สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 970

บทที่ 970 ของที่ควรได้คืนกลับมา

บทที่ 970 ของที่ควรได้คืนกลับมา

“‘ภาพงานเลี้ยงวสันต์’ ภาพอักษรของสุภาพบุรุษจงอิง คัมภีร์หมากรุกลายมืออาจารย์อีซิน….” สิงเจียซือเอ่ย “ของเหล่านี้รวมกันแล้วมากกว่าหมื่นตำลึง อาสะใภ้รองให้ราคาเพียงเท่านี้ ไม่ค่อยเหมาะสมกระมัง”

“พวกเราล้วนเป็นคนครอบครัวเดียวกัน จะต้องคำนวณชัดเจนเพียงนี้เลยหรือ? ใช่! หลายปีมานี้ พวกเจ้าสองพี่น้องไม่ได้อยู่ในสกุลสิง ไม่ได้กินของสกุลสิง ไม่ต้องอยู่สกุลสิง เช่นนั้นพี่หญิงใหญ่เจ้าเล่า? พี่หญิงใหญ่เจ้าอย่างไรก็ต้องการการดูแลจากสกุลสิงกระมัง?” ฮูหยินรองสิงเอ่ย “นอกจากนี้ ของเหล่านั้นยังกะรุ่งกะริ่ง ไม่แน่ว่าจะเป็นของจริง ไยทำราวกับมันเป็นทรัพย์สมบัติล้ำค่าสกุลพวกเจ้า”

“คำพูดนี้ของอาสะใภ้รอง น่าขันเล็กน้อยจริง ๆ” สิงเจียซือเอ่ย “นั่นเป็นสินเดิมของแม่ข้า ท่านตาข้าเป็นบัณฑิตชื่อเสียงโด่งดัง คำพูดของเขาไม่อาจประเมินค่า หากนั่นเป็นของปลอมจริง ๆ จะมอบให้แม่ข้าได้อย่างไร? เขาวาดภาพเขียนตัวอักษรเองได้ นั่นล้ำค่ายิ่งกว่าของปลอมเสียอีก”

“อย่างไรก็ตาม ของไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ก็ไม่อาจพิสูจน์จริงปลอมได้” ฮูหยินรองสิงทำเป็นปล่อยเลยตามเลย ไม่ต้องการนำเงินออกมาอีก

เพื่อที่จะเติมส่วนที่ขาดนี้ นางทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว ไม่อาจนำมาเติมได้อีก อย่างไรเสียหากตนยืนกรานว่าเป็นของปลอม สิงเจียซือยังจะทำอย่างไรได้?

“อาสะใภ้รองพูดได้ไม่ผิด ของไม่อยู่แล้ว ไม่อาจพิสูจน์ได้จริง ๆ เพียงแต่เท่าที่ข้ารู้ ทางเสนาบดีกรมพิธีการมี ‘ภาพงานเลี้ยงวสันต์’ อยู่ เสนาบดีกรมขุนนางทางนั้นมีภาพอักษรของสุภาพบุรุษจงอิง ยังมีมหาบัณฑิตหลี่ ทางนั้นมี…” สิงเจียซือค่อย ๆ ร่ายรายชื่อคนมากมายออกมา ทั้งยังบอกที่อยู่ของของเหล่านั้น เมื่อเห็นสีหน้าของฮูหยินรองสิงเริ่มไม่น่าดูชมขึ้นเรื่อย ๆ สิงเจียซือก็ยังคงแทงมีดเล่มต่อไป “บางทีข้าอาจลองไปถามดูได้”

ถึงแม้นางจะไม่ค่อยกลับเมืองหลวง ทว่าทุกครั้งที่นางกลับมา เรื่องภายในเมืองหลวงนางก็ยังรู้เป็นอย่างดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมื่อนางอาศัยอยู่ในแวดวงหลากหลาย ข่าวย่อมรั่วไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจเสมอ นอกจากนี้ ยังต้องโทษสกุลสิงที่โชคไม่ดี เรื่อง ‘สินบน’ เหล่านั้น สิงเจียซือจึงมักได้ยินอยู่เนือง ๆ

“พอแล้ว ในมือข้าไม่มีเงินแล้ว รอข้ามีเงินมากกว่านี้ ข้าจะเพิ่มให้เจ้าอีกหนึ่งหมื่นตำลึง” ฮูหยินรองสิงยอมแพ้อย่างไม่เต็มใจ

“อาสะใภ้รอง ข้าคนนี้อยู่ข้างนอกก็เป็นคนป่าเถื่อน เป็นพ่อค้าหน้าเลือดไปเสียแล้ว ข้าให้ความสำคัญกับของที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น นอกจากนี้ความจำข้าไม่ค่อยดีนัก ข้าไม่อยากวุ่นวายจดจำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นแล้ว เอาอย่างนี้ ท่านนำร้านมาชดใช้เถอะ ข้าจำได้ว่าในมือท่านมีร้านชาดร้านหนึ่ง กิจการไม่สู้ดีนัก ท่านก็ใช้ร้านนั้นมาจ่ายข้าแล้วกัน ถือว่าบัญชีทั้งหมดสะสางเรียบร้อยแล้ว”

“เจ้าบอกว่าร้านนั้นไม่ทำเงิน” ฮูหยินรองสิงเอ่ย “เจ้ายินดีใช้ร้านไม่ทำเงินร้านหนึ่งมาสะสางบัญชีทั้งหมดจริงหรือ?”

“ใช่แล้ว ข้ารู้ว่าในมือท่านเหลือเงินไม่มาก ถึงแม้ท่านจะมี บ้านนี้ก็ยังต้องใช้สอย ท่านเองก็ลำบาก” สิงเจียซือเอ่ย “ดังนั้น แทนที่จะบีบบังคับอาสะใภ้รองจนหายใจไม่ออก ยังไม่สู้นำของของท่านมาแลกเปลี่ยน อย่างนี้ข้าถอยหนึ่งก้าว อาสะใภ้รองก็ถอยหนึ่งก้าว ทุกคนย่อมไม่รู้สึกเจ็บปวด มีความสุขกันถ้วนหน้าไม่ใช่หรือ?”

“ได้ ข้ารับปาก”

“สัญญาของร้านนั้นเล่า?”

“ข้ายังต้องค้นหาสักพัก” ฮูหยินรองสิงเอ่ย

“อาสะใภ้รองคงไม่ได้กำลังพยายามถ่วงเวลากระมัง! หากเป็นเช่นนี้ หลานคงต้องสงสัยความจริงใจของอาสะใภ้รองแล้ว เช่นนั้นข้อตกลงนี้ข้าไม่ทำก็ได้ ท่านนำอีกหมื่นตำลึงมาให้ข้าเถอะ!”

“พอแล้ว ข้าจะไปนำมาให้เจ้าประเดี๋ยวนี้! นี่ก็ใช้ได้แล้วกระมัง?”

ฮูหยินรองสิงกลัวว่าสิงเจียซือจะเปลี่ยนใจจึงพานางไปที่กรมคลังและโอนร้านให้

นอกจากร้านแล้ว สินค้าในร้านและหนี้เสียที่ยังไม่ได้เก็บกลับมายังเขียนไว้ในหนังสืออย่างชัดเจน ทั้งหมดเป็นของสิงเจียซือ

ฮูหยินรองสิงคำนวณดูแล้ว หากไม่เท่าทุนก็ขาดทุนอยู่เล็กน้อย เกรงว่าที่เหลือไว้ให้สิงเจียซือมีเพียงหนี้เสีย ไม่มีผลกำไรอะไร ถึงแม้จะมีก็มีไม่มาก ดังนั้นจึงยอมรับปาก