สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 763

บทที่ 763 มีเงินมากพอก็เป็นอันใช้ได้

บทที่ 763 มีเงินมากพอก็เป็นอันใช้ได้

“ทหาร มีคนลอบสังหาร!” หลีเซียงตะโกนออกไปด้านนอก

ทหารยามได้ยินเสียงก็รุดเข้ามาทันที

เมื่อขันทีน้อยเห็นว่าตนลอบสังหารไม่สำเร็จจึงยกมีดแทงเข้าไปที่อกของตน

นางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ ดึงซ่างกวนจิ่นซิ่วถอยออกห่าง

ฉึก! กริชแทงเข้าไปอย่างแม่นยำ จากนั้นโลหิตสีแดงฉานก็ไหลออกมา หนึ่งชีวิตสิ้นลมหายใจลงตรงหน้าคนทั้งหมด

ทันใดนั้นเองทหารยามจึงกรูกันเข้ามา

“ข้าน้อยมาช่วยเหลือล่าช้า พระนางฮองเฮาโปรดอภัย”

“ผู้บัญชาการฟู่ ท่านไปดูหน่อยว่าเขาเป็นอย่างไรแล้ว” ซ่างกวนจิ่นซิ่วชี้ไปยังขันทีน้อยที่ฆ่าตัวตายเพราะหวาดกลัวความผิด

ผู้บัญชาการฟู่จับชีพจรของอีกฝ่ายแล้วเอ่ย “ฮองเฮา เขาตายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ขันทีน้อยผู้นี้รับหน้าที่ทำความสะอาด ปกติเป็นคนซื่อสัตย์ เหตุใดวันนี้จึงได้กล้าหาญเพียงนี้?” หลีเซียงเอ่ย “ผู้บัญชาการฟู่ ท่านต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดีเล่า หากเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้ง ฮองเฮาอาจไม่โชคดีเช่นนี้อีก”

“ข้าน้อยจะต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างอย่างแน่นอน”

ฟ่านหยวนซีทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน ขณะที่เขากำลังจะพักผ่อนก็ได้ยินเสียงแหลม ๆ ของเฉินกงกงดังมาจากด้านนอก “ฮองเฮาถูกลอบสังหารอย่างนั้นหรือ?!”

เขาลุกขึ้นนั่ง มองเฉินกงกงที่ผลักประตูเข้ามา

“ฝ่าบาท…”

“นางไม่เป็นไรกระมัง?”

“ฝ่าบาทได้ยินแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เฉินกงกงเอ่ยอย่างประจบประแจง “บ่าวสมควรตายยิ่งนัก รบกวนฝ่าบาทแล้ว ฮองเฮาไม่เป็นไร นางกำนัลที่ปรนิบัติฮองเฮาเฉลียวฉลาดยิ่ง นางสังเกตความผิดปกติได้ทันการ ฮองเฮาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ ส่วนขันทีที่ลอบสังหารฆ่าตัวตายเพราะกลัวความผิดแล้ว ได้ยินผู้บัญชาการฟู่กล่าวว่า เขาเป็นข้ารับใช้ที่ทำงานอยู่ด้านนอกพระตำหนักของพระนาง ปกติไม่พบว่าผิดสังเกตอะไร ทว่าวันนี้กลับอุ้มแมวที่ฮองเฮาเลี้ยงเอาไว้เข้าไปในพระตำหนักแล้วลอบสังสารฮองเฮา โชคดีที่ทำไม่สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ”

“ผู้บัญชาการฟู่ตรวจสอบได้ความว่าอย่างไรบ้าง?”

“คนนั้นตายไปแล้ว ส่วนที่พักของเขาไม่มีสิ่งใดผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ ผู้บัญชาการฟู่ไต่สวนขุนนางเล็กที่พักที่เดียวกับเขา ทุกคนล้วนแต่เป็นข้ารับใช้ในวังหลวงทำงานอยู่สังกัดที่ต่างกันไป แต่กลับถามอะไรออกมาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

ฟ่านหยวนซีสวมรองเท้า

เฉินกงกงรีบนำชุดลำลองมาให้เขา ก่อนจะช่วยสวมให้อย่างรวดเร็ว

เขาไม่รอช้าแต่เดินนำเฉินกงกงมุ่งหน้าไปยังพระตำหนักจิ่นซิ่วทันที

“ถวายบังคมฝ่าบาท…”

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

ซ่างกวนจิ่นซิ่วกำลังจะพักผ่อน ทว่าได้ยินเสียงพูดคุยอยู่ข้างนอกจึงกระเด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ฝ่าบาท…”

“ทำตัวตามสบายเถิด”

“ฝ่าบาท ดึกดื่นเพียงนี้แล้ว พระองค์มาได้อย่างไรเพคะ?”

ฟ่านหยวนซีมองหญิงสาว เมื่อเห็นว่าสีหน้าของนางดูปกติราวกับไม่ได้มีเรื่องเกิดอะไรขึ้น เขาจึงเอ่ย “ข้าเหนื่อยแล้ว อยากมาพักผ่อน”

เฉินกงกงได้ยินดังนี้ก็เข้าใจทันที ขันทีมากประสบการณ์โบกมือให้นางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ พาทุกคนถอยออกไป

ภายในห้องเหลือเพียงซ่างกวนจิ่นซิ่วและฟ่านหยวนซีสองคนเท่านั้น