สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 905

บทที่ 905 ซ่งหานจือ เจ้าเยี่ยมยอดยิ่งนัก

บทที่ 905 ซ่งหานจือ เจ้าเยี่ยมยอดยิ่งนัก

“ซ่งหานจือ เจ้าเยี่ยมยอดยิ่งนัก” ลู่จื่อชิงมองเขา “ยังมีอะไรที่เจ้าทำไม่ได้บ้าง”

ซ่งหานจือถูจมูกตนเอง ใบหูเริ่มแดงเรื่อขึ้นมา จู่ ๆ พลันทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “อันที่จริงแล้วข้าก็ไม่ได้ดีอะไรปานนั้น”

“ไม่ ซ่งหานจือ เจ้าเก่งที่สุด เจ้าเยี่ยมยอดเพียงนั้นแหละ” สิ้นคำ ลู่จื่อชิงก็หันไปมองคนสองสามคนที่ถูกชาวบ้านทุบตี จึงให้คนไปห้ามชาวบ้านโดยเร็ว

คราวทหารหลายสิบคนต้องตาย เหล่าทหารก็โกรธมากเช่นกัน ยามนี้เมื่อพบว่ามีคนคิดจะวางแผนทำร้ายพวกเขาแล้ว เหล่าทหารไม่ก้าวออกไปเตะหรือใช้ดาบจ้วงแทงคนพวกนั้น เพราะไม่ได้รับคำสั่งจากลู่จื่อชิง พวกเขาไม่กล้าฝ่าฝืนกฎทหารจึงเมินเฉยต่อการกระทำของชาวบ้าน บัดนี้ลู่จื่อชิงสั่งให้พวกเขาหยุด พวกทหารจึงทำได้เพียงระงับความโกรธแล้วก้าวออกไปยับยั้งเหตุการณ์

“คนเหล่านี้ย่อมไม่ทำร้ายผู้คนโดยไร้เหตุผลเป็นแน่ พวกเขาจะต้องมีเหตุผลถึงได้ทำเช่นนี้ หากทุบตีพวกเขาให้ตาย เช่นนั้นก็จะไม่มีผู้ใดรู้ความจริง”

ชาวบ้านต่างมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

ลู่จื่อชิงเคยใช้วิธีการต่าง ๆ นานา มาขอโทษพวกเขา ทว่าพวกเขากำลังเศร้าโศกจึงไม่ยินดียอมรับ บัดนี้พบว่าเหตุการณ์นี้เป็นการกระทำของคนในหมู่บ้าน เงินชดเชยเหล่านั้นเกรงว่าจะไม่ได้แล้ว เช่นนั้นไม่เท่ากับคนก็ไม่อยู่แล้ว เงินก็ไม่ได้หรือ?

ยิ่งชาวบ้านคิดถึงเรื่องนี้มากเพียงใด พวกเขาก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งเกลียดอันธพาลที่ควรถูกสับเป็นพัน ๆ ชิ้น แทบจะอดใจไม่ให้ฆ่าพวกเขาไม่ไหว

“ในเมื่อเรื่องนี้ตรวจสอบออกมาได้แล้ว เช่นนั้นค่าชดเชยนี้ก็เป็นอันยกเลิก” ซ่งหานจือเอ่ย “พวกท่านวางใจเถิด พวกเราจะต้องตรวจสอบความจริงออกมาอย่างแน่นอน เช่นนี้คนในครอบครัวพวกท่านจะได้ไม่ต้องตายอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม”

ชาวบ้านคนหนึ่งไม่อาจทนรับการจู่โจมในครั้งนี้ได้จึงถึงกับร้องไห้ฟูมฟายออกมา

เมื่อคนแรกร้องไห้เสียงดัง ชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเช่นกัน

“หลี่เอ้อร์นิว หากเจ้าไม่ยืนกรานว่ายิ่งพวกเราถ่วงเวลาออกไปได้นานเพียงใดก็จะได้เงินมากขึ้นเพียงนั้น พวกเราคงไม่ต่อต้านอยู่เช่นนี้ ตอนนี้ดีนัก เงินชดเชยแม้แต่อีแปะเดียวก็ไม่ได้แล้ว เจ้าจะให้ครอบครัวพวกเราอยู่ต่อไปอย่างไร?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเดรัจฉานเหล่านี้ที่ก่อเรื่อง? หากเกิดเรื่องกับนายท่านทหารหลายสิบนายในหมู่บ้านของเรา อย่าแม้แต่จะคิดถึงเงินชดเชย ใต้เท้าทุกท่านไม่โกรธคนในหมู่บ้านก็ดีเพียงใดแล้ว”

พอชาวบ้านได้ยินแล้วก็หันไปมองลู่จื่อชิงด้วยความหวาดกลัว

เมื่อครู่นี้พวกเขาเพิ่งทำอะไรลงไป?

ผู้ใดมอบความกล้าให้พวกเขาลงมือต่อน้องสาวแท้ ๆ ของฮองเฮากัน?

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ใช่เพราะเห็นนางรู้สึกผิดจึงได้มีความมั่นใจขึ้นมาหรือ บัดนี้ไม่เพียงแต่เรื่องร้ายไม่เกี่ยวข้องกับนางเท่านั้น คนของนางยังตายด้วยน้ำมือของคนในหมู่บ้าน หนี้เลือดนี้เป็นหนี้ของพวกเขาแล้ว

“เรื่องที่รับปากก่อนหน้านี้…”

“แน่นอนว่าเรื่องที่รับปากก่อนหน้านี้ไม่นับรวม” ซ่งหานจือดึงลู่จื่อชิงไว้ แล้วเอ่ยกับชาวบ้าน “อย่างไรก็ตาม แม้ผู้กระทำผิดจะเป็นคนในหมู่บ้านพวกท่าน ทว่าพวกท่านก็เป็นเหยื่อเช่นกัน พวกเราจะไม่ดึงพวกท่านมาเกี่ยวข้องแน่นอน”

ซ่งหานจือจูงลู่จื่อชิงออกมา ทิ้งเรื่องที่เหลือไว้ให้คนของพวกเขาจัดการ

“หานจือ ข้ารู้สึกว่าพวกเขาช่างน่าสงสาร…”

“น่าสงสารหรือ? หากเป็นตอนแรก ข้าก็รู้สึกสงสารพวกเขาอยู่บ้าง เพียงแต่หลังจากพวกเขาสาดน้ำใส่เจ้า ข้าก็ไม่สงสารพวกเขาอีกต่อไปแล้ว”

เมื่อเห็นนางยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เนื้อตัวเปรอะเปื้อนสกปรก ใจเขาก็เจ็บปวดยิ่งนัก ในสายตาของซ่งหานจือ ในเมื่อพวกเขายินดีใช้วิธีนี้ระบายโทสะ นี่ก็นับว่าเป็นการชดเชย เงินไม่จำเป็นต้องให้แล้ว

สกุลลู่ไม่ได้ขาดแคลนเงิน ทว่าเงินของสกุลลู่ก็ไม่ได้ลอยมาตามลม ถือสิทธิ์อะไรต้องชดใช้เรื่องที่พวกเขาไม่ได้กระทำ?