สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 84

บทที่ 84 อย่าบ้าผู้ชาย

บทที่ 84 อย่าบ้าผู้ชาย

ยามราตรีใกล้มาเยือน ดวงจันทร์ค่อย ๆ ลอยเหนือท้องฟ้า

มู่ซืออวี่คันจมูกยุบยิบ สุดท้ายก็จามออกมา “ฮัดชิ้ว!”

“คิกคิก” เสียงหัวเราะดังเข้ามาในหูของนาง

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั่งยิ้มอยู่ข้างนาง “เจ้าเด็กน้อยคนนี้นี่”

“ท่านแม่สลบเหมือดเลยเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวอย่างฉุนเฉียว “ตอนนี้ก็มืดแล้ว ยังไม่ตื่นอีก”

มู่ซืออวี่กวาดตามองไปด้านนอก บรรยากาศโดยรอบปกคลุมไปด้วยความมืดมิดแล้ว

โชคดีที่ในห้องนอนมีแสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันที่ถูกจุดบนตู้อันทรุดโทรม

มู่ซืออวี่ปวดศีรษะตุบ ๆ

“ข้าดื่มมากเกินไปรึถึงจำอะไรไม่ได้เลย?”

“ข้าเองก็ไม่รู้ อวิ๋นเอ๋อร์ออกไปเล่นกับเพื่อนตั้งแต่หัววัน ท่านพ่อเป็นคนคอยดูแลท่านแม่” ลู่จื่ออวิ๋นกะพริบตาพลางกล่าวอย่างไร้เดียงสา

“พ่อของเจ้า?” มู่ซืออวี่เลื่อนสายตาลง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของตนยังครบชุด

ค่อยยังชั่ว ยังบริสุทธิ์อยู่

จริงสิ! เจ้าของร่างเดิมเสียความบริสุทธิ์ไปนานแล้วนี่

นางยังคงคิดว่าตนเองเป็นหญิงสาววัยแรกแย้ม ใครจะคิดว่าต้องมาอยู่ในร่างของหญิงที่มีลูกแล้ว เสียดายความบริสุทธื์จริง ๆ

“ท่านแม่รู้สึกไม่ดีหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นสัมผัสได้ถึงอารมณ์เศร้าของมู่ซืออวี่

“เปล่าเลย” มู่ซืออวี่กล่าวพลางมัดผม นางไม่รู้จักวิธีทำผมตามแบบฉบับสตรีโบราณ จึงทำได้เพียงมัดเป็นมวย เพื่อไม่ให้ผู้อื่นรู้สึกประหลาดใจ นางจึงนำผ้ามาพันรอบศีรษะไว้ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกประหลาดของนาง

คนโบราณช่างโง่เขลาเสียจริง

นางคิดในใจอย่างมีความสุข

“เย็นมากแล้ว เจ้าหิวหรือไม่? ข้าจะไปทำอาหารมาให้”

“ท่านพ่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “อันที่จริงนี่ไม่ใช่อาหารที่ทำยากอะไร ท่านพ่อเห็นผักเหลือเยอะก็เลยทำข้าวต้มผักป่า”

ขณะที่กำลังพูดคุยกัน แม่และลูกสาวก็เดินมาถึงโต๊ะอาหารแล้ว

ลู่ฉาวอวี่วางตะเกียบในมือลง

ลู่เซวียนหาวพลางเหลือบมองมู่ซืออวี่ “ถ้าไม่รู้ขีดจำกัดของตนก็ไม่ควรดื่ม พี่ชายของข้าถูกเจ้าข่วนหน้า จะให้เขาออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไร?”

“ข้า?” มู่ซืออวี่ชี้ไปยังปลายจมูกของสามี “เป็นไปได้อย่างไร? ข้าดื่มเก่งยิ่งกว่าผู้ใด”

ลู่อี้เดินออกมาพร้อมถ้วยข้าวในมือ เมื่อได้ยินสิ่งที่นางกล่าวก็เงยหน้าขึ้นพลางจ้องมองมาอย่างเย็นชา เผยให้เห็น ‘บาดแผลที่เป็นหลักฐาน’ ได้ชัดเจน

มู่ซืออวี่ชะงักไปทันที

“นี่ฝีมือของข้าหรือ?”

นางชี้ไปยังไปจมูกอีกฝ่ายอย่างเขินอาย

“อืม”

“ขออภัย!” มู่ซืออวี่เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน “เจ็บหรือเปล่า?”

ลู่อี้เลิกคิ้ว เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายก็ตอบกลับไปว่า “เจ็บ”

มู่ซืออวี่ละอายใจมากกว่าเดิม

“ครั้งต่อไป หากข้าเมาก็อยู่ให้ห่างข้าเถอะ”

มู่ซืออวี่นั่งลงตรงข้ามลู่อี้ ทันใดนั้นนางพลันพบว่าเขาไม่เพียงมีรอยแผลบนจมูกเท่านั้น แต่ยังมีรอยข่วนที่คอด้วย

หญิงสาวใบหน้าแดงก่ำด้วยความละอายใจ พยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขาแทน

เกิดอะไรขึ้น?

นางทำอะไรลงไป?

เขามีรอยข่วนที่คอด้วย นางไม่ได้ดื่มเหล้าเมามายจนเสียสติใช่หรือไม่?

แม้นางจะยอมรับกับร่างนี้แล้ว แต่ก็ไม่เคยคิดจะสร้างปัญหาหรือข้องเกี่ยวกับเขาอีก นางวางแผนที่จะหาเงินเพื่อช่วยเหลือครอบครัว และปลดปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ ส่วนเรื่องลูกก็ช่วยกันดูแลได้