สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 760

บทที่ 760 ใช้เงินอย่างสูญเปล่า

บทที่ 760 ใช้เงินอย่างสูญเปล่า

ซางจือส่ายศีรษะ “ท่าทีของคนรวยเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะมีคนอิจฉามากน้อยเพียงใด”

ลู่จื่ออวิ๋นหันไปมองลู่จื่อชิง “เจ้าคิดว่าชาวบ้านเหล่านั้นเป็นอย่างไร?”

ลู่จื่อชิงเอียงศีรษะเล็ก ๆ ของนาง หยุดคิดอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยว่า “พวกเขารู้ว่าควรขอบคุณ ล้วนเป็นคนที่ไม่เลวเลย”

“เจ้าคิดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อตอบแทนบุญคุณจริง ๆ หรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นลูบหัวของลู่จื่อชิงเบา ๆ จากนั้นก็หันไปมองจูเฉิน “ท่านน้าเล็ก ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

ลู่จื่อชิงเอ่ยขึ้น “พวกเขาบอกว่ามาเพื่อตอบแทนบุญคุณนี่เจ้าคะ!”

“บางทีพวกเขาอาจมาเพื่อตอบแทนบุญคุณจริง ๆ ทว่าก็มีเจตนาเพื่อตนเองเช่นกัน” จูเฉินกล่าว “วีธีตอบแทนบุญคุณมีมากมาย ทว่าไม่จำเป็นต้องมาที่จวนลู่อย่างเอิกเกริกเช่นนี้ เมื่อพวกเขาทำเช่นนี้แล้ว ทุกคนย่อมรับรู้ว่าจวนลู่ช่วยพวกเขาไว้ จวนลู่คือผู้หนุนหลังพวกเขา ภายหน้าหากมีคนคิดจะรังแก เช่นนั้นก็ต้องดูแล้วว่าจวนลู่จะเห็นด้วยหรือไม่ นอกจากนี้พวกเขายังนำรังไหมของตนติดตัวมาด้วย ข้าคิดว่าพวกเขาคงรู้ว่าเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์เชี่ยวชาญด้านการเย็บปักถักร้อย”

“ตั้งแต่โบราณมา ผู้เชี่ยวชาญด้านการเย็บปักถักร้อยผู้ใดบ้างไม่ชอบผ้าดี และผ้าดีล้วนทำมาจากไหม ดังนั้นไหมที่ดีย่อมสำคัญเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาจงใจดึงดูดความสนใจของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์”

ลู่จื่ออวิ๋นมองจูเฉินด้วยความชื่นชม “ท่านน้าเล็กช่างฉลาดจริง ๆ”

“คนเหล่านี้มีความคิดอ่านมากมายเพียงนั้น คุณหนูรองถูกพวกเขาดึงไปอยู่ในแผนการแล้วกระมังเจ้าคะ?” ติงเซียงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้นมา

“ข้าให้คนไปตรวจสอบดูแล้ว การที่ชิงเอ๋อร์ไปที่ชนบทเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เรื่องนี้ไม่อาจตำหนิพวกเขาได้ ถ้าหากพวกเขาวางแผนโดยดึงชิงเอ๋อร์เข้าไปเกี่ยวจริง ๆ ข้าย่อมไม่ปล่อยพวกเขาไป” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “อันที่จริง ขอเพียงแผนการของพวกเขาไม่ได้อันตรายต่อพวกเราก็นับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หากสิ่งที่พวกเขาทำส่งผลร้ายต่อพวกเรา เช่นนั้นคนดีนี้ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแล้ว น้องหญิง เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

ลู่จื่อชิงพยักหน้าหงึก ๆ “ข้ารู้แล้ว พี่หญิง”

ลู่ฉาวจิ่งดึงลู่จื่อชิงมาหา “พี่หญิงรอง บาดแผลของท่านยังเจ็บหรือไม่?”

ลู่จื่อชิงสั่นศีรษะ “ไม่เจ็บแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นพบสิ่งที่ตนต้องการทำในเมืองฮู่เป่ย นางปรากฏตัวในหมู่บ้านแห่งนั้นพร้อมกับคนของนางเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน คอยตรวจดูชาวบ้านผู้เลี้ยงหนอนไหมน้ำแข็ง

“หัวหน้าหมู่บ้าน ยังไม่ได้ขอรับ” คนเลี้ยงหนอนไหมผู้หนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ตายไปสามแล้ว นี่จะทำอย่างไรดี? ข้าได้ยินมาว่าหนอนไหมน้ำแข็งเพียงตัวเดียวมีค่าถึงหนึ่งร้อยตำลึงทอง มัดพวกเราไปขายยังไม่พอชดใช้เลยนะขอรับ”

“ไม่จำเป็นต้องให้พวกท่านชดใช้” ลู่จื่ออวิ๋นสวมชุดกระโปรงสีแดง รูปโฉมที่งดงามของนางทำให้หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญแห่งนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที นางเยื้องย่างเข้ามาบอกกับชาวบ้าน “ตอนนั้นข้าเคยบอกแล้ว ขอเพียงแค่พวกท่านศึกษาให้ดี หากตายก็เป็นเรื่องของข้า พวกท่านไม่จำเป็นต้องชดใช้”

“คุณหนู หนอนไหมน้ำแข็งเหล่านี้เลี้ยงยากจริง ๆ ขอรับ” หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกละอายใจยิ่งนัก

“หัวหน้าหมู่บ้าน หากอยากมั่งคั่งร่ำรวย เช่นนั้นก็ต้องยอมจ่ายราคาของมัน ข้ามอบเงื่อนไขที่สบายที่สุดให้พวกท่านแล้ว หากผลลัพธ์ออกมาไม่ดียังไม่ให้ท่านจ่ายอะไร เช่นนี้ พวกท่านยังไม่ยินดีต่อสู้เพื่อตนเองและลูกหลานของพวกท่านอีกหรือ?”

“คุณหนูกล่าวได้ถูกต้องแล้ว!” หัวหน้าหมู่บ้านกัดฟัน “พวกเราจะต้องทำให้ดีที่สุด ใช้พลังทั้งหมดที่เรามีเพื่อเลี้ยงปากท้องลูกหลานต่อไป”

“หัวหน้าหมู่บ้าน หลี่กู่หยวนท้ายหมู่บ้านผู้นั้นก่อเรื่องอีกแล้วขอรับ” ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอก “เขายืนกรานที่จะเลี้ยงหนอนไหมน้ำแข็งในน้ำแข็ง ท่านว่านี่…”

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินดังนั้นก็ร้อนใจขึ้นมาแล้ว เมื่อเทียบกับชาวบ้านในหมู่บ้าน พวกหนอนไหมยังมีค่ามากกว่าเสียอีก ไม่อาจประมาทได้เป็นอันขาด

“คุณหนู ข้าน้อยจะไปดูก่อน”

ลู่จื่ออวิ๋นรู้สึกสนใจใคร่รู้ขึ้นมาจึงตามหัวหน้าหมู่บ้านไปด้วย

คนทั้งกลุ่มเดินมายังกระท่อมหลังหนึ่งที่ดูจะพังมิพังแหล่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน

“หลี่กู่หยวน!…” หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนเข้าไปข้างใน “เจ้าเด็กคนนี้ เจ้าก่อเรื่องอีกแล้วใช่หรือไม่?”

ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินออกมา

เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาผู้หนึ่ง

เขายิ้มให้หัวหน้าหมู่บ้านแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน วิธีอื่นเราล้วนลองมาหมดแล้ว เหตุใดไม่ลองเพิ่มอีกสักวิธีเล่า? ในเมื่อมันเรียกว่าหนอนไหมน้ำแข็ง เส้นใยที่มันพ่นออกมาก็เป็นน้ำแข็ง แสดงว่ามันต้องไม่กลัวน้ำแข็งอย่างแน่นอน วางใจเถอะ มันไม่ถูกแช่แข็งหรอก”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันล้ำค่าเพียงใด?”