สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 743

บทที่ 743 กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา

บทที่ 743 กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา

มู่ซืออวี่มองศีรษะเล็กที่อยู่ข้าง ๆ นางด้วยรอยยิ้ม

ลู่จื่อชิงสัมผัสได้ถึงความอันตรายจึงเงยหน้ามองมารดา ใบหน้าของนางประดับไปด้วยรอยยิ้มหวานดังเช่นยามปกติ

“ท่านแม่ ลูกยังไม่ได้พบท่านยายเลย ท่านยายอยู่ในเมืองหรือ? ลูกอดใจรอที่จะพบท่านยายไม่ไหวแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นลูบผมแกละของลู่จื่อชิงแล้วเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “พวกเราไม่ได้บอกท่านยายล่วงหน้า ไม่รู้ว่านางจะประหลาดใจหรือไม่”

“ข้าหมายจะมอบความประหลาดใจให้พวกเขานี่แหละ” มู่ซืออวี่เอ่ย “ไปเถอะ พวกเราเข้าเมืองกัน”

บัดนี้เมืองฮู่เป่ยไม่ใช่เมืองรกร้างว่างเปล่าเช่นในตอนนั้นอีกแล้ว แต่ใหญ่โตกว่าเมืองข้างเคียงหลาย ๆ เมือง ในแง่ของเศรษฐกิจ หากเมืองหลวงเป็นอันดับหนึ่ง เมืองฮู่เป่ยก็เป็นอันดับสอง”

มู่ซืออวี่รู้ว่าหลายปีมานี้เมืองฮู่เป่ยเปลี่ยนไปมาก ทว่าไม่ได้เห็นด้วยสองตาของนางเอง ทำได้เพียงจินตนาการถึงความเปลี่ยนแปลงเท่านั้น บัดนี้เมื่อนางเห็นด้วยตาของนางเองแล้ว นางยังตกตะลึงกับความมั่งคั่งรุ่งเรืองของที่นี่

“ฮูหยิน ที่นี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเมืองหลวงเลยนะเจ้าคะ” ซางจือเอ่ย

มู่ซืออวี่กล่าว “ราษฎรที่นี่มีความสุขกว่าราษฎรในเมืองหลวงมาก ถึงแม้เมืองหลวงจะรุ่งเรือง แต่ก็มีขุนนางและผู้สูงศักดิ์มากมาย หากทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า อาจจะไปชนขุนนางหรือญาติขุนนางเข้า ผู้คนจึงใช้ชีวิตอยู่อย่างระแวดระวัง อย่างไรก็ตาม ที่นี่กลับแตกต่างออกไป เมืองฮู่เป่ยมีขุนนางไม่มาก แม้กระทั่งผู้กุมอำนาจที่แท้จริงก็มีน้อง ผู้คนจึงผ่อนคลายสบายอารมณ์ ความสุขของผู้คนที่นี่จึงมีมากกว่า”

“ฮูหยิน ข้าน้อยไปสอบถามมา ‘โรงหมอถงตั๋ว’ ย้ายที่ตั้ง ไม่อยู่ที่เดิมแล้วขอรับ”

“สอบถามที่อยู่ใหม่มาแล้วหรือยัง?”

“สอบถามมาแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ!”

มู่ซืออวี่ได้ยินว่าที่ตั้งใหม่อยู่ไกลออกไปเล็กน้อยจึงกลับขึ้นไปในรถม้า

คนกลุ่มหนึ่งมาถึง ‘โรงหมอถงตั๋ว’ แต่กลับพบว่าที่นั่นไม่มีคนแม้เพียงผู้เดียว

นางเดินเข้าไปไม่เห็นท่านหมอจู นับประสาอะไรกับถงซื่อ

ลูกศิษย์ที่คอยดูแลโรงหมอกำลังจัดเตรียมล่วมยาอยู่ที่นั่น สีหน้าดูกลัดกลุ้มเป็นอย่างยิ่ง

“พี่ชาย” ซางจือกล่าวทัก “ท่านหมอของโรงหมอพวกท่านเล่า?”

“พวกท่านมาจากที่อื่นกระมัง?” คนงานผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “เกิดเรื่องกับอาจารย์พวกเราแล้ว หากพวกท่านต้องการมาตรวจโรคก็ไปที่อื่นเถอะ!”

“เกิดเรื่อง?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

“ท่านหมอของพวกเรารักษาคน ไม่ระวังจึงจัดยาผิด เดิมทีควรจัดยาสำหรับสตรี นึกไม่ถึงว่าจะจัดยาที่เป็นพิษให้ ฮูหยินผู้นั้นได้รับพิษตายแล้ว ตอนนี้ท่านอาจารย์ของพวกเราถูกขังอยู่ในที่ว่าการอำเภอ รอวันรับการไต่สวน”

“เช่นนั้นฮูหยินพวกท่านเล่า?”

“อาจารย์แม่ของพวกเรากลัดกลุ้มทุกวัน นางทนไม่ไหวจึงล้มป่วยนอนซมอยู่บนเตียง โรคภัยร้ายแรงอื่น ๆ รักษาไม่ได้ แต่โรคภัยของอาจารย์แม่รักษาได้ ดังนั้นหลังจากจัดเตรียมข้าวของแล้ว ข้าจะไปหาอาจารย์แม่ จะได้ช่วยรักษาท่านโดยเร็ว”

ซางจือเอ่ยอย่างกังวล “ฮูหยิน เดิมทีท่านจะมอบความประหลาดใจให้ฮูหยินผู้เฒ่า ตอนนี้ดูท่านางคงไม่อยู่ในอารมณ์ประหลาดใจแล้วนะเจ้าคะ”

“อาจารย์แม่พวกเจ้าอาศัยอยู่ที่ใด?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“พวกท่านเป็นผู้ใด? หากมาหาหมอ เช่นนั้นก็ไปที่อื่นเถอะ อาจารย์แม่ของพวกเรารักษาโรคไม่เป็น”

“ท่านอย่าได้เข้าใจผิด พวกเราไม่ได้มาสร้างปัญหา” ฉานอีเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ท่านนี้คือลูกสาวของอาจารย์แม่พวกท่าน ลูกสาวแท้ ๆ ครานี้ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่านางจะมาหา เดิมทีอยากมอบความประหลาดใจให้นาง ตอนนี้พวกท่านบอกว่าเกิดเรื่องแล้ว ความประหลาดใจนี้ย่อมหายไป พวกเราเพียงแต่อยากไปหาฮูหยินผู้เฒ่าให้เร็วที่สุดเพื่อสอบถามที่มาที่ไปของเรื่องนี้ให้ชัดเจนเท่านั้น”

“ลูกสาวแท้ ๆ? จะเป็นไปได้อย่างไร? อาจารย์แม่พวกเรามีลูกสาวแท้ ๆ ผู้หนึ่ง แต่นางย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว”

ลู่จื่อชิงมองเขาแล้วเอ่ย “ท่านแม่ พี่ชายน้อยผู้นี้เป็นใครหรือ?”

มู่ซืออวี่เอ่ยอย่างจนปัญญา “นี่เป็นน้องชายของข้า เจ้าต้องเรียกเขาว่าท่านน้า”

“ท่านน้า? ท่านน้าบ้านเราไม่ใช่ท่านน้าหานหรือ?”

“นั่นคือท่านน้าใหญ่ นี่คือท่านน้าเล็ก” มู่ซืออวี่เอ่ย “เอาละ มีอะไรสงสัยค่อยว่ากันทีหลัง แม่ยังมีเรื่องต้องทำ”

มู่ซืออวี่ปัดความสงสัยนับร้อยนับพันของลู่จื่อชิงลงไป แล้วเอ่ยกับจูเฉินที่เพิ่งพบนางเป็นครั้งแรก “ข้าคือพี่สาวของเจ้า มู่ซืออวี่ ท่านแม่เคยบอกเจ้าหรือไม่?”

ดวงตาของจูเฉินเบิกกว้าง

แน่นอนว่าท่านแม่ของเขาเคยบอก ไม่เพียงแค่บอกแต่ยังเคยเอ่ยถึงอยู่บ่อยครั้ง

ในที่สุดเขาก็จำได้ว่าเหตุใดนางจึงคุ้นตานัก เพราะในห้องท่านแม่มีภาพเหมือนของพี่สาวและพี่ชายเขานี่เอง

“ท่านเป็นพี่สาวข้าจริง ๆ หรือ?” จูเฉินเงยหน้าขึ้น มองนางด้วยความไม่แน่ใจนัก

ไม่แปลกที่จูเฉินจะสงสัย เพราะตำนานของมู่ซืออวี่ไม่เคยเลือนหายไปจากเมืองฮู่เป่ย

เพียงแต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่าภายหลังลู่อี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ลู่อี้กลายเป็นอัครมหาเสนาบดี ทว่าข่าวนี้ยังมาไม่ถึงเมืองฮู่เป่ย พวกเขารู้เพียงว่าลู่อี้กลายเป็นขุนนางตำแหน่งใหญ่โต สตรีผู้ทำการค้าที่ดีสุดในใต้หล้าจากเมืองฮู่เป่ยจึงกลายเป็นฮูหยินขุนนาง

บ้านท่านหมอจูและถงซื่อมีเพียงบ่าวรับใช้คอยปัดกวาดเช็ดถูสองคน ไม่เห็นบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ อีก

บ้านหลังไม่ใหญ่นัก สิ่งที่ควรมีล้วนมี เห็นได้ชัดว่าตลอดหลายปีมานี้สองสามีภรรยาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย