สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 876

บทที่ 876 คุณหนูรองใช้อำนาจรังแกผู้อื่น

บทที่ 876 คุณหนูรองใช้อำนาจรังแกผู้อื่น

หมู่บ้านไป๋เฮ่อ

หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านนับสิบคนรอเจ้าหน้าที่ทางการผู้รับผิดชอบรับรังไหมมาตรวจสอบสินค้า

เจ้าหน้าที่ทางการมองด้วยท่าทีลำพอง แสร้งกล่าวด้วยความลำบากใจ “รังไหมหมู่บ้านเจ้ามีขนาดเล็ก สีก็เพี้ยน ราคาน่ะหรือ…”

“ใต้เท้า รังไหมของพวกเราก็เหมือนกับของปีก่อน ๆ นะขอรับ!” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ย “ใต้เท้าได้โปรดอำนวยความสะดวก คนทั้งหมู่บ้านล้วนอาศัยการขายรังไหมเหล่านี้หาเลี้ยงชีพ ราคาไม่อาจต่ำเกินไปกว่านี้แล้วขอรับ”

“ข้าก็ตัดสินใจไม่ได้เช่นกัน” เจ้าหน้าที่ทางการกล่าวด้วยความลำบากใจ “เจ้าก็เห็นว่ามีดวงตาหลายคู่คอยจับจ้อง หากข้าให้ราคาหมู่บ้านพวกเจ้าสูงเกินไป หมู่บ้านอื่น ๆ ก็จะทักท้วงเอาได้ รังไหมของเจ้าไม่ดีเท่าของหมู่บ้านอื่น ๆ เอาอย่างนี้ เห็นแก่ที่ทุกคนล้วนเป็นสหายเก่ากัน ข้าจะคิดราคาให้หมู่บ้านพวกเจ้าเท่าหมู่บ้านอื่น พวกเจ้าก็อย่าได้พูดออกไปเล่า มากความยิ่งจะทำข้าลำบากยิ่งกว่าเดิม”

ชาวบ้านที่อยู่ข้าง ๆ แต่ละคนล้วนทุกข์ใจ

พวกเขาทำงานหนักมาเป็นเวลานาน แต่ราคาที่ทางการให้มากลับไม่เพียงพอเติมเต็มท้อง หากยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป ปีหน้าพวกเขาหันไปปลูกพืชผลเสียดีกว่า ไม่ต้องปลูกหม่อนเลี้ยงไหมแล้ว

“ไม่คัดค้านอะไรแล้วกระมัง? หากไม่คัดค้าน เช่นนั้นพวกเราเริ่มเก็บกันเถอะ!” เจ้าหน้าที่ทางการกล่าว

กุบกับ! กุบกับ! กุบกับ!

เสียงเกือกม้าดังขึ้นมา

ชาวบ้านหันไปมองทิศทางตรงข้าม

“คนเหล่านี้เป็นผู้ใดกัน? ไม่ใช่โจรกระมัง?”

“ไม่น่าใช่ ถึงแม้ที่นี่จะอยู่นอกเมืองหลวง ทว่ายังอยู่ภายใต้เขตอำนาจของเมืองหลวง โจรที่ใดจะอุกอาจเพียงนั้น ถึงขั้นเข้ามาก่อเรื่องในหมู่บ้านใกล้ ๆ เมืองหลวง”

คนบนหลังม้าลงมา ดรุณีน้อยที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าเดินมาหาพวกเขาแล้วกล่าวว่า “พวกเราบังเอิญผ่านมาทางนี้ รู้สึกหิวน้ำเล็กน้อย ขอน้ำสักถ้วยได้หรือไม่?”

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยอย่างรวดเร็ว “คุณหนู หมู่บ้านพวกเรายากจน เกรงว่าจะไม่มีชาดี ๆ รับรอง”

“ข้ากล่าวว่าจะดื่มน้ำ ต้องการชาที่ใดกัน? เพียงแค่ต้องการน้ำต้มสุก” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว

“เช่นนั้นทุกท่านรอประเดี๋ยว พวกเราจะไปเตรียมประเดี๋ยวนี้” สิ้นคำ หัวหน้าหมู่บ้านก็สั่งให้ภรรยาเยาว์วัยและแม่นางน้อยสะอาดสะอ้านหลายคนไปต้มน้ำมา

เจ้าหน้าที่ทางการหมดความอดทน “สรุปว่าจะขายหรือไม่ขาย?”

“ขายอะไรหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม “รังไหมพวกนี้หรือ?”

“ไม่ผิด” เจ้าหน้าที่ทางการเอ่ย “พวกเราเป็นคนของทางการ มาที่นี่เพื่อเก็บรังไหมโดยเฉพาะ”

“พวกเราคือองครักษ์วังหลวง” รองผู้บัญชาการองครักษ์วังหลวงนำป้ายออกมา “ท่านนี้คือน้องสาวของฮองเฮา คุณหนูรองลู่”

ดวงตาของเจ้าหน้าที่ทางการเบิกกว้าง รีบคุกเข่าลงด้วยแข้งขาอันสั่นเทาเพื่อคำนับ “คารวะคุณหนูรองลู่”

“ท่านเป็นเจ้าหน้าที่ทางการ ข้าเป็นราษฎร ไม่ต้องแสดงมารยาทใหญ่โตเช่นนี้” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย เพียงแต่นางกลับไม่ได้ให้เขาลุกขึ้น

เจ้าหน้าที่ทางการปาดเหงื่อ

คุณหนูรองลู่…

ทายาทรุ่นสองที่ผู้คนในเมืองหลวงต่างโจษจัน

นางมาปรากฏตัวในที่ห่างไกลเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ข้าจำได้ว่าพี่สาวข้าเป็นผู้ริเริ่มระบบปลูกหม่อนเลี้ยงไหม”

ซ่งหานจือที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า “ไม่ผิด ฮองเฮาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาโดยตลอด คราวนี้พระนางส่งคุณหนูรองมาลาดตระเวนรอบเมืองหลวงพร้อมกับทหารองครักษ์วังหลวง เพราะกังวลว่าจะมีพวกอันธพาลมาเอารัดเอาเปรียบผู้เลี้ยงไหม ดังนั้นจึงมอบป้ายคำสั่งฆ่าคนก่อนค่อยรายงานทีหลังให้คุณหนูรอง คุณหนูรองมีอำนาจเต็มที่ในการจัดการเรื่องผู้ปลูกหม่อนเลี้ยงไหม”

“พี่หญิงข้านี่จริง ๆ เลย นับตั้งแต่เล็กข้าก็ชอบฝึกยุทธ์ ชอบต่อสู้โรมรันฟันแทง ให้ข้าฆ่าเพียงไม่กี่คนยังพอได้ เหตุใดต้องให้ข้าดูแลไร่หม่อนด้วยเล่า?” ลู่จื่อชิงหยิบรังไหมขึ้นมา “คุณภาพของรังไหมนี้ดีมาก แทบจะเหมือนกับที่พี่หญิงข้าเลี้ยงเอง คงขายได้ไม่เลวกระมัง?”

เจ้าหน้าที่เริ่มอึกอักขึ้นมาแล้ว

รังไหมนี้ไม่เลวจริง ๆ เพียงแต่เบื้องบนกำชับมาว่าราคาไม่อาจให้เท่าปีก่อน ๆ ให้ได้เพียงสองในห้าเท่านั้น