สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 903

บทที่ 903 ช่วยคนก่อน เรื่องอื่นไว้ว่ากันทีหลัง

บทที่ 903 ช่วยคนก่อน เรื่องอื่นไว้ว่ากันทีหลัง

“ช่วยคนก่อน เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากันทีหลัง” ลู่จื่อชิงเอ่ย

ทุกคนไม่เสียเวลา ขุดค้นบริเวณนั้นในทันที พยายามช่วยเหลือคนที่ติดอยู่ข้างในออกมา

ลู่จื่อชิงพาคนมาไม่น้อย ด้วยความช่วยเหลือจากชาวบ้านในท้องที่ ไม่นานก็ช่วยคนออกมาได้มาก

คนของลู่จื่อชิงเชิญท่านหมอกว่าสิบคนมา เมื่อช่วยเหลือคนให้รอดออกมา พวกเขาก็รีบเข้าช่วยเหลือผู้ที่ถูกทับอยู่ข้างในทันที

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่อนข้างบาดเจ็บสาหัสทีเดียว เพียงแต่อย่างน้อยก็ไม่ถึงชีวิต หากแต่ผู้ที่ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือออกมาเหล่านั้น เกรงว่า…”

เวลาล่าช้าไปนานมากแล้ว ผู้ที่ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือออกมาเกรงว่าอาจไม่รอด

“ดำเนินการช่วยเหลือต่อไป” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ใช้ยาที่ดีที่สุด ค่ารักษาทั้งหมดข้ารับผิดชอบเอง”

“ขอรับ”

หนึ่งชั่วยามต่อมา คนทั้งหมดที่ถูกฝังอยู่ข้างในก็ได้รับการเคลื่อนย้ายออกมา

“เป็นอย่างไรบ้าง?” ลู่จื่อชิงเอ่ยถาม

“เสียชีวิตมากกว่ายี่สิบคนขอรับ” ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าว “ห้าคนเป็นชาวบ้าน อีกสิบแปดคนที่เหลือเป็นทหารที่เฉินซานโก่วพามา”

ซ่งหานจือเดินเข้ามาเอ่ยกับลู่จื่อชิง “พวกเราพบร่องรอยมนุษย์บนนั้น ภูเขาถล่มครานี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ หากแต่มีใครบางคนจัดฉากขึ้นมา”

“ข้าต้องเข้าวังประเดี๋ยวนี้ เรื่องทางนี้มอบให้เจ้าดูแล ได้หรือไม่?”

“ข้ายินดีทำทุกอย่างเพื่อเจ้า เจ้าก็รู้” ซ่งหานจือเอ่ย “เจ้าไปเถอะ! ทางนี้ให้เป็นหน้าที่ข้า”

ลู่จื่อชิงรุดเข้าไปในวังหลวง บอกกล่าวเรื่องที่เกิดขึ้นให้ลู่จื่ออวิ๋นฟัง

ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถึงเรื่องการนำทัพกลับเมืองหลวงของเซี่ยเฉิงจิ่น นางกล่าวว่า “มีคนเริ่มนั่งไม่ติดที่ เขาจึงคิดจะลงมือกับเจ้า เพียงแต่คนเหล่านั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ กลับกลายเป็นเหยื่อสงครามการเมืองครั้งนี้เสียได้”

ต่อจากนั้นก็เป็นดังที่ทุกคนคาดคิด ครอบครัวของเหยื่อมาร้องห่มร้องไห้นอกกรมกลาโหม ราษฎรต่างโกรธเกรี้ยวที่ลู่จื่อชิงมาเป็นหัวหน้ากองพัน

หากคุณหนูรองลู่ไม่มีอะไรทำ เพียงแค่อยากออกมาหาความครื้นเครง ตราบใดที่นางไม่ทำร้ายผู้อื่นก็ใช่ว่าจะไม่ได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นางทำในตอนนี้เป็นภัยต่อชีวิตของคนจำนวนมาก นี่เป็นสิ่งที่ไม่อาจอภัย

“เฉินซานโก่วฟื้นแล้วเจ้าค่ะ ข้าถามเขาว่าเหตุใดจึงไปที่นั่น เขาบอกว่ามีคนคอยพูดกล่อมให้เขาไปล่าสัตว์เพื่อเฉลิมฉลองให้พวกเรา คนผู้นั้นหายไปนับตั้งแต่ตอนนั้น” ลู่จื่อชิงเอ่ย “พี่หญิง หากครั้งนี้ยังต้องอดทนอดกลั้น ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่รับปาก”

“ข้าไม่ได้ให้เจ้าอดกลั้น เพียงแต่คนผู้นี้ซ่อนตัวอยู่ลึกยิ่งนัก บัดนี้พวกเรายังหาตัวเขาไม่พบ กระทั่งถึงตอนนี้ที่เราเสาะหาออกมาได้ล้วนเป็นเพียงตัวละครเล็ก ๆ ที่ถูกบีบให้โผล่ออกมา”

“น่ารังเกียจนัก!”

“พวกเราปลอบประโลมราษฎรก่อนเถอะ คนผู้นั้นท้ายที่สุดแล้ว เราจะต้องหาตัวออกมาได้เป็นแน่” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ไม่ว่าเขาจะซ่อนอยู่ลึกเพียงใด จะต้องมีสักครั้งที่ความทะเยอทะยานของเขาถูกเปิดโปง”

ลู่จื่ออวิ๋นใช้กำลังคนและทรัพยากรจำนวนมากตรวจสอบเรื่องนี้ ทว่าคนผู้นั้นไหวพริบดียิ่งนัก อย่างไรก็ไม่อาจสาวตัวเขาออกมาได้

ในตอนนี้เอง เซี่ยชิงโจวก็กลับมา

ลู่จื่ออวิ๋นเห็นเซี่ยชิงโจวผ่ายผอมลงไปมาก นางขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “ท่านยังสบายดีกระมัง?”

“กระหม่อมคิดว่า…”

“ช้าก่อน” ลู่จื่ออวิ๋นขัดจังหวะเขาและหันไปเอ่ยกับติงเซียง “เชิญท่านหมอหมิงมา”

“ไม่จำเป็นกระมัง?” เซี่ยชิงโจวรู้สึกฉุนเฉียวเมื่อได้ยินชื่อของหมิงจือเหยียน “ครานี้กระหม่อมเหนื่อยทั้งกายทั้งใจเพราะกังวลติดต่อกันเป็นเวลานาน พักประเดี๋ยวเดียวก็ไม่เป็นไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้สตรีร้ายกาจผู้นั้นมาหรอก”

ไม่นานหมิงจือเหยียนก็มาถึง

นางเหลือบมองเซี่ยชิงโจวแวบหนึ่ง แววตาดูถูกปรากฏขึ้น “น่าเกลียดจริง”

เซี่ยชิงโจว “…”

เขาเพิ่งรู้

ขอเพียงพบกับแม่นางน้อยผู้นี้ ย่อมไม่มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นแน่

“เจ้าลองตรวจดูหน่อยว่าอาการของเขาเป็นอย่างไร”

“เพคะ”

หมิงจือเหยียนจับชีพจรแล้วเอ่ยว่า “สารอาหารไม่เพียงพอ นอกจากนี้ยังเป็นเพราะหักโหมงานเกินไป ไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไรเพคะ”

“เช่นนั้นก็ดี”

หมิงจือเหยียนกล่าว “ข้าจะสั่งยาให้เทียบหนึ่งเพื่อบำรุงร่างกายเขา เขาจะได้ฟื้นตัวโดยเร็ว”

“ไม่จำเป็นกระมัง” เซี่ยชิงโจวเอ่ย “ในเมื่อร่างกายข้าไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกินยาแล้ว”

“กินยาเถิด อย่างไรเสียตอนนี้ท่านก็เป็นมือขวาของฮองเฮา หากร่างกายของท่านทรุดลง เช่นนั้นจะไม่ทำให้ฮองเฮากังวลพระทัยมากขึ้นหรือ?”