สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 873

บทที่ 873 เนื้อหาในกระดาษแผ่นนั้น

บทที่ 873 เนื้อหาในกระดาษแผ่นนั้น

ลู่จื่ออวิ๋นรับมาแล้วเปิดอ่านข้อความ

ในนั้นมีข้อความหวานซึ้งข้อความหนึ่งเขียนเอาไว้ “น้องคิดถึงท่านพี่ มากเสียจนต้องปาดน้ำตาทุกคืนวัน แทบทนรอที่จะได้อยู่ด้วยกันไม่ไหวแล้ว”

มู่ซืออวี่เห็นแล้วจึงเอ่ยว่า “จากเนื้อหาในข้อความ ดูเหมือนว่าเป็นสตรีผู้หนึ่งที่คิดถึงคนรักจึงส่งข้อความถึงเขา”

“ในวังมีนางกำนัลมากกว่าสองพันคน หากกล่าวว่ามีคนที่มีคนรักอยู่ข้างนอกก็ไม่แปลกอะไร” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “เพียงแต่ มีวิธีอื่นในการส่งจดหมายรักออกจากวังไปมากมาย เหตุใดต้องใช้นกพิราบสื่อสารส่งออกไป? นอกเสียจากว่าคนผู้นี้รีบเร่งส่งจดหมายออกจากวังจนไม่อาจรอได้แม้เพียงชั่วขณะ หากคิดถึงคนรักถึงเพียงนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงถูกตัดศีรษะเพื่อส่งแค่ไม่กี่ประโยคนี้ออกไป เห็นได้ชัดว่ามีพิรุธหลายอย่าง”

“อวิ๋นเอ๋อร์กล่าวได้มีเหตุผล”

“ดังนั้นจดหมายนี้ย่อมมีปัญหา” ลู่จื่อชิงเอ่ย “อยากเห็นนกพิราบหรือไม่เจ้าคะ? ข้าคิดว่าจะบอกกล่าวพี่หญิงเสียก่อนค่อยฆ่านกพิราบตัวนั้นทีหลังจึงขังมันไว้ ยังไม่ทันได้ถอนขนเลยเจ้าค่ะ!”

“เอามาให้พี่ก่อนเถิด เจ้าอยากกินนกย่างก็ให้ห้องเครื่องทำให้ อยากกินอะไรก็กินอันนั้น” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ลู่จื่อชิงเดินออกไปก่อนจะอุ้มนกพิราบตัวหนึ่งกลับมา

เมื่อมู่ซืออวี่รับนกพิราบมาก็สังเกตเห็นเครื่องหมายอยู่ใต้ปีกนก ปรากฏเป็นเลข ‘เจ็ด’ อยู่บนนั้น

“ชิงเอ๋อร์กล่าวไม่ผิด วังนี้ของเจ้าจำต้องจัดระเบียบให้ดีแล้วจริง ๆ”

การส่งสารผ่านนกพิราบสื่อสารไม่ใช่เรื่องง่าย เพื่อให้แน่ใจว่าสามารถส่งข้อความออกไปสำเร็จ จำต้องเลี้ยงนกพิราบมากกว่าหนึ่งตัว เช่นนั้น ในวังจะต้องมีคนลอบเลี้ยงนกพิราบสื่อสารไว้สักแห่งอย่างแน่นอน

“ติงเซียง”

“เพคะ”

“เจ้าไปเชิญใต้เท้าเซี่ยมา”

“เพคะ”

ไม่นานนักเซี่ยชิงโจวก็มารออยู่หลังฉากกำบัง

มู่ซืออวี่นำนกพิราบออกมา อธิบายภาพรวมเรื่องนี้ให้เขาฟังหนหนึ่ง

“เช่นนั้นก็ลำบากเจ้าแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ตอนที่พวกเรามา น้องสาวเจ้าไหว้วานให้ข้านำของบางอย่างมาให้เจ้า รวมถึงจดหมายจากทางบ้าน น้องสาวเจ้าแต่งงานกับบุรุษที่ไม่เลวผู้หนึ่ง ทั้งสองมีลูกสาวสองคนกับลูกชายอีกหนึ่งคน พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขยิ่ง”

เซี่ยชิงโจวประกบมือขอบคุณ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ

“ขอบคุณพระชายาที่แจ้งให้ทราบ”

หากกล่าวว่าในอาณาจักรฮุ่ยมีสิ่งใดที่เขาไม่อาจปล่อยวาง ก็คงมีเพียงน้องสาวร่วมท้องผู้นั้น ตอนนั้นเขาอยากพานางมาด้วยกัน ทว่านางได้หมั้นหมายแล้ว อีกทั้งอีกฝ่ายก็เป็นผู้ที่นางพึงใจ นางจึงไม่ได้ตามเขามา

“ต้องขอบใจเจ้าที่คอยให้ความช่วยเหลืออวิ๋นเอ๋อร์ทางนี้ มิเช่นนั้นนางอาจไม่สามารถดูแลการใหญ่หลวงเช่นนี้เพียงลำพังได้”

“พระชายากล่าวเกินไปแล้ว นางเป็นฮองเฮา ข้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ควรเชื่อฟังคำสั่งของนาง แต่หากกล่าวโดยส่วนตัว นางก็เป็นภรรยาของสหายที่เป็นเหมือนพี่ชายข้า เป็นพี่สะใภ้ของข้า เป็นธรรมดาที่น้องชายต้องเชื่อฟังพี่สะใภ้”

หลังจากเซี่ยชิงโจวไปแล้ว มู่ซืออวี่ก็หมุนกายกลับไปข้างเตียงลู่จื่ออวิ๋น “ตอนนั้นที่ลูกเขยพาเขามาด้วยกัน นับว่าทำได้ถูกต้องแล้วจริง ๆ ข้างกายควรมีผู้ที่ไว้ใจได้ถึงจะดี”