สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 78

บทที่ 78 เด็กคนนี้โง่เขลาหรืออย่างไร

บทที่ 78 เด็กคนนี้โง่เขลาหรืออย่างไร

มู่ซืออวี่ผละออกจากงาน เช็ดมือด้วยผ้าขนหนูก่อนจะเดินออกมาทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ข้าต้องขออภัยที่รบกวน หากมีเวลาข้าจะไปเป็นธุระให้ จะได้ตอบแทนท่านนะ!”

“เรื่องเล็กน้อย เราถือว่าเป็นคนกันเอง ไม่จำเป็นต้องสุภาพถึงเพียงนั้นหรอก”

ขณะที่เฉินซื่อกล่าว สายตาของนางก็จับจ้องไปยังงานไม้ที่วางอยู่ไม่ไกล

“นี่คือ…”

“ข้ารับประดิษฐ์งานไม้ให้กับผู้อื่น แม้จะได้เงินไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะช่วยจุนเจือครอบครัว” มู่ซืออวี่กล่าว “นับเป็นโชคดีที่ครั้งหนึ่งข้าได้บังเอิญเจอกับช่างไม้ชรา ข้าได้เรียนรู้งานใหม่จากเขามามาก เมื่อลองทำด้วยตนเองก็พบว่าทำได้จริง พอประดิษฐ์เป็นสิ่งของแล้วนำมาขายก็พบว่าขายดีทีเดียว ท่านคิดว่านี่เป็นการอวยพรจากเทพเบื้องบนหรือไม่?”

“ข้าได้ยินชาวบ้านเล่าขานกันมาว่าเจ้าทำเตียงนอนให้กับแม่เจ้าและเสี่ยวหานด้วยตนเอง แต่ข้าคิดว่าพวกเขาเพียงกล่าววาจาไร้สาระ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงหรือ?” เฉินซื่อถามด้วยความตกใจ

“เป็นเรื่องจริง ดูเหมือนว่าข้าจะมีพรสวรรค์ในด้านนี้มากทีเดียว” มู่ซืออวี่ยิ้ม “ถือว่าเป็นเรื่องดี ข้าจะได้ไม่ต้องเบื่อหน่ายและคิดฟุ้งซ่านทั้งวัน จากนี้ไปข้าจะช่วยสามีดูแลลูกและครอบครัวของเราให้ดีที่สุด ชีวิตจะได้ดีกว่านี้”

“นี่คือการอวยพรจากเทพเบื้องบน ในที่สุดครอบครัวของเจ้าก็มาถึงจุดสิ้นสุดแห่งความยากลำบากแล้ว” เฉินซื่อประสานมือเข้าด้วยกัน “และเด็กทั้งสองก็ได้รับการอวยพรเช่นเดียวกัน เอาล่ะ ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว ทำงานของเจ้าต่อไปเถิด”

“เดี๋ยวก่อน…” มู่ซืออวี่กล่าวว่า “รอสักประเดี๋ยว ข้ามีบางอย่างจะมอบให้”

“อะไรหรือ?” เฉินซื่องุนงง

มู่ซืออวี่เดินเข้าไปในห้องโดยไม่ตอบกลับ

ลู่จื่ออวิ๋นดึงชายแขนเสื้อของเฉินซื่อไว้อย่างแผ่วเบา “ท่านป้า ข้าเองก็ขอบคุณนะเจ้าคะ”

“ปากหวานจริงเชียว พี่ชายของเจ้าเล่า?” เฉินซื่อหลงรักลู่จื่ออวิ๋นไปแล้ว

ในอดีต ลู่ฉาวอวี่และลู่จื่ออวิ๋นมักจะถูกแม่ของพวกเขาทรมาน พ่อของพวกเขาออกไปล่าสัตว์แต่เช้าและกลับดึกทุกวัน อีกทั้งอาของพวกเขายังป่วยหนัก เด็กทั้งสองราวกับต้องอาศัยในป่าใหญ่ ใบหน้าแปดเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก ตอนนั้นเฉินซื่อไม่คาดคิดเลยว่าใบหน้าที่แท้จริงของเด็กน้อยจะน่ารักน่าชังถึงเพียงนี้ ยิ่งเมื่อได้สวมใส่เสื้อผ้าใหม่และมีเนื้อตัวสะอาดสะอ้านก็ยิ่งยากที่จะละสายตาได้

“ออกไปเก็บฟืนเจ้าค่ะ” ลู่จื่อวิ๋นกล่าว “ท่านแม่ไม่ยอมให้เขาไป แต่เขายังคงยืนกรานที่จะไป”

มู่ซืออวี่เดินออกมาพร้อมกับชามหนึ่งใบในมือ ก่อนจะยื่นให้เฉินซื่อ “นี่คือเนื้อตุ๋นที่ข้าปรุงเอง ท่านนำไปรับประทานที่บ้านเถิด”

“ข้ามาเพื่อต้องการเนื้อเสียที่ไหน?” เฉินซื่อปฏิเสธที่จะรับ “ไม่ต้อง ข้ารับจากเจ้าไปแล้วเมื่อคราวก่อน”

“ท่านช่างดื้อรั้นเสียจริง หากเป็นเช่นนั้น ในอนาคตข้าคงไม่ร้องขอให้ท่านช่วยเหลือสิ่งใดแล้ว” มู่ซืออวี่แสร้งทำเป็นโกรธเคือง “นี่ไม่ใช่เนื้อมีค่าอะไร ท่านสามารถนำกลับไปรับประทานได้อย่างสบายใจ แล้วนี่ก็เงินสำหรับค่าไข่”

“เอาเป็นว่าข้าจะรับไว้เพียงเนื้อตุ๋น เจ้าเก็บเงินค่าไข่กลับไปเสีย” เฉินซื่อจ้องมองมู่ซืออวี่ “ไข่เพียงไม่กี่ฟอง ไม่ได้มีมูลค่ามากมายนัก”

“ไก่ต้องกินธัญพืชเป็นอาหารไม่ใช่หรือ? ไข่เพียงหนึ่งฟองสามารถขายได้เงินถึง 2 อีแปะ ท่านขายให้ผู้อื่นด้วยเงิน แล้วเหตุใดจึงไม่ขายให้ข้าด้วยเงินเช่นเดียวกัน? ข้าไม่ได้ให้ท่านไปมากกว่าผู้ใดเลย รับเอาไปเถิด”

“เจ้าช่าง… เจ้าให้ทั้งเงินและเนื้อแก่ข้า จะไม่ให้ข้าเกรงใจได้อย่างไร? ครั้งนี้ข้าจะรับไว้ แต่ครั้งหน้าเจ้าจงอย่าทำเช่นนี้อีกนะ” เฉินซื่อกล่าว

มู่ซืออวี่เผยรอยยิ้มโดยที่ไม่ได้ตอบกลับ

แน่นอนว่าหากมีครั้งต่อไป นางก็ยังจะจ่ายด้วยวิธีการเช่นนี้

น้องชายของนางจัดการเรื่องเงินอย่างสัตย์ซื่อ นางไม่ต้องการเอาเปรียบผู้อื่นเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินซื่อยังคู่ควรกับมิตรภาพอย่างแท้จริง หนี้บุญคุณยากยิ่งจะชำระคืน ดังนั้นน้ำใจจึงเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุด

ลู่จื่ออวิ๋นเดินนำเฉินซื่อเพื่อไปส่งที่หน้าประตู จากนั้นจึงโบกมือพลางกล่าวว่า “ลาก่อนท่านป้า”

“อวิ๋นเอ๋อร์ หากมีเวลาก็มาเล่นที่บ้านของข้าบ้างนะ!” เฉินซื่อจ้องมองด้วยความเอ็นดู

ลู่จื่ออวิ๋นพยักหน้าตอบกลับ “เจ้าค่ะ”

เฉินซื่อจึงเดินจากไปอย่างมีความสุข