สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 985

บทที่ 985 เหล่าบุรุษนัดพบ

บทที่ 985 เหล่าบุรุษนัดพบ

กลางดึก รถม้าแล่นเข้าสู่จวนท่านอ๋องลู่

คนขับรถม้าและผู้คุ้มกันลงจากรถก่อน จากนั้นจึงตามมาด้วยลู่อี้

ลู่อี้ไม่ได้กลับห้องนอน หากแต่ไปยังห้องตำรา

“พระชายาอยู่จวนหรือไม่?” ลู่อี้ถามบ่าวรับใช้ในจวน

“เรียนท่านอ๋อง พระชายาไปที่เรือนพักผ่อนบนภูเขาเมื่อเช้า กำชับไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไม่กลับมาหลายวันขอรับ”

“อืม เตรียมน้ำชาไปที่ห้องตำรา”

“ขอรับ”

ลู่อี้กลับไปที่ห้องตำรา จากนั้นผู้คุ้มกันก็เดินตามเขาเข้ามา ทันทีที่เข้ามาในห้อง ผู้คุ้มกันผู้นั้นก็ปิดประตูแล้วถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นชุดขุนนางที่อยู่ภายใน

หากมองอย่างถี่ถ้วนแล้ว สองคนนี้ใช่จางอี้กับหยางจงเซิงที่ใดกัน?

พวกเขาเพียงแสร้งแต่งกายเหมือนจางอี้กับหยางจงเซิง หลังจากถอดเสื้อคลุมออกก็เงยหน้าขึ้น แล้วเผยให้เห็นรูปโฉมที่แท้จริง

“ท่านอ๋อง จวนอ๋องของท่านเปรียบเสมือนปราการเหล็ก คิดว่าคงไม่มีผู้ใดกล้าส่งหน่วยสอดแนมเข้ามาในจวนท่าน” ผู้ที่ปลอมตัวเป็นจางอี้ หรือก็คือเจียงหว่านเฉินเอ่ยขึ้นมา

“ก่อนหน้านี้เคยปกติ ทว่านับตั้งแต่ท่านกับใต้เท้าโม่ถูกคนยุยงให้แตกหักกัน ข้าก็ส่งคนไปตรวจสอบอย่างลับ ๆ พบว่าจวนอ๋องจู่ ๆ มีดวงตาเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคู่ เพียงแต่วางใจเถอะ คนเหล่านั้นถูกหาตัวออกมาได้แล้ว”

“นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลอบวางหน่วยสอดแนมในจวนอ๋อง คนผู้นี้ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าจริง ๆ จู่ ๆ ข้าก็นึกชื่นชมคนที่อยู่เบื้องหลังขึ้นมา” เวินเหวินซงซึ่งปลอมตัวเป็นหยางจงเซิงกล่าว

“ทั้งสองท่านนั่งรอประเดี๋ยว ใต้เท้าฉีเซียวมาถึงแล้วเราค่อยเริ่ม”

“ใต้เท้าเจียง ละครที่ท่านแสดงกับใต้เท้าโม่ก่อนหน้านี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก บัดนี้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็กล่าวขานว่าท่านโหดเหี้ยม” เวินเหวินซงกล่าว

เจียงหว่านเฉินจนปัญญา “ยังมีคนกล่าวว่า ข้าโกรธเกศาชันเพราะโฉมงาม เพื่อภรรยารักที่บ้านแล้วถึงขั้นใส่ร้ายป้ายสีใต้เท้าโม่ เห็นสตรีดีกว่าสหายหรือ?”

“หากใต้เท้าเจียงไม่เป็นขุนนาง แล้วไปเล่นละครก็คงไม่เลวเช่นกัน” เหวินเหวินซ่งกล่าว

“เอาละ หยุดพูดมากได้แล้ว” ลู่อี้เอ่ย “ระยะเวลาสั้น ๆ เพียงนี้ พวกท่านต่างเดือดร้อนคนแล้วคนเล่า อีกทั้งการยุยงนี้กลับชัดเจนยิ่ง ขอเพียงมีสมองก็จะรู้ว่ามีคนคอยชักใยอยู่ลับ ๆ อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้เจ้าเล่ห์ยิ่ง นึกไม่ถึงว่าพวกเราจะตรวจสอบไม่พบที่มา”

ประตูถูกเปิดออกจากด้านนอก

ลู่ฉาวอวี่และฉีเซียวเดินเข้ามา

“หิวแล้ว มีอะไรกินหรือไม่?” ฉีเซียวถาม

“ดึกเพียงนี้แล้ว ท่านยังไม่ทานข้าวอีกหรือ?” ลู่อี้เลิกคิ้ว

“เพิ่งไปค่ายทหารมาเที่ยวหนึ่ง จะไปมีเวลาทานได้อย่างไร?” ฉีเซียวถอดเสื้อคลุมออก แล้วโยนให้ลู่อี้ที่อยู่ข้าง ๆ

ลู่อี้รับได้อย่างทันท่วงที ก่อนจะโยนมันกลับไปยังราวแขวนเสื้อผ้าใกล้ ๆ

การเคลื่อนไหวของเขาแม่นยำเป็นอย่างยิ่ง เสื้อกันลมแขวนลงตรงนั้นอย่างมั่นคง

“พระชายาลู่เล่า?” ฉีเซียวเอ่ย “ข้าอยากกินหม้อไฟที่นางทำแล้ว”

“เช่นนั้น วันนี้ท่านก็คงไม่มีบุญปาก” ลู่อี้เอนกายอย่างเกียจคร้าน “นางไปที่เรือนพักผ่อนบนภูเขา หลายวันนี้คงไม่กลับมา”

“เช่นนั้นก็ให้คนครัวเตรียมให้เถอะ” ฉีเซียวลูบท้องไปมา “ข้าหิวยิ่งนัก ไม่กินแล้วไม่มีแรงพูด”

ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ข้าจะไปดูที่ครัว จัดคนที่ไว้ใจได้สักสองสามคนไปเตรียมมาให้หม้อหนึ่ง”