สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 768

บทที่ 768 ระเบิดหมดแล้ว

บทที่ 768 ระเบิดหมดแล้ว

การสู้รบครั้งแรกจบลง เมืองฮู่เป่ยเองก็ต้องพักฟื้นเช่นกัน

ตอนนี้มีทหารได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ทั้งหมดล้วนได้รับการรักษาและทำแผลจากท่านหมอในเมือง

เวลาเช่นนี้ เหล่าราษฎรต่างร่วมมือร่วมใจกันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ไม่เพียงแต่ท่านหมอและคนจัดยาเท่านั้นที่เป็นฝ่ายลงมือช่วยเหลือ ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปยังช่วยกันทำหมั่นโถวและซาลาเปาส่งไปยังประตูเมืองเพื่อเป็นรางวัลให้แก่ทหารที่ออกไปสู้รบสังหารศัตรูด้วย

ทุกคนต่างรู้ดีว่าชะตากรรมของพวกเขานั้นเชื่อมโยงกันอย่างแนบแน่น

เมืองฮู่เป่ยเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง หากให้ทัพกบฏเหล่านั้นฆ่าฟันเข้ามา ถึงแม้ราษฎรจะรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่ก็จะสูญเสียทุกสิ่งที่ตนมีในตอนนี้ไปเช่นกัน

นั่นเป็นกิจการที่ครอบครัวพวกเขาบากบั่นช่วยกันก่อร่างสร้างขึ้นมาเป็นเวลาหลายปี ผู้คนที่อื่นล้วนอิจฉาความเจริญรุ่งเรืองของเมืองฮู่เป่ย พวกเขาย่อมไม่ยินดีให้ผู้ใดมาทำลายชีวิตที่เจริญรุ่งเรืองนี้

สายลับพบที่ตั้งค่ายของกองทัพกบฏแล้ว

เบื้องหน้าของมู่ซืออวี่มีโต๊ะทรายขนาดใหญ่โต๊ะหนึ่ง บนนั้นเป็นแผนที่จำลองภูมิศาสตร์ของเมืองฮู่เป่ย ในพื้นที่โล่งแห่งหนึ่งมีธงเล็ก ๆ ปักอยู่ ที่นั่นเป็นที่ตั้งค่ายของทัพกบฏ

“ห้าหมื่นคนนี้เป็นเพียงแนวหน้าของพวกเขา จะต้องมีทัพหลักตามมาอีกเป็นแน่” มู่ซืออวี่เอ่ย “เมืองถงหยางมีทหารหนึ่งแสนนายและพลเรือนในค่ายอีกสองแสนนาย ถึงแม้พวกเขาจะใช้กำลังคนบางส่วนโจมตีเมืองหลูหยาง หลังจากยึดเมืองหลูหยางแล้วยังต้องเหลือคนไว้คอยป้องกัน ทว่าไม่อาจเหลือเพียงคนจำนวนน้อยนี้ไว้สู้รบได้ เพียงแต่สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจคือ โจวเสียงเฟยผู้นั้นเป็นแม่ทัพชายแดนของเมืองถงหยาง เขาอยู่ที่นี่ แล้วทัพหลักที่อยู่ข้างหลังผู้ใดเป็นผู้นำเล่า?”

“อาจารย์ หากแม่ทัพชายแดนเมืองถงหยางทำได้เพียงเป็นกองหน้า แม่ทัพใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเขาผู้นั้นย่อมมีสถานะสูงกว่าเขา เกรงว่านี่จะไม่ใช่เพียงการกบฏธรรมดา อาจมีผู้อื่นถือโอกาสราดน้ำมันบนกองไฟ” หลี่กู่หยวนเอ่ย

“ผู้ใดที่ชักใยโจวเสียงเฟยอยู่เบื้องหลังยังไม่ต้องเอ่ยถึง พวกเรามาเผชิญหน้ากับปัญหาในยามนี้ก่อนเถิด เบื้องหลังจะต้องมีทัพหลักตามมาเป็นแน่ เพียงแค่จัดการกับกองหน้าเหล่านี้ก็ลำบากแล้ว หากทัพหลักตามมาสมทบ บุกโจมตีเมืองเต็มกำลัง เราจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ พวกเราต้องคิดหาวิธีตัดกำลังคู่ต่อสู้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อจะได้เป็นฝ่ายครองความได้เปรียบ”

กลางดึก ทหารจำนวนหนึ่งร้อยนายออกจากเมืองฮู่เป่ยไปอย่างเงียบ ๆ

“นายท่านหลี่ พวกเราไม่ต้องรายงานฮูหยินให้ทราบล่วงหน้าก่อนหรือ? หากฮูหยินรู้ว่าเรากระทำโดยพลการ นางจะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน!”

“ข้ารู้จักอาจารย์ของข้า นางจะไม่โกรธ” หลี่กู่หยวนเอ่ย “ขอเพียงแค่เราลงมืออย่างระมัดระวังและกลับเข้าเมืองอย่างปลอดภัย อย่างมาก อาจารย์ก็แค่เพียงตำหนิข้าสองสามครั้งเท่านั้น”

“นายท่านหลี่ ท่านเพิ่งได้รู้จักกับฮูหยินได้ไม่นาน เหตุใดถึงมั่นใจเพียงนี้”

“หากอาจารย์เป็นสตรีธรรมดาทั่วไป นางย่อมไม่สนใจทุกสิ่งที่นางกำลังทำในตอนนี้” หลี่กู่หยวนเอ่ย “หากพวกเราสร้างความดีความชอบ อาจารย์ย่อมตกรางวัลเราแน่ เจ้าเชื่อหรือไม่?”

“นายท่านหลี่กล่าวอะไรย่อมเป็นเช่นนั้น แน่นอนว่าพวกเราเชื่อท่านขอรับ”

ขณะที่มู่ซืออวี่กำลังเคลิ้มหลับ ลู่ซวิ่นก็ร้องเรียกนางจากด้านนอก

นางจึงเอ่ยถาม “มีเรื่องอะไรหรือ?”

ลู่ซวิ่นตอบ “ฮูหยิน หลี่กู่หยวนออกจากเมืองไปพร้อมทหารร้อยกว่านายแล้วขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนี้ มู่ซืออวี่จึงลุกขึ้นนั่งทันที

“เขาคิดจะทำอะไร?”

“ข้าน้อยก็ไม่ทราบ”

มู่ซืออวี่เดินออกไปพลางแต่งกายให้เรียบร้อย

ชิงไต้และเจ๋อหลานอยู่ในห้องข้าง ๆ เมื่อพวกนางได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงรีบสวมเสื้อคลุมแล้วตามมู่ซืออวี่ออกไปทันที

“ไปนานเพียงใดแล้ว?”

“ครึ่งชั่วยามแล้วขอรับ”

มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว “ไปตอนนี้ก็ตามไม่ทันแล้ว ช่างเถิด รอฟังข่าวจากเขาอยู่ที่นี่ก่อน!”

ทหารถูกแบ่งออกเป็นหลายผลัด คอยผลัดเปลี่ยนเวรยามกัน เฝ้าสังเกตสถานการณ์ภายนอกอยู่ตลอดเวลา

มู่ซืออวี่มายังประตูเมือง เมื่อเห็นว่าทหารทุกคนล้วนมีพลังใจเต็มเปี่ยม อีกทั้งยังคอยจับตาดูสถานการณ์ภายนอก นางพึงพอใจกับท่าทีของพวกเขาเป็นอย่างยิ่ง

ในยามเช่นนี้ ไม่อาจหย่อนยานได้แม้เพียงชั่วขณะโดยแท้จริง ไม่มีผู้ใดรู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้แผนการอะไร ดังนั้นจึงควรระแวดระวังอยู่เสมอ

“คารวะฮูหยิน”

“ฮูหยิน!”

“ทุกคนทนลำบากสักหน่อย หากสงครามจบลงแล้ว พวกท่านจะต้องได้รับรางวัลอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณฮูหยิน พวกเราไม่รู้สึกว่าลำบากเลยขอรับ”

“หากสามารถแบ่งเบาฮูหยินได้ พวกเราไม่รู้สึกลำบากเลยแม้แต่น้อย”

“พวกเรากำลังปกป้องครอบครัวและพวกพ้อง นี่เป็นสิ่งที่ควรกระทำอยู่แล้ว”