันพุ่งออกมา

น้ำสายนั้นพุ่งไปบนศีรษะของมู่เจิ้งหาน ทั้งยังกระเซ็นเข้าใส่ปากเขาด้วย

มู่เจิ้งหาน “…”