สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 897

บทที่ 897 ข้าไม่ดีตรงไหน

บทที่ 897 ข้าไม่ดีตรงไหน

ลู่จื่อชิงนั่งอยู่ที่โต๊ะ บรรจงเขียนอย่างขะมักเขม้น กระทั่งนางตวัดขีดสุดท้ายเสร็จจึงวางพู่กันลง

นางหยิบกระดาษขึ้นมาเป่าแล้วเอ่ยว่า “พวกเจ้าว่าตัวอักษรนี้ของข้าเป็นอย่างไร?”

“ตัวอักษรนี้ของคุณหนูรองเขียนได้ยอดเยี่ยมยิ่งเจ้าค่ะ” นางกำนัลเอ่ยชม

สีหน้าลู่จื่อชิงบึ้งตึง นางเม้มริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “ปากของเจ้าไม่มีคำพูดที่เป็นความจริงสักคำเดียว”

“คุณหนูรอง บ่าวไม่รู้หนังสือสักคำ ในสายตาของบ่าว คุณหนูรองเป็นผู้ที่เยี่ยมยอดอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

ลู่จื่อชิง “…”

ขอบคุณนะ แต่ข้าไม่ได้สบายใจขึ้นสักนิด

ตุ้บ! ตุ้บ!

ถั่วลิสงตกลงบนหัวของลู่จื่อชิงเม็ดแล้วเม็ดเล่า

ลู่จื่อชิงหยิบถั่วลิสงขึ้นมา แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองบนขื่อคาน

“อย่างไรเจ้าก็มาจากสกุลที่มีชื่อเสียง ประตูก็มีอยู่ทนโท่ ไยไม่เข้ามา จะต้องเป็นสุภาพบุรุษบนขื่อคานให้ได้เลยหรือ?”

จี้ซ่งเฉิงกระโดดลงมาจากด้านบน

“ข้ามีเมตตาตาช่วยเจ้าคอยสอดส่อง ดูว่าผู้คุ้มกันลับและองครักษ์วังหลวงใช้การได้หรือไม่ กลับกลายเป็นว่าพวกเขาใช้การไม่ได้จริง ๆ”

นางกำนัลเอ่ยขึ้น “คุณหนู ต้องเรียกคนหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่จำเป็นหรอก” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เขาจะไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องรบกวนผู้อื่น”

“ผู้ใดบอกว่าข้าจะไปเล่า? ข้าตั้งใจว่าจะมาทานอาหารกลางวันที่นี่” จี้ซ่งเฉิงนั่งลงตรงข้ามนาง

เขาเห็นสิ่งที่ลู่จื่อชิงเขียนวางอยู่ตรงหน้าจึงหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับวิจารณ์ กว่าฝ่ายหลังจะหยุดเขาก็สายเกินไปเสียแล้ว การลงมือของจี้ซ่งเฉิงรวดเร็วยิ่งกว่า

“ตัวอักษรนี้ของเจ้า… แปลกเสียจริง!”

“กงการอะไรของเจ้า?”

“ข้าเคยเห็นตัวอักษรของซ่งหานจือ มันมีพลัง ไม่เหมือนกับอุปนิสัยอ่อนโยนมีเมตตาของเขา ผู้คนในโลกล้วนกล่าวว่าการเห็นตัวอักษรประหนึ่งเห็นคน ตัวอักษรของเจ้าตรงกับนิสัยเจ้าทีเดียว ส่วนตัวอักษรของซ่งหานจือนั้น…”

“บิดาของหานจือเป็นผู้ตรวจการในราชสำนักจึงเข้มงวดกับเขาเป็นอย่างยิ่ง เขาฝึกเขียนตัวอักษรมาตั้งแต่ยังเล็ก แน่นอนว่าย่อมแตกต่างจากข้าที่ไม่ชอบอ่านตำรา เจ้าคิดจะกล่าวอะไรกันแน่?”

จี้ซ่งเฉิงหัวเราะ ‘ฮ่า ๆ’ ขึ้นมา

เขากล่าวเช่นนี้จะสื่ออะไรอย่างนั้นหรือ?

เขาตั้งใจจะสื่อว่า…

ซ่งหานจือเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เมื่อต้องรับมือกับคนเช่นนี้จำต้องระวัง ทว่าเด็กสาวโง่เขลากลับไม่เข้าใจคำพูดโดยนัยเช่นนี้แม้แต่น้อย

“ข้าได้พบแม่เจ้าแล้ว” จี้ซ่งเฉิงตัดสินใจไม่เอ่ยถึงซ่งหานจืออีก อย่างไรเด็กสาวโง่เขลาผู้นี้ก็ไม่เชื่อเขาอยู่ดี

สำหรับนางแล้ว ซ่งหานจือ เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ผู้นั้นย่อมน่าเชื่อถือกว่าเขา ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นมาระหว่างทาง ไม่ว่าเขาจะพูดมากมายเพียงใด นางก็คงไม่ฟังเขาแม้เพียงครึ่งคำ

“ท่านแม่ของข้าว่าอย่างไร? ไม่ถูกสิ เอาเป็นว่า เจ้าเอ่ยอะไรกับท่านแม่ข้า?”

จี้ซ่งเฉิงยกยิ้มแปลกพิกลขึ้นมา “ข้าเอ่ยสู่ขอแต่งงานกับแม่เจ้า บอกให้แม่เจ้ายกเจ้าให้ข้า”

ดวงตาของลู่จื่อชิงเบิกกว้างประหนึ่งเห็นผีกลางวันแสก ๆ

เดิมทีจี้ซ่งเฉิงเพียงแค่อยากแกล้งนาง ทว่าเมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมา

“นี่มันสีหน้าอะไรของเจ้า?”

“เจ้ายังไม่ตื่นหรือ? เป็นบ้าไปแล้วรึ?!” ลู่จื่อชิงรีบลุกขึ้นยืน “ไม่ได้การ ข้าต้องไปถามท่านแม่”