สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 748

บทที่ 748 ท่านน้าสกุลอิน

บทที่ 748 ท่านน้าสกุลอิน

เช้าตรู่วันถัดมา ขณะที่มู่ซืออวี่กำลังทานอาหารเช้ากับถงซื่อและลูก ๆ พ่อบ้านก็พาถานชิงซงเข้ามา

“ชิงซงมาแล้วหรือ” ถงซื่อเอ่ยทักทาย “พวกเรากำลังทานอาหารเช้า เจ้าเองก็มาทานกับเราสิ”

“ไม่เป็นไรขอรับอาจารย์แม่ ข้าทานมาแล้ว” ถานชิงซงเอ่ย “พวกท่านทานข้าวก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมาอีกที”

“ช้าก่อน” มู่ซืออวี่เช็ดมือด้วยผ้าที่อยู่ข้าง ๆ เสร็จแล้วก็ยื่นมือไปขวาง “เจ้ามาส่งบันทึกการรักษากระมัง? ส่งมาให้ข้าเถอะ!”

ถานชิงซงส่งสิ่งที่เขาถืออยู่ให้นาง

มู่ซืออวี่เปิดมันออกแล้วเอ่ยถาม “เจ้ารู้เรื่องอาการของฮูหยินอินมากน้อยเพียงใด?”

“ปกติโรคของฮูหยินอินล้วนเป็นอาจารย์ที่ตรวจ อาจารย์มักจะไปที่นั่นเพียงลำพัง ทั้งข้าและหูกุ้ยจึงไม่ทราบขอรับ”

มู่ซืออวี่ดูบันทึกการรักษาของฮูหยินอินแล้วเอ่ยว่า “ในนี้ไม่มีอะไรเขียนไว้เลย ไม่กระจ่างแจ้งชัดเจน ดูเหมือนนอกจากคนรอบกายฮูหยินอินแล้ว คงมีเพียงท่านอาจูที่รู้เรื่องนี้”

บันทึกการรักษาที่ถานชิงซงส่งให้มู่ซืออวี่ไม่ได้มีเพียงของฮูหยินอินผู้เดียวแต่มีของผู้อื่นด้วย ทว่าบันทึกการรักษาของผู้ป่วยคนอื่น ๆ มีบันทึกไว้อย่างชัดเจน มีเพียงบันทึกการรักษาของฮูหยินอินเท่านั้นที่ไม่กระจ่าง

“นางเป็นโรคอะไรกันแน่จึงไม่สามารถบันทึกไว้ได้” ซางจือที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “พี่ถาน ท่านก็เป็นหมอ คงรู้เรื่องนี้กระมัง?”

“ฮูหยินอินเป็นสตรีมีชื่อเสียง จะไม่อยากให้ผู้อื่นรู้เรื่องโรคภัยไข้เจ็บของตนเองก็เป็นเรื่องธรรมดา” ถานชิงซงเอ่ย “สตรีจากสกุลผู้มั่งคั่งเหล่านั้นล้วนกลัวว่าผู้อื่นจะพูดเรื่องโรคของตนจึงมักจะห้ามท่านหมอไม่ให้นำเรื่องโรคภัยของพวกนางมาเปิดเผย”

“เช่นนั้นข้าคงต้องไปถามท่านอาจูอีกครั้ง!” มู่ซืออวี่เอ่ย “เดิมทีข้าเพียงอยากดูบันทึกการรักษาอาการของฮูหยินอินในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผลที่ได้กลับไม่พบอะไร เช่นนั้นคงทำได้เพียงถามผู้ที่รู้รายละเอียดแล้ว”

มู่ซืออวี่พาฉานอีไปที่ศาลาว่าการ ปล่อยให้ซางจือรั้งอยู่ดูแลถงซื่อและเด็ก ๆ

ซางจือไปที่ห้องครัวเพื่อดูว่ายาต้มถึงไหนแล้ว ครั้นกลับมาก็ไม่เห็นเงาเจ้าบ้านน้อยทั้งหลาย

“คุณหนูใหญ่กำลังคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ข้างใน คุณหนูรองและคุณชายน้อยเมื่อครู่ยังอยู่ตรงนี้ ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดจู่ ๆ พวกเขาถึงหายตัวไปแล้ว”

“พวกเขาออกไปข้างนอกแล้วหรือ?”

“บางทีอาจไม่ได้ออกไป ที่ประตูมียามเฝ้า หากพวกเขาออกไปจริง ๆ บ่าวรับใช้ย่อมต้องมารายงาน”

“ประตูหลังเล่า?”

“เอ่อ…” สีหน้าของบ่าวรับใช้แปรเปลี่ยนฉับพลัน “ตรงนั้นไม่มีผู้ใดเฝ้าขอรับ!”

“ยังไม่รีบไปค้นหาอีก?!” ซางจือเริ่มร้อนใจแล้ว

บนถนน มือซ้ายลู่จื่อชิงลากลู่ฉาวจิ่ง ส่วนมือขวาลากจูเฉิน ทั้งสามคนเดินอยู่กลางฝูงชน

“จื่อชิง พวกเราแอบออกมาเช่นนี้คงไม่ดีกระมัง?” จูเฉินเอ่ย “ท่านแม่และพี่หญิงจะต้องโมโหเป็นแน่”

“วางใจเถอะ พวกเราไม่ได้ไปไหนไกล เพียงแค่เดินอยู่แถวนี้ไม่นานก็กลับแล้ว” ลู่จื่อชิงไม่อาจอยู่นิ่งได้ หากไม่ใช่เพราะบ่าวรับใช้คอยเฝ้าอย่างเข้มงวด นางคงออกมาเที่ยวเล่นนานแล้ว

ตอนนี้เมื่อมีโอกาสให้หนี นางจะอยู่แต่ในบ้านอย่างว่านอนสอนง่ายได้อย่างไร? หากนางว่าง่ายเพียงนั้น คงไม่กลายเป็นปีศาจน้อยผู้โด่งดังในเมืองหลวง ชื่อเสียงของนางไม่ช้านานคงโด่งดังกว่าพี่ชายและพี่สาวเป็นแน่

“เด็กจากบ้านใดกัน? เหตุใดหน้าตาน่ารักน่าชังเช่นนี้?”

“หน้าตาน่าเอ็นดูจริงเชียว!”

อีกฝั่งหนึ่ง เมื่อมู่ซืออวี่ทราบสถานการณ์ของฮูหยินอินจากท่านหมอจูก็กลับไปที่จวนอินอีกครั้ง