สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 856

บทที่ 856 จ่ายหนี้บรรเทาทุกข์

บทที่ 856 จ่ายหนี้บรรเทาทุกข์

“เหตุใดจึงจะรักษากิจการของสกุลไว้ไม่ได้” ถัวน่าขมวดคิ้ว “หรือพวกท่านกระทำความผิด? ข้าได้ยินว่าพวกท่านคนจงหยวนมักจะถูกตัดสินประหารทั้งสกุล คงไม่ได้จะถูกประหารทั้งสกุลกระมัง? ไม่ได้การ ข้าเป็นคนเผ่าคงเจิน ถึงแม้พวกท่านจะกระทำผิดร้ายแรง ฮ่องเต้จงหยวนก็ไม่อาจฆ่าข้าได้ มิเช่นนั้นเผ่าคงเจินต้องไม่ยินยอมอย่างแน่นอน”

ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่น “…”

คนอื่น ๆ ในสกุลเริ่นที่อยู่ตรงนั้น “…”

สะใภ้ใหญ่สกุลเริ่นกล่าวพึมพำ “เหตุใดน้องสามีต้องแต่งกับสตรีสมองทึบเช่นนี้ด้วย? หรือเขาสนใจเพียงรูปโฉมเหมือนบุรุษคนอื่น ๆ?”

“น้องสะใภ้รอง เราไม่ถูกประหารทั้งสกุลอย่างแน่นอน เจ้าอย่าได้กล่าววาจาเหลวไหล” อวี๋ซื่อเอ่ย “เรื่องมันเป็นเช่นนี้…”

หลังจากถัวน่าได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่ได้ถูกประหารทั้งสกุลก็ดี จะได้ไ่ม่ต้องดึงข้าเข้าไปพัวพัน”

ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่นมุมปากกระตุก นางกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “ถึงแม้ทั้งสกุลเราจะไม่ได้ถูกยึดทรัพย์ ทว่าสกุลเราก็ไม่อาจจ่ายคืนได้ เราจึงตั้งใจว่าจะมอบจวนหลังนี้ให้ราชสำนัก ถึงแม้จะยังชำระหนี้ได้ไม่หมดแต่ก็สามารถจ่ายคืนทีละน้อย เราทำได้เพียงค่อย ๆ ชำระส่วนที่เหลือแล้ว”

“พวกท่านอย่างไรก็เป็นสกุลผู้มั่งคั่ง เหตุใดจึงได้ยากจนเพียงนี้?” ถัวน่าถาม

“น้องสะใภ้รอง พวกเราเรียกเจ้ามาเพื่อหารือว่าจะทำอย่างไร เหตุใดเจ้ากาไหนน้ำไม่เดือดก็หยิบกานั้น*[1]เล่า?” อวี๋ซื่อเอ่ย “เจ้ามีความคิดดี ๆ ที่จะรักษาจวนหลังนี้ไว้ได้หรือไม่?”

“นอกจากชำระหนี้คืนก็ไม่มีทางอื่นแล้ว”

“แต่เราไม่มีเงินนี่!”

“สกุลเดิมท่านมีกิจการไม่ใช่หรือ?”

อวี๋ซื่อ “…”

ตอนที่ควรฉลาดไม่ฉลาด ตอนไม่ควรฉลาดนางกลับฉลาดขึ้นมาได้ หากไม่ได้อยู่ร่วมกันมาครึ่งเดือน อวี๋ซื่อคงสงสัยว่าสตรีต่างแดนจงใจแสร้งโง่แล้ว

“สกุลเดิมข้าเป็นเพียงผู้ทำการค้าทั่วไป แม้กระทั่งครอบครัวตนเองยังเอาตัวรอดลำบาก พวกเขาจะให้ข้ายืมเงินได้อย่างไร?”

อวี๋ซื่อสังเกตเห็นว่าหลังจากนางเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเริ่นไม่ค่อยน่าดูชมนัก อาจเป็นเพราะความหมายของถ้อยคำนางชัดเจนจนทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกถูกแทงใจดำ เพราะคิดว่านางที่เป็นเสมือนลูกสาวของสกุลอวี๋ผู้นี้ในใจมีเพียงสกุลเดิมเท่านั้น

ไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่อาจรับผิดชอบเรื่องนี้ได้ สกุลเริ่นมีคนมากมาย ปกติล้วนกินดื่มใช้เงินมือเติบ ยามนี้กลับรู้จักรังแกนาง ลูกพ่อค้าวาณิชที่พวกเขามักจะดูถูก เรื่องดี ๆ เช่นนั้นจะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

“ช่างเถิด ข้าก็เห็นว่าทุกคนล้วนลำบาก เอาอย่างนี้เถอะ…” ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่นเอ่ย “ทุกคนนำเงินออกมาได้มากที่สุดเพียงใดก็นำออกมาเพียงนั้น เอามารวบรวมกัน ดูว่ายังขาดเหลืออยู่มากน้อยเพียงใด”

ในห้องตำรา เริ่นหานคุนฟังรายงานจากคนของเขา ผู้ที่ดูอ่อนโยนมาโดยตลอด บัดนี้กลับมีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“กิจการทั้งหมดถูกเผยออกมาแล้วหรือ?”

“มีเพียงเรือนพักร้อนจู้เจี้ยนที่ยังปลอดภัยขอรับ” ลูกน้องของเขาเอ่ย “เรือนพักร้อนจู้เจี้ยนอยู่ในชื่อนายน้อยลูกพี่ลูกน้อง นอกเสียจากจะเป็นเทพเซียน ย่อมไม่มีทางรู้ว่ามันเป็นทรัพย์สินของซื่อจื่อขอรับ”

“อย่าได้มั่นใจนัก บางครั้งการมั่นใจมากเกินไปก็เป็นความทะนงตน ข้าได้ยินว่าสกุลลู่มีหน่วยข่าวกรอง คนของพวกเขาอยู่ทั่วใต้หล้า ไม่มีอะไรที่พวกเขาไม่รู้”

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรขอรับ?”