สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 86

บทที่ 86 ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ

บทที่ 86 ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ

“ก็บ้านข้าไม่ได้มีเงิน!” แม่เฒ่าเจียงกล่าวพลางเท้าเอว ทำตัวไร้ยางอายจนถึงที่สุด

ชาวบ้านที่ต่างมุงดูอยู่ก็กระซิบกระซาบกัน

“ไม่มีเงินอย่างนั้นหรือ? สองวันก่อน ท่านโอ้อวดว่าลูกชายคนโตมีความสามารถ ได้ไปทำงานในเมืองไม่ใช่หรือ? หรือลูกชายคนโตของท่านไม่ได้ให้เงินเลี้ยงดูผู้เป็นแม่แม้แต่อีแปะเดียว”

“ลูกชายคนที่สามของท่าน เขากำลังจะเป็นใหญ่ในตระกูลหวังไม่ใช่หรือ? ท่านบอกว่าเขาเป็นเด็กรับใช้ทีนั่นนี่นา นายน้อยตระกูลหวังก็เอ็นดูเขามากกว่าผู้ใด เขาคงมีความรู้ล้นเหลือพอ ๆ กับเหล่าบัณทิตแล้วกระมัง”

“ท่านยังมีหลานสาวที่เป็นสาวใช้ของเศรษฐีด้วยไม่ใช่หรือ?”

ชาวบ้านต่างกระซิบกระซาบ บ้างก็เปิดโปงแม่เฒ่าเจียง ราวกับว่านางถูกมัดไว้กับเสาแห่งความอัปยศเสียอย่างนั้น

แม่เฒ่าเจียงมักจะคุยโวเกี่ยวกับลูกหลานของตน เยินยอพวกเขาจนแทบจะตั้งไว้บนหิ้งบูชา ชาวบ้านต่างแสดงความชื่นชมและเยินยอ ทว่าภายในใจพวกเขากลับเต็มไปด้วยความอิจฉา

ตอนนี้ลูกชายคนที่สองของนางป่วยหนัก แต่นางกลับเลือกจะกระทำเช่นนี้เพียงเพราะอยากระบายความแค้นใจ

“ข้า… ข้า…” สีหน้าของแม่เฒ่าเจียงในตอนนี้บิดเบี้ยวจนดูน่าเกลียดน่ากลัว “ข้าไม่มีเงิน ข้าจะไม่สนใจเขาหรอกนะ หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นต่อเขา ความผิดทั้งหมดก็จะตกเป็นของพวกเจ้าที่ละเลย”

“มู่ต้าซาน อย่าแสร้งหมดสติ ลุกขึ้นมาพูดเดี๋ยวนี้!” มู่ซืออวี่ไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับแม่เฒ่าเจียง “หรือแท้จริงแล้วท่านเพียงแค่อยากก่อกวนแม่ของข้า? ท่านเป็นคนเดียวที่ขับไล่และไม่ต้องการแม่ของข้า แต่ตอนนี้กลับคุกเข่าอ้อนวอนนาง ยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ”

มู่ต้าซานถูกตำหนิ ไม่อาจโต้เถียง พอได้ยินผู้คนมากมายซุบซิบนินทาเรื่องของตน ก็รู้สึกราวกับถูกสายฟ้าผ่าลงมากลางใจ

เขาพยายามลุกขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย

“ข้าไม่ได้ต้องการให้นางสนใจ”

“ว่าอย่างไรนะ?” แม่เฒ่าเจียงตะโกนลั่น “ไม่ต้องการให้นางสนใจอย่างนั้นหรือ? ลูกสารเลว เจ้าจะให้แม่เป็นหนี้หรืออย่างไร?”

“เพราะท่านไม่อยากเป็นหนี้ ก็เลยจะให้ถงซื่อเป็นหนี้แทนอย่างนั้นหรือ?” เฉินซื่อกล่าวขึ้นมา “ตอนนี้ป้าถงอาศัยอยู่กับลูกชาย นางกำลังมีชีวิตที่ดีแล้วแท้ ๆ เหตุใดท่านยังจะยัดเยียดนางอีก?”

“ฟังให้ดี!” มู่ซืออวี่กล่าวอย่างใจเย็น “ทุกคนต่างมีสายตาเฉียบคมและฉลาดเฉลียว การกระทำของท่านในครั้งนี้ แม้แต่ชาวบ้านก็ไม่อาจทนได้ ในฐานะคนนอก ข้าข้อกล่าวอีกเพียงสองสามคำ ลูกชายของท่านไม่ใช่เจ้านาย ไม่ใช่เด็กที่ดูแลตัวเองไม่ได้ แม้เขาไม่มีทักษะใดติดตัว แต่ก็เป็นคนขยันหมั่นเพียร เชื่อฟัง และทำงานช่วยเหลือท่านมาตลอดหลายปี เขายอมให้ท่านได้ทุกสิ่งโดยไม่มีเงื่อนไข แต่ท่านกลับปฏิบัติต่อเขาเช่นสุนัข คิดว่าเขาไม่มีความรู้สึกหรืออย่างไร?”

มู่ซืออวี่ผลักถงซื่อเข้าไปในบ้าน จากนั้นจึงตะโกนเรียกลู่ฉาวอวี่และลู่จื่ออวิ๋นให้เข้ามาแล้วปิดประตู

“วันนี้ข้าจะรอดูว่ามีผู้ใดบุกรุกหรือไม่ หากมีการบุกรุก ข้าจะแจ้งเจ้าหน้าที่ทันที เรามีใบหย่าและเอกสารชัดเจน ชาวบ้านหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็เป็นพยานได้ หากกล้าที่จะบุกรุกก็เข้ามา”

แม่เฒ่าเจียงไม่มีคนคอยหนุนหลัง ชาวบ้านมากมายที่มุงดูอยู่ต่างซุบซิบนินทาแล้วจ้องมองมายังนาง เมื่อเห็นเช่นนั้นนางจึงตะโกนต่อว่ามู่ต้าซานด้วยความไม่พอใจ “เจ้าหูหนวกหรือ? ไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึ!”

มู่ต้าซานเจ็บปวดใจมาก แม่เฒ่าเจียงเดินเข้ามาทุบตีเขา ร่างกายของชายผู้ป่วยหนักโซเซล้มโครมลงอีกครา

“นี่! ท่านคงไม่ได้คิดจะทุบตีเขาจนตายใช่หรือไม่? แม้เขาจะเป็นลูกชายของท่าน แต่การสังหารชีวิตผู้อื่นก็อาจทำให้ถูกตัดหัว ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะโหดเหี้ยมน่ารังเกียจถึงเพียงนี้! เขาเป็นลูกในไส้ มาจากการตั้งครรภ์ของท่านมาตั้งหลายเดือนแท้ ๆ”

“นั่นสิ! นางยังเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่? ต้าซานทำงานหนักเพื่อครอบครัวมาตลอดหลายปี แต่เขาไม่เคยพร่ำบ่น พอถูกบีบบังคับให้หย่าร้างกับภรรยา ลูก ๆ ก็เพิกเฉย ไม่สนใจชีวิตหรือความตายของเขาอีกต่อไป”

“ผู้เป็นแม่มีนิสัยเช่นนี้ได้อย่างไร? ต้าซานเกิดมาจากนางจริงหรือ?”

แม่เฒ่าเจียงไม่เคยรู้สึกลำบากใจเช่นนี้มาก่อน นางทำเรื่องไร้ยางอายมาตลอดหลายปี ผู้อื่นต้องทนทุกข์ทรมานจากการกระทำของนางเสมอ วันนี้นางจึงโดนฝูงชนตำหนิและด่าทอ

ไม่ว่านางจะไร้ยางอายถึงเพียงใดก็ยังรู้สึกตื่นตระหนก ความกลัวพลันปรากฏชัดบนใบหน้า

“ข้า… ข้าไม่ได้ตั้งใจ ลุงสาม โปรดช่วยข้าแบกเขากลับไปได้หรือไม่ ข้าจะไปเรียกหมอเดี๋ยวนี้” แม่เฒ่าเจียงเอ่ยอย่างขลาดกลัว

“จะเอาเขาไปไว้ที่ใด?” ชายที่ถูกเรียกว่า ‘ลุงสาม’ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ครอบครัวของข้าไม่มีเงินจะจ่ายค่ารักษาให้เขาหรอก”

“ช่วยพาเขากลับไปที่บ้านของข้าก็ได้ ข้าจะไปตามท่านหมอจู”

“เห็นแก่ต้าซานหรอกนะ เช่นนั้นข้าจะช่วยพยุงเขากลับไป แม่ต้าซาน เจ้าช่างน่ารังเกียจจริง ๆ”