สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 99

บทที่ 99 ตัวร้ายตัวน้อย แม่จะใช้ความรักเปลี่ยนเจ้า

บทที่ 99 ตัวร้ายตัวน้อย แม่จะใช้ความรักเปลี่ยนเจ้า

มู่ซืออวี่มองดวงตาฉายแววครุ่นคิดของลู่ฉาวอวี่แล้วลูบอกเบา ๆ

คำพูดที่ว่า ‘รีบกำจัด’ เกือบทำให้นางเป็นลม

ดูเหมือนว่าหากเล่าเรื่องราวที่มีพลังด้านบวกให้มากเข้าไว้ในอนาคต ไม่แน่ว่าอาจทำให้ตัวร้ายตัวน้อยค่อย ๆ มีมุมมองต่อชีวิตที่ถูกที่ควรขึ้นมา

นางไม่หวังให้เขากลายมาเป็นคนดีเลิศ แต่อย่างน้อยก็อย่าได้เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ ไม่เช่นนั้นแล้วกลัวจริง ๆ ว่าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาจะพบว่าตนไม่มีหัวแล้ว

“ท่านพ่อ…” ลู่จื่ออวิ๋นร้องไปที่หน้าต่าง เขาลุกขึ้นจากพื้นวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ลู่อี้รออยู่หน้าประตู คว้าตัวลู่จื่ออวิ๋นเอาไว้

“วันนี้ท่านกลับมาเร็ว!” ลู่จื่ออวิ๋นกอดคอของลู่อี้

ลู่อี้มองลูกสาวที่แสนน่ารักตรงหน้า แววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก

นับวันลูกสาวตัวน้อยยิ่งน่ามองมากยิ่งขึ้น ราวกับเทพธิดาน้อยงามลออ สิ่งสำคัญที่สุดคือดวงตาสว่างไสวบริสุทธิ์ราวกับแสงแดดของนางมองมายังเขาอย่างพึ่งพาและไว้เนื้อใจเชื่อใจ ไม่เคยพบความหวาดกลัว

“วันนี้ไม่มีเรื่องอะไร” คำพูดของลู่อี้ดูผิวเผินเป็นคำตอบของลู่จื่ออวิ๋น แต่ความจริงกลับพูดกับมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่ส่งยิ้มให้เขา “ข้าจะไปเตรียมอาหารเย็น”

“ไม่รีบร้อน” ลู่อี้กล่าว “ยังไม่เย็น”

ลู่อี้เปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก่อน จากนั้นเดินไปรอบ ๆ บ้าน พบว่าในตุ่มเหลือน้ำอีกไม่มากแล้วจึงหยิบถังเดินออกไปข้างนอก

“ลู่อี้ ตอนนี้เจ้าทำงานอยู่ที่ฝ่ายราชทัณฑ์รึ?”

“อืม”

“ลู่อี้ ได้ยินว่าตอนนี้เจ้าทำงานอยู่ที่ฝ่ายราชทัณฑ์สินะ?”

“อืม”

“ลู่อี้ เจ้าสอบสวนนักโทษอยู่ที่ศาลาว่าการจริงรึ? เช่นนั้นได้จับคนชั่วมากมายเลยใช่หรือไม่?”

“พอได้”

“ลู่อี้…”

ในตอนที่ถือถังน้ำกลับมา เจอชาวบ้านไม่แปดก็สิบคน ทั้งหมดมาเพื่อยืนยันว่าข่าวลือเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“ลู่ฉาวอวี่…” ข้างนอกมีคนร้องเรียกลู่ฉาวอวี่

ลู่ฉาวอวี่เดินออกไปถาม “มีอะไร?”

“วันนี้พวกเราจับกุ้งได้มากกว่าเดิมอยู่หน่อย บ้านพวกเจ้าจะเอาหรือไม่?” เถี่ยโถวถาม

ก่อนที่ลู่ฉาวอวี่จะได้ตอบ มู่ซืออวี่ก็ตะโกนมาจากข้างใน “เอา เอาทั้งหมดนั่นแหละ เถี่ยโถว ไปบอกสหายของเจ้า ไม่ว่าพวกเจ้าจะจับได้ปลา กุ้ง ปลาไหล หอย พวกเราเอาหมด”

“เช่นนั้นเห็ดที่เก็บมาเล่า?” เถี่ยโถวได้ยินมู่ซืออวี่พูดเช่นนั้นก็ถามขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ขอแค่เพียงกินได้ ไม่ว่าจะบินอยู่บนฟ้าหรือว่ายอยู่ในน้ำ ข้าต้องการหมด แต่มีข้อแม้หนึ่งข้อ พวกเจ้าจะบาดเจ็บไม่ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่รับของจากพวกเจ้า”

ที่ผ่านมาก็เป็นเด็กพวกนี้ที่ไปหาสัตว์น้ำมาให้นาง

นางทำไปก็เพื่อให้ลู่ฉาวอวี่ได้สนิทกับพวกเขามากขึ้น

ครั้งนี้อาจจะได้เยอะมากกว่าที่เคยสักหน่อย ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงมาถามลู่ฉาวอวี่

“ได้เลย!” เถี่ยโถวตบไหล่ของลู่ฉาวอวี่ดังแปะ ๆ “ลู่ฉาวอวี่ พรุ่งนี้พวกเราไปหาที่แม่น้ำด้วยกัน! ทั้งสนุกแล้วยังได้เงินอีก น่าสนใจมากใช่ไหมล่ะ?”

“ข้าเป็นคนจ่ายเงิน” ลู่ฉาวอวี่มองด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายดูโง่งม

ลู่เถี่ยโถวลูบหัวตัวเอง “ไปเล่นก็ได้นะ!”

“ข้ามีเรื่องอื่นต้องทำ” ลู่ฉาวอวี่พูดเบา ๆ “มีเวลาค่อยว่ากัน”

แววตาของเถี่ยโถวเจิดจ้าขึ้นมาทันที “ได้สิ ได้สิ เจ้าตกลงแล้วนะ!”

เด็กชายราว ๆ สิบกว่าคนรุมล้อมลานบ้านส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังระงม

“ว้าว เอ้อร์จู้ เจ้าได้ 10 อีแปะแหนะ”

“เฉิงจือ เจ้าได้ 7 อีแปะ”

“เจ้าล่ะ?”

“ข้าได้มากที่สุด 12 อีแปะ ฮ่าฮ่า”

ลู่ฉาวอวี่ชั่งน้ำหนักของทั้งหมด จากนั้นแจกจ่ายเหรียญทองแดงตามที่พวกเขาควรได้ให้ทีละคน