สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 65

บทที่ 65 เจ้าเด็กปากไม่ตรงกับใจนี่น่ารักเสียจริง

บทที่ 65 เจ้าเด็กปากไม่ตรงกับใจนี่น่ารักเสียจริง

มู่ซืออวี่รู้ว่าลู่ฉาวอวี่ขี้อาย นางจึงไม่บังคับ ได้แต่วางถังไว้ให้แล้วกลับไปทำงานต่อ

ลู่ฉาวอวี่มองตามหลังของนางด้วยท่าทางเย็นชา

ตั้งแต่จำความได้เขาก็ไม่มีแม่ เมื่อก่อนเขาไม่ต้องการ ตอนนี้ก็ไม่ต้องการ และในอนาคตเขาก็ไม่ต้องการเช่นกัน

เมื่อในใจไม่มีความคาดหวังก็ย่อมไม่ผิดหวัง หากวันหนึ่งนางจากไป เขาจึงจะไม่ต้องเสียใจ

“เดี๋ยวสิ เขามีเสื้อผ้าแค่สามชุด ชุดหนึ่งขาด ชุดหนึ่งสกปรก และที่เหลือแขวนอยู่ยังไม่แห้ง” มู่ซืออวี่พูดกับตัวเอง “ถ้าอย่างนั้นเด็กคนนั้นจะใส่อะไร?”

นางตบแป้งทาหน้าในมือแล้วล้างมือด้วยน้ำสะอาด จากนั้นก็ไปเคาะประตูห้องของลู่ฉาวอวี่ “ฉาวอวี่ เสื้อผ้าของเจ้ายังไม่แห้ง เจ้าซักแล้วเอาผ้าห่มคลุมไว้นะ ข้าจะตากแห้งให้แล้วค่อยเอาไปให้เจ้า”

ลู่ฉาวอวี่นั่งยอง ๆ อยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยสีหน้าเย็นชา ท่าทางดูหงุดหงิด “เข้าใจแล้ว”

ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำพลาดในเรื่องง่าย ๆ เช่นนี้

รู้แบบนี้แล้วคงตากผ้าให้แห้งก่อนค่อยส่งให้ลู่จื่ออวิ๋น

“พี่ชาย วางเสื้อผ้าไว้ที่หน้าต่างได้เลย!” เสียงของลู่จื่ออวิ๋นทะลุผ่านประตูเข้ามา

“ได้”

มู่ซืออวี่คลี่ยิ้มพร้อมกับนวดเส้นบะหมี่ “เจ้าเด็กปากไม่ตรงกับใจนี่น่ารักเสียจริง”

ลู่ฉาวอวี่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงออกมา เขาไม่ลืมที่จะคว้าอ่างอาบน้ำออกมาเททิ้ง

เขาไม่สามารถแบกอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ในคราวเดียวได้ จึงตักมันขึ้นมาด้วยถังเล็กแล้วเทมันออกทีละนิด หลังจากเดินไปมาเจ็ดแปดรอบ ห้องก็ถูกทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย

ลู่จื่ออวิ๋นต้องการช่วย แต่ลู่ฉาวอวี่ไม่อนุญาตให้นางแตะต้อง เด็กหญิงตัวน้อยจึงได้แต่เดินตามหลังลู่ฉาวอวี่เหมือนลูกสมุนตัวน้อย ซึ่งนี่ขัดขวางต่อการทำเรื่องต่าง ๆ ของเขายิ่งนัก เพราะเด็กชายไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จึงไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนัก

มู่ซื่ออวี่ได้แต่คิดในใจ

เด็กคนนี้… ภายนอกดูเย็นชา แต่ภายในกลับอ่อนโยน

เด็กคนนี้จะกลายเป็นตัวร้ายได้อย่างไร? เขาสมควรได้รับความรักและความสุขเหมือนเด็กทั่วไป

ไม่นานในหม้อก็เดือดปุด ๆ พร้อมกลิ่นหอมที่โชยออกมา

มู่ซืออวี่เดินไปหาลู่ฉาวอวี่ หยิบถังจากมือของเขาไปวางลงข้าง ๆ ก่อนจะออกแรงกดไหล่เล็กของเขาให้นั่งลง “ผมกระเซอะกระเซิงเหมือนรังนกเชียว มานี่ ข้าจะจัดการให้เจ้า”

“ข้าทำเอง…”

“ไม่ต้อง” มู่ซืออวี่ขัดคำพูดเขา “ข้าไม่กินเจ้าหรอก เจ้าจะกลัวอะไรนักหนา?”

“ข้าไม่ได้กลัว”

เขาไม่ได้กลัวเลยสักนิด

ใบหน้าของลู่ฉาวอวี่บูดบึ้ง

“ใช่ เจ้าไม่กลัว เจ้าแค่ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง เอ้า มัดเรียบร้อยแล้ว สวยงามจริง ๆ ฉาวอวี่เหมือนพ่อของเจ้าเสียจริง!”

ลู่ฉาวอวี่กะพริบตา เม้มริมฝีปาก และมองไปข้างหน้าอย่างเฉยเมย

“ท่านพี่!” ลู่จื่ออวิ๋นตะโกน

ลู่ฉาวอวี่ยืนขึ้นทันที ก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างกระวนกระวายใจ “มีอะไรงั้นหรือ?”