สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 710

บทที่ 710 ตรวจหาสาเหตุพบแล้ว

บทที่ 710 ตรวจหาสาเหตุพบแล้ว

“ท่านพูดจาให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไร?” ลู่จื่ออวิ๋นพึมพำ

“หากข้าเอ่ยดี ๆ คุณหนูลู่จะยอมฟังหรือ?” เซี่ยเฉิงจิ่นเดินยกอาหารเข้ามา “มาเถอะ ข้าจะปรนนิบัติเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าปรนนิบัติคนเชียวนะ”

“ไม่จำเป็น เพียงแค่ให้สาวใช้ปรนนิบัติข้าก็ได้แล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นไม่คิดจะให้เขาปรนนิบัติ นี่มันรู้สึกแปลกเกินไปแล้ว

โดยเฉพาะเขาที่หน้าตาหล่อเหลาเพียงนั้น แต่นางกลับกลายมาเป็นคนอัปลักษณ์ ทว่าเขาก็ยังเข้ามาใกล้เพียงนี้ คุณหนูลู่พลันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ทำตัวไม่ถูกยิ่ง

“คุณหนูลู่คงไม่ได้อายกระมัง?” เซี่ยเฉิงจิ่นเดินเข้ามา “ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าไม่มีร่องรอยใด ๆ บนใบหน้า ถึงแม้จะมี ข้าก็ไม่รู้สึกว่าเจ้าอัปลักษณ์”

“ผู้ใดอาย?!” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน ท่านหาสาวใช้มาให้ข้าสักคนเถิด”

“เพื่อป้องกันไม่ให้โรคระบาดลุกลามไปมากกกว่านี้ การไม่ให้ผู้อื่นเข้ามาในห้องจะดีกว่า ทานเถอะจะได้มีเรี่ยวแรงต่อสู้กับโรค”

จู่ ๆ ลู่จื่ออวิ๋นก็รู้สึกว่าไม่รู้สึกตัวก็ดีเช่นกัน จะได้ไม่ต้องจ้องตากับเซี่ยเฉิงจิ่นเช่นนี้ นับประสาอะไรกับการอยู่ตามลำพังกับเขาตั้งแต่เช้าจรดเย็นเล่า

นางค่อย ๆ เคลื่อนตัวลุกจากเตียง

เซี่ยเฉิงจิ่นกำลังตัดแต่งดอกไม้อยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวเขาจึงหันมามอง เห็นเพียงนางกำลังลุกออกจากเตียง ท่านอ๋องจิ่นจึงวางของในมือลง เดินเข้ามาจับไหล่นาง “ต้องการอะไร? เจ้าอยากดื่มน้ำหรือ?”

“ไม่ใช่” ใบหน้าของลู่จื่ออวิ๋นค่อย ๆ แดงเรื่อขึ้นมา “ท่านออกไปก่อน”

เซี่ยเฉิงจิ่นเข้าใจทันที “เข้าห้องส้วมหรือ?”

“เซี่ยเฉิงจิ่น!” ลู่จื่ออวิ๋นทั้งกระดากอายทั้งขายหน้า “ท่านเพียงไม่เอ่ยออกมาไม่ได้หรือไร?”

“คนมีเรื่องเร่งด่วนสามประการ นี่คือเรื่องธรรมดา เหตุใดจะเอ่ยออกมาไม่ได้?” เซี่ยเฉิงจิ่นพยุงนางลุกขึ้นจากนั้นก็พาไปหยุดอยู่ตรงหน้าถังอุจจาระก่อนจะออกไป “ค่อย ๆ อย่าปล่อยให้ตัวเองล้มเล่า”

หลังออกมาจากห้องแล้ว เซี่ยเฉิงจิ่นกระแอมเบา ๆ เพื่อปกปิดสีแดงเรื่อบนใบหน้าหล่อเหลาของตน

การอยู่กับลู่จื่ออวิ๋นเพียงลำพังไม่ได้มีเพียงนางเท่านั้นที่ทำตัวไม่ถูก ภายในใจเขาก็ไม่ได้สงบไร้คลื่นลมอย่างที่แสดงออกมาเช่นกัน

“ท่านอ๋อง หาสาเหตุพบแล้วขอรับ! สามารถช่วยคุณหนูได้แล้ว!” ลู่เยี่ยวิ่งมาด้วยความตื่นเต้นยินดี “ท่านหมอให้ยาคนไข้คนอื่น ๆ แล้ว อาการของพวกเขาล้วนดีขึ้น”

“พบสาเหตุแล้วหรือ?!”

“ตรวจสอบออกมาได้แล้วขอรับ” ลู่เยี่ยเอ่ย “ต้องขอบคุณท่านอ๋อง หากไม่ใช่เพราะท่านสังเกตเห็นว่าน้ำชานั้นรสชาติผิดปกติ ถึงแม้พวกเขาจะพยายามเพียงใด ท่านหมอคงหาไม่พบว่าต้นตอของโรคมีที่มาจากน้ำ”

“น้ำมีปัญหาหรือ?” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยถาม “ในน้ำมีอะไร?”

“ที่นี่มีเขาหวงหลาง บนเขาแห่งนั้นมีน้ำพุที่หวานชุ่มคอ ผู้คนที่นี่ล้วนชอบนำน้ำจากน้ำพุนั้นมาชงชา ท่านอ๋องพบว่าในน้ำนั้นมีบางอย่างผิดปกติจึงนำไปให้ท่านหมอดู ท่านหมอพบว่าน้ำนั้นเป็นพิษสูงจึงตามเบาะแสจนพบน้ำพุแห่งนั้น ข้างบ่อน้ำพุมีหญ้าพิษขึ้นอยู่รอบ ๆ ดอกของหญ้าพิษนั้นบาน กลีบของมันจึงหล่นลงไปในน้ำ หลังจากตักน้ำนั้นมาใช้ก็มีคนล้มป่วย เถ้าแก่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็ชอบใช้น้ำจากน้ำพุนั้นมาชงชาเช่นกัน บางทีคืนนั้นคุณหนูอาจดื่มมัน นางจึงถูกพิษเข้า”

“หลายวันมานี้เหตุใดไม่มีคนถูกพิษ?”

“ข้าถามเถ้าแก่ เขาบอกว่าหลายวันมานี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ใจเขาห่อเหี่ยวจึงเกียจคร้านแล้ว”

“ก่อนหน้านี้ไม่มีหญ้าพิษนั้นหรือ?”

“ไม่มีขอรับ” ลู่เยี่ยเอ่ย “คนที่ไปตักน้ำกล่าวว่าหญ้าพิษนั้นราวกับเพิ่งงอกขึ้นมา ก่อนหน้านี้ไม่เคยพบเห็นมาก่อน อย่างไรก็ตามหากมันเพิ่งงอกขึ้นมาจะบานเร็วเพียงนี้ได้อย่างไร? มันควรจะอยู่ที่นั่นนานแล้ว เพียงแต่พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็น”