สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 851

บทที่ 851 งานเลี้ยงในพระราชวัง

บทที่ 851 งานเลี้ยงในพระราชวัง

บ่าวรับใช้ผายมือเชื้อเชิญ “แขกทั้งสองท่าน เชิญทางนี้”

พี่ชายน้องสาวทั้งสองคนตามบ่าวรับใช้ไปยังภัตตาคาร

บุรุษในอาภรณ์ขาวหันกลับมามองด้วยรอยยิ้มสง่างาม “องค์ชาย องค์หญิง เชิญนั่ง”

“ท่านรู้ตัวตนของพวกเราหรือ?” ถัวน่ามองบุรุษตรงหน้า แย้มยิ้มงดงามจับใจออกมา

“ข้าได้ยินว่ามีแขกสำคัญจากเผ่าคงเจินมาเยี่ยมเยือน เห็นท่าทีของทั้งสองท่านดูไม่ธรรมดา เดาว่าต้องเป็นแขกจากแดนไกลเป็นแน่” บุรุษผู้นั้นยิ้มน้อย ๆ

“สหายมีนามว่ากระไร?” อวิ๋นถ่าคำนับตามแบบฉบับของชนเผ่าทุ่งหญ้า

“ข้าน้อยแซ่เริ่น นามหานคุน เป็นซื่อจื่อจวนอันกั๋วกง”

หลายวันให้หลัง

ในพระราชวังจัดงานเลี้ยงขึ้นมา ขุนนางพลเรือนและขุนนางทหารล้วนเข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับองค์ชายอวิ๋นถ่าและองค์หญิงถัวน่าแห่งเผ่าคงเจิน

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการจัดประลองหาคู่ครองที่ใกล้เข้ามา หากปัญหาได้รับการแก้ไขเร็วเท่าไหร่ เซี่ยเฉิงจิ่นก็สามารถกำจัดพี่ชายน้องสาวคู่นี้ได้เร็วเท่านั้น

ในงานเลี้ยงพระราชวัง องค์ชายอวิ๋นถ่าและถัวน่าแต่งกายงดงามหรูหราเข้าร่วมงานเลี้ยง

เมื่อทุกคนเห็นองค์หญิงถัวน่าผู้เปี่ยมเสน่ห์ สายตาพวกเขาต่างจับจ้องมาโดยพร้อมเพรียงกัน

ชุดของเผ่าคงเจินนั้นเปิดเผย ก่อนหน้านี้เพียงแค่เผยให้เห็นเอวเล็กคอดเท่านั้น คราวนี้ไม่เพียงแต่เอวบางแล้ว ทว่าเรียวขายาวและทรวดทรงองค์เอวล้วนปรากฏให้เห็นต่อหน้าทุกคน

“ฝ่าบาท น้องสาวข้าร่ายรำเก่ง วันนี้ก็ให้น้องสาวข้ามอบความสำราญให้พวกท่านเถิด” องค์ชายอวิ๋นถ่าก้าวออกมาเอ่ยกับเซี่ยเฉิงจิ่น

เซี่ยเฉิงจิ่นยิ้มบาง ๆ “เช่นนั้นทุกคนก็โชคดีแล้ว เชิญ”

นักดนตรีในวังหลวงบรรเลงเพลงที่แปลกใหม่เพลงหนึ่ง ถัวน่ายืนอยู่กลางเวทีและเริ่มร่ายรำอย่างเร่าร้อนให้ทุกคนชมด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า

เหล่าสตรีมองการกระทำของถัวน่าด้วยความริษยาระคนรังเกียจ มือก็หยิกบุรุษข้าง ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า หากมีเด็กผู้ชายในสกุล มารดาก็จะปิดตาบุตรชาย ป้องกันไม่ให้จิตใจอันบริสุทธิ์ของพวกเขาแปดเปื้อน

คุณหนูผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายใบหน้าเปล่งสีแดงเรื่อขึ้นมา พวกเขาต่างหลับตาลงเพื่อหลบเลี่ยงการร่ายรำชวนหลงใหลของถัวน่า อย่างไรก็ตามบทเพลงนั้นราวกับมีพลังล่อลวงใจผู้คน คนไม่น้อยคอยลอบมองนางอย่างเงียบ ๆ

การเคลื่อนไหวของถัวน่าเย้ายวนเป็นพิเศษ สายตาของนางจับจ้องไปทางเซี่ยเฉิงจิ่น เจตนายั่วยวนนั้นชัดเจนเป็นอย่างยิ่ง หากบุรุษที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ในยามนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าคงจะไม่อาจต้านทานเสน่ห์เย้ายวนใจของคนงามผู้นี้ได้

เซี่ยเฉิงจิ่นดึงมือของลู่จื่ออวิ๋นมากุมไว้ใต้โต๊ะ

ลู่จื่ออวิ๋นพยามดึงมือออกจากอีกฝ่าย ทว่าฝ่ายหลังกลับไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อย

หลังจากเพลงบรรเลงสิ้นสุดลง ถัวน่าจึงเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท ฮองเฮางดงามเพียงนี้ จะต้องมีอะไรพิเศษเป็นแน่ ไม่สู้เชิญพระนางฮองเฮามาแสดงให้ทุกคนชมสักเพลงเถิดเพคะ”

ทั่วทั้งพระที่นั่งเงียบลงโดยพลัน

ถัวน่ายืนอยู่กลางห้องโถง ทุกคนล้วนมองมาที่นาง

ยามที่นางอยู่ในเผ่าคงเจิน นางมักจะเป็นจุดสนใจของผู้คนเสมอ ไม่ว่านางจะไปที่ใด ดวงตามากมายล้วนจับจ้อง ดังนั้นนางจึงไม่ได้แปลกใจกับการจ้องมองเช่นนี้ ทั้งยังไม่เห็นเป็นเรื่องจริงจัง

“ฮองเฮาเป็นพระมารดาแห่งแผ่นดินจะมาแสดงบนเวทีได้อย่างไร?” ขุนนางผู้หนึ่งกล่าวขึ้นมา

“เหตุใดจะไม่ได้? ข้าเป็นสตรีสูงศักดิ์แห่งเผ่าคงเจิน ยังสามารถร้องเพลงร่ายรำได้เลย” ถัวน่ากล่าว

“องค์หญิงถัวน่าช่างมากความสามารถจริง ๆ ได้ยินว่าแม้กระทั่งเด็กอายุสามขวบของเผ่าคงเจินยังสามารถร่ายรำได้ เห็นได้ชัดว่าผู้คนที่นั่นร่ายรำเพื่อความสนุกสนาน เรื่องนี้ปกติเป็นอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม แต่ละที่ล้วนมีขนบธรรมเนียมประเพณีของตนเอง ในราชวงศ์ของเรา ฮองเฮามีสถานะสูงส่ง ไม่อาจปฏิบัติตนอย่างนักแสดงได้” ขุนนางอีกคนกล่าว

“ฮองเฮาเกิดในสกุลลู่ สกุลลู่เดิมเป็นเพียงชาวบ้านทั่วไป เพียงแต่ผู้สำเร็จราชการแทนคนปัจจุบันรุ่งเรืองขึ้นมา ก้าวขึ้นมาสู่ตำแหน่งในตอนนี้ทีละก้าว ถึงได้ทำให้ทั้งสกุลลู่รุ่งเรืองขึ้นพร้อมกัน ชีวิตของฮองเฮาตอนเด็กไม่สู้ดีนัก สามารถอิ่มท้องได้แต่ละวันก็ไม่เลวแล้ว ยังจะหวังว่านางจะมีพรสวรรค์อะไรอีกหรือ”

“นางคงไม่ขายหน้ากระมัง? ยามนี้นางเป็นตัวแทนของทั้งอาณาจักรเฟิ่งหลินเรา ไม่อาจบุ่มบ่ามได้”

“เมื่อครู่นี้ฮูหยินหลิน ฮูหยินเจี่ยง ฮูหยินจาง และคุณหนูเจินล้วนถูกเรียกตัวไปแล้ว หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับการแสดงของพระนางฮองเฮา?”

“ฮูหยินหลินเชี่ยวชาญคงโหว ฮูหยินเจี่ยงเชี่ยวชาญกู่ฉิน ฮูหยินจางเชี่ยวชาญขลุ่ย คุณหนูเจินเชี่ยวชาญขลุ่ยผิว หากพวกนางรวมตัวกันบรรเลงดนตรีจะต้องคว้าชัยชนะกลับมาได้อย่างแน่นอน”

ทุกคนเดินออกจากประตูพระที่นั่ง

“มืดเพียงนี้ จะเห็นอะไร?”

“ใช่แล้ว ให้พวกเราดูอะไร? ทิวทัศน์ยามราตรีหรือ?”

ถัวน่าเบ้ปาก เสียงแหลมเล็กของนางชัดเจนเป็นพิเศษในยามค่ำคืน “พระนางฮองเฮาหมายความว่าอย่างไร? หากท่านร่ายรำไม่เก่ง ท่านสามารถทำอย่างก็อื่นได้!”

ทันทีที่เสียงสิ้นสุดลง คบเพลิงก็สว่างไสวขึ้นจากทุกมุม

เห็นเพียงบุรุษสตรีจำนวนมากสวมชุดเกราะยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเขา

ชุดเกราะที่เหล่าสตรีสวมใส่เป็นสีแดง เห็นได้ชัดเจนเป็นพิเศษ

ชุดเกราะที่บุรุษสวมใส่เป็นสีขาว ราวกับเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดินได้

ในตอนนี้ สตรีสวมชุดเกราะผู้หนึ่งยืนอยู่หน้ากลองขนาดมหึมา กลองนั้นราวกับกลองสงครามที่ใช้ตีก่อนสังหารศัตรู

เสียงกลองดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า จากช้าไปเร็ว ราวกับพวกเขาตีลงกลางใจผู้ที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้น โดยเฉพาะ เหล่าแม่ทัพที่ จู่ ๆ พวกเขาก็ฮึกเหิมขึ้นมา ประหนึ่งกำลังปรากฏตัวอยู่บนสนามรบ