สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 741

บทที่ 741 ไม่เรียนได้หรือไม่

บทที่ 741 ไม่เรียนได้หรือไม่

วันถัดมา หลีเซียงและข้ารับใช้คนอื่น ๆ รออยู่หน้าพระตำหนักหย่างซิน

ฟางกงกงรอให้ฟ่านหย่วนซีไปยังท้องพระโรง ขณะเดินผ่านหลีเซียงจึงเอ่ยว่า “ฮองเฮายังพักผ่อนอยู่ แม่นางหลีเซียงค่อยเข้าไปภายหลังเถอะ”

หลีเซียงลอบเหลือบมองแผ่นหลังของฮ่องต้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนองใด ๆ ก็ทราบทันทีว่าคำสั่งดังกล่าวได้รับความเห็นชอบจากเขาแล้ว หลีเซียงให้ข้ารับใช้คนอื่น ๆ กลับไปยังตำหนักจิ่นซิ่วเพื่อเตรียมน้ำอุ่นกับอาหาร ส่วนตัวนางรออยู่ที่นี่

ซ่างกวนจิ่นซิ่วหลับไปไม่นานนัก เมื่อเตาผิงไฟข้างกายนางหายไป ฮองเฮาน้อยก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ไม่อาจข่มตาหลับต่อไปได้

นางลุกขึ้นนั่ง มองสภาพแวดล้อมในตำหนักที่ไม่คุ้นเคยจึงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ได้

หลีเซียงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในจึงขยับเข้าไปใกล้ประตูแล้วเอ่ยว่า “พระนางฮองเฮา บ่าวหลีเซียงเพคะ ตอนนี้ฮองเฮาตื่นหรือยังเพคะ? หากตื่นแล้ว บ่าวจะเข้าไปแล้วนะเพคะ”

“เข้ามา”

หลีเซียงได้ยินเสียงขานรับจึงเดินเข้ามา

ซ่างกวนจิ่นซิ่วจัดเสื้อผ้าของนางให้เรียบร้อย สวมใส่รองเท้า แล้วจึงเอ่ยกับหลีเซียง “ข้าไม่รู้วิธีจัดผม เจ้ามาก็ดีแล้ว”

หลีเซียงเห็นซ่างกวนจิ่นซิ่วแต่งกายเรียบร้อยเป็นพิเศษจึงลอบมองที่เตียง นอกจากผ้าห่มที่ยับยู่เล็กน้อยแล้ว ทุกอย่างล้วนอยู่ในสภาพปกติ

นางเงยหน้าขึ้นมองฮองเฮา

บนคอไร้รอยจุมพิตใด ๆ

“พระนางฮองเฮา…” หลีเซียงลดเสียงลงแล้วเอ่ยถาม “ต้องให้บ่าวไปเอายาจากห้องเครื่องหรือไม่เพคะ?”

“ยาอะไร?” ซ่างกวนจิ่นซิ่วไม่เข้าใจความนัย

“ยาที่ใช้ครั้งก่อนอย่างไรเล่าเพคะ” หลีเซียงเขินอายเล็กน้อย ทว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางเจอกับสถานการณ์เช่นนี้จึงกล่าวได้คล่องแคล่วกว่าครั้งก่อนมาก “พระนางบอบบาง หากรู้สึกไม่สบายตัวเพียงแค่รับสั่งบ่าว บ่าวจะไปนำมาเพคะ”

“ไม่…” ซ่างกวนจิ่นซิ่วรู้แล้วว่าหลีเซียงกำลังเข้าใจผิดจึงเอ่ยอย่างเอียงอาย “เจ้าคิดไปถึงที่ใดกัน?”

“เมื่อคืนพระนางฮองเฮาไม่ได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับฝ่าบาทหรือเพคะ?” หลีเซียงประหลาดใจ

กล่าวกันตามหลักแล้ว ฝ่าบาทอยู่ในวัยกำลังพลุ่งพล่าน ช่วงที่ผ่านมานี้ไม่ได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับฮองเฮา ยากนักกว่าจะได้หลับนอนด้วยกันเสียที เมื่อวานนี้ทั้งสองคนได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ฝ่าบาทไม่ควรมีปฏิกิริยาเช่นนี้

หรือว่า…

ฝ่าบาทไม่พอพระทัยฮองเฮา?

เมื่อนึกถึงการแสดงออกของซ่างกวนจิ่นซิ่วคราก่อน หลีเซียงจึงรู้สึกว่าในที่สุดตนก็หาสาเหตุพบแล้ว

เมื่อเทียบกับสตรีเหล่านั้นที่ได้รับการ ‘อบรม’ มาเป็นอย่างดี พระนางฮองเฮากลับไม่เข้าใจอะไรแบบนี้เลย เป็นไปได้ว่าคนที่มีสถานะเช่นฝ่าบาทจะรู้สึกว่าจืดชืด ผ่านไปสักพัก เขาอาจจะรับสนมเข้าวังจริง ๆ

“ไม่” ซ่างกวนจิ่นซิ่วหาวหวอด “ข้าอยากกลับไปที่ตำหนักจิ่นซิ่ว ที่นี่นอนไม่สบายนัก ไปเถอะ ข้าต้องรีบกลับไปนอนพักผ่อน”

ซ่างกวนจิ่นซิ่วกลับไปยังตำหนักแล้ว

เพียงแต่นางไม่ได้นอนตามที่ใจต้องการ

ประตูพระตำหนักปิดไว้อย่างแน่นหนา นอกจากซ่างกวนจิ่นซิ่วและนางกำนัลใหญ่หลีเซียงแล้ว ยังมีมามาอาวุโสอายุราวสี่สิบอีกผู้หนึ่ง

มามาอาวุโสหัวเราะ อีกทั้งยังกล่าวอย่างนุ่มนวล

เพียงแต่ สิ่งที่นางกล่าวทำให้ซ่างกวนจิ่นซิ่วรู้สึกอึดอัดยิ่ง ราวกับถูกมนตร์สะกดให้ไม่อาจขยับตัว นี่ช่างน่าอับอายเกินไปแล้ว

“ฮองเฮาเอวอ่อนบางยิ่ง คิดว่าคงเชี่ยวชาญด้านการเต้นรำกระมัง?”

“กล่าวไม่ได้ว่าเชี่ยวชาญ ข้าเพียงแค่เคยร่ำเรียนมาไม่กี่ปี”

“เช่นนั้นก็ดี สตรีเช่นฮองเฮา บุรุษใดไม่ชมชอบบ้าง? เพียงแต่หากพระนางฮองเฮาผ่อนคลายยิ่งกว่านี้ และร่ำเรียนทักษะในการปรนนิบัติสามี ฝ่าบาทต้องพึงใจท่านเพียงผู้เดียวเป็นแน่…”

ในมือของนางมีหุ่นรูปคนสองตัว หุ่นทั้งสองตัวถูกทำขึ้นมาอย่างประณีตเป็นพิเศษ แขนขา ศีรษะ และเอวสามารถขยับได้จึงสามารถปรับเปลี่ยนท่าทางได้หลากหลาย

“ท่านี้เรียกว่า…” มามาอาวุโสอธิบายโดยละเอียด

หลีเซียงไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไปจึงเอ่ยกับมามาอาวุโสและซ่างกวนจิ่นซิ่ว “บ่าวจะไปชงชามานะเพคะ”

อันที่จริงนางเพียงแค่อยากหลบเลี่ยงไปสักครู่จะได้ไม่ต้องหารอยแยกบนพื้นมุดลงไป

มามาอาวุโสเห็นซ่างกวนจิ่นซิ่วหน้าแดงก่ำราวกับผลผิงกั่วสุกก็เอ่ยพลางหัวเราะ “ไม่เช่นนั้น วันนี้สิ้นสุดเพียงตรงนี้ พรุ่งนี้บ่าวจะสอนเรื่องอื่น หุ่นเหล่านี้ให้ฮองเฮาเก็บไว้ฝึกฝนนะเพคะ”

ซ่างกวนจิ่นซิ่ว “…”

ฝึกฝนอะไร?

ไม่ นางไม่ต้องการ!

มามาอาวุโสเดินเข้ามากระซิบเสียงเบา “พรุ่งนี้บ่าวจะออกไปซื้อของบางอย่าง ถึงตอนนั้นจะหาบทละครดี ๆ มาให้ฮองเฮาสักสองสามเล่ม ท่านจะได้เอาไว้อ่านคั่นเวลา”