สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 920

บทที่ 920 ศัตรูพบกันบนทางแคบ

บทที่ 920 ศัตรูพบกันบนทางแคบ

เกิดเสียงดังมาจากด้านนอก

ลู่จื่อชิงและฉินโม่ถงมองหน้ากัน

พวกเขาคิดว่าในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนเช่นใดก็คงไม่กล้าก่อปัญหาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แต่เหตุใดจึงรู้สึกว่ามีบางคนไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้เล่า?

ทั้งสองคนออกมาหน้าประตู จึงเห็นคนแคระที่ก่อนหน้านี้พวกเขาให้ความสนใจเป็นพิเศษซึ่งกำลังไล่กวดขอทานผู้หนึ่งไปรอบ ๆ

ร่างของขอทานผู้นั้นปราดเปรียวเป็นอย่างยิ่ง ยักย้ายไปมาท่ามกลางกลุ่มคน เป็นผลให้คนแคระผู้นั้นร้องตะโกนด้วยความโมโห

“จับข้าไม่ได้หรอก! จับข้าไม่ได้หรอก!” ขอทานผู้นั้นยักคิ้วหลิ่วตาใส่คนแคระ

คนแคระโมโหมากเสียจนโบกค้อนใหญ่ในมือไล่ตามไป “อย่าให้ข้าจับเจ้าได้นะ ไม่เช่นนั้นข้าจะทุบเจ้าให้แตกเป็นชิ้น ๆ ด้วยค้อนนี่”

ลู่จื่อชิงเห็นขอทานผู้นั้นก็โมโหขึ้นมาทันที

“เจ้าจะทำอะไร?” ฉินโม่ถงคว้านางไว้

“นางเป็นคนขโมยถุงเงินของข้าไป”

ฉินโม่ถงได้ยินลู่จื่อชิงกล่าวเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้น “เจ้ายืนอยู่นี่แหละ ข้าจะไปหานางเอง”

ฉินโม่ถงบอกว่าเขาจะช่วยลู่จื่อชิงจับ ‘ขโมย’ จึงไปหยุดอยู่ตรงหน้าขอทานผู้นั้น

ขอทานถูกฉินโม่ถงปรากฏกายขวางอย่างกะทันหันจึงเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “เจ้าทำอะไร? ข้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้ากระมัง?”

“เจ้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า แต่เจ้าเป็นฝ่ายยั่วยุนาง” ฉินโม่ถงชี้ไปทางลู่จื่อชิง

เท่านั้นเองขอทานจึงสังเกตเห็นลู่จื่อชิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“เจ้านี่ยอมแพ้ไม่เป็นจริง ๆ เจ้าแพ้ให้ข้าแล้ว กลับหาผู้อื่นมาสร้างปัญหาให้ข้าแทน นี่มันไร้เหตุผลเกินไปหน่อย” ขอทานเอ่ย

ลู่จื่อชิงกอดอกแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “เจ้าขโมยถุงเงินข้า กระทำความชั่ว สหายข้ามาทวงความยุติธรรมให้ข้า ผู้ที่ไร้เหตุผลคือผู้ใดกันแน่? พวกเราเองก็ไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจ ส่งถุงเงินข้าคืนมาเถอะ!”

“เงินถูกใช้หมดแล้ว”

“ใช้หมดแล้วหรือ? ในนั้นมีไข่มุกราตรีเม็ดหนึ่ง ไม่อาจประเมินค่าได้เชียวนะ” ลู่จื่อชิงเอ่ยด้วยความโกรธ

“ข้าไม่เห็นไข่มุกราตรีอะไรนั่น แม่นางน้อยผู้นี้ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ เพื่อสร้างปัญหาให้ข้า เจ้าจงใจบอกว่ามีไข่มุกราตรีอยู่ในถุงเงิน นี่ไม่ใช่ทำให้ผู้อื่นคิดว่าข้ามีสมบัติมหาศาลอยู่ที่ตัวหรือ?”

“ข้ารู้แล้ว” คนแคระชี้ไปที่ขอทานน้อยแล้วเอ่ยว่า “เจ้าเป็นหัวขโมยที่ขโมยสมบัติของคนอื่น ๆ ในช่วงสองปีที่ผ่านมาใช่หรือไม่?”

“ไม่ผิด เป็นข้าเอง” ขอทานตัวน้อยเชิดหน้าขึ้น “ข้าขโมยของของเจ้าไป นำของเหล่านั้นไปมอบให้กับคนยากจน ท้ายที่สุดแล้วข้าก็ทำเรื่องดี ๆ ให้พวกเจ้า ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอกน่า!”

“เจ้าป่วยหรือ!” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ทุกวันนี้ลมฝนตกต้องตามฤดูกาล แว่นแคว้นสงบสุข ผู้คนปลอดภัย ชีวิตของราษฎรไม่รู้ดีขึ้นกว่าเดิมเพียงใด เจ้าจำเป็นต้องใช้วิธีนี้ขโมยของเพื่อช่วยเหลือราษฎรรึ? อยู่ป่าเขามานานเกินไปแล้วกระมัง?”

“เจ้านำถุงเงินสหายข้าออกมา” ฉินโม่ถงเอ่ย “แล้วเรื่องนี้จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น”

“ฝันไปเถอะ!” ขอทานน้อยแลบลิ้น “ของที่ข้าได้มาด้วยความสามารถ หากเจ้ามีปัญญาก็เอาคืนไป หากเจ้าไม่มีปัญญาก็ยอมรับแต่โดยดีซะ”

“บัดซบ!” ฉินโม่ถงเหวี่ยงกระบี่ไปทางขอทานน้อย

คนแคระก็เหวี่ยงค้อนอันใหญ่ของเขาเข้าไปมะรุมมะตุ้มนางเช่นกัน

“พวกเจ้าบุรุษสองคน รุมข้าแม่นางน้อยผู้เดียวเช่นนี้ ไร้ยางอายแล้วหรือไม่? ทุกท่านมาดูเร็วเข้า นี่คือสิ่งที่เรียกว่าจอมยุทธ์ในยุทธภพ คนหมู่มากรังแกคนน้อย บุรุษรังแกสตรีแล้ว”

ปึก! เกิดเสียงแปลก ๆ ดังแหวกอากาศขึ้น

ฉินโม่ถงและคนแคระสัมผัสได้ถึงอันตรายจึงเก็บกระบี่ในมือกลับมาได้ทัน

ขอทานน้อยกอดต้นไม้ใหญ่ เฝ้ามองลูกธนูที่ปักเข้ากับลำต้นของไม้ต้นนั้น