สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 995

บทที่ 995 กำหนดวันแต่งงาน

บทที่ 995 กำหนดวันแต่งงาน

เรือนชิงเวย

เคร้ง! เคร้ง! เพล้ง!

เครื่องลายครามชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกปาลงบนพื้น เกิดเป็นเสียงแตกเสียดแก้วหู สาวใช้ที่เฝ้าประตูไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างใน ทำได้เพียงยืนฟังเสียงตัวสั่นเทิ้ม

ฮูหยินรองสิงรุดมา เมื่อได้ยินเสียงจากข้างในก็ไม่กล้าก้าวเข้าประตู อันดับแรกจึงส่งเสียงเข้าไปก่อน “เวยเอ๋อร์ อย่าได้สร้างปัญหา หากไปรบกวนท่านย่าเจ้า ถึงตอนนั้นหากนางส่งเจ้าไปอยู่ที่หมู่บ้าน เจ้าจะต้องร้องไห้”

เสียงข้างในหยุดลงแล้ว

จากนั้นก็มีเสียงร้องไห้ดังออกมา

ฮูหยินรองสิงเดินเข้าไป มองสิงเจียเวยที่นอนอยู่บนเบาะนุ่มกำลังร้องห่มร้องไห้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมา

“ร้องไห้ ๆๆ เอาแต่ร้องไห้” ฮูหยินรองสิงขึ้นเสียง “หากสิงเจียซืออ่อนแออย่างเจ้า ไม่รู้ว่าต้องตายไปกี่ครั้งกี่หนแล้ว”

สิงเจียเวยลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับฮูหยินรองสิง “แน่นอนว่าข้าไม่มีความสามารถอย่างสิงเจียซือ แม้กระทั่งท่านซื่อจื่อจวนท่านอ๋องลู่ยังหลงใหลในตัวนาง ทั้งยังยินดีแต่งกับหญิงกำพร้าพ่อกำพร้าแม่อย่างนาง ข้าอยากถามสิงเจียซือนักว่านางใช้คาถาใด เหตุใดแม้กระทั่งเรื่องที่หยางเซียงจวินทำไม่ได้ นางกลับทำได้”

“ตอนนี้ทั่วทั้งจวนสิงนับแต่บนลงล่างล้วนยินดีปรีดา คำพูดเหล่านี้ของเจ้าไม่อาจให้ผู้อื่นได้ยินเป็นอันขาด” สิ้นคำ ฮูหยินรองสิงก็หันไปเอ่ยกับบ่าวรับใช้ข้าง ๆ “ยืนนิ่งทำอะไร? พวกเจ้าแต่ละคนล้วนตาบอดกันไปหมดแล้วหรือ? หากเศษกระเบื้องบนพื้นพวกนี้บาดคุณหนู พวกเจ้าได้เห็นดีแน่ ไยยังไม่รีบทำความสะอาดอีก!”

“เจ้าค่ะ”

“เรื่องนี้อย่าได้บอกฮูหยินผู้เฒ่า หากข้ารู้ว่าผู้ใดปากมากจะขายพวกเจ้าไปที่ที่สกปรกโสมมที่สุด”

“บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ”

ฮูหยินรองสิงมองดูเศษกระเบื้องบนพื้น ราวกับปวดใจกับอะไรบางอย่าง

ถึงแม้จะกล่าวว่าสิงเจียซือนำสินเดิมของแม่นางกลับคืนไปแล้ว ของเก่าแก่โบราณภายในจวนทั้งหมดล้วนอยู่ที่เรือนฮูหยินผู้เฒ่า ทว่าเครื่องลายครามเหล่านี้ก็เป็นเงินเป็นทองเช่นกัน หลังจากสิงเจียเวยระบายความโกรธเช่นนี้ แม้ความโมโหของนางจะลดลงแต่สกุลสิงกลับสูญเสียเงินไปจำนวนมาก

“ภายหน้าโกรธก็โกรธ ไม่จำเป็นต้องขว้างปาข้าวของมากเพียงนี้ ตอนนี้สถานการณ์ของสกุลเราเป็นอย่างไรเจ้าไม่รู้หรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นสิงเจียซือ มีสินเดิมของมารดา และตนเองยังมีกิจการหรือไร?”

“กรี๊ดดดด!” สิงเจียเวยกรีดร้องเสียงดัง ราวกับคลุ้มคลั่งไปแล้ว “ท่านอย่าได้เอ่ยถึงสิงเจียซือได้หรือไม่ ข้าไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีก”

“พอได้แล้ว” ฮูหยินรองสิงเอ่ย “สิงเจียซือกำลังจะแต่งเข้าจวนลู่ ตอนนี้คนทั่วทั้งจวนสิงล้วนเห็นนางเป็นบรรพบุรุษไปแล้ว เจ้าก็อย่าได้ไปยุ่งกับนางอีก”

แววตาของสิงเจียเวยเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

“ท่านแม่ ข้าไม่ต้องการแต่งกับสกุลหัว” สิงเจียเวยเอ่ย “คุณชายรองสกุลหัวเป็นคนป่วย ก่อนหน้านี้เพราะเหตุนี้จึงอยากให้สิงเจียซือแต่งไป ตอนนี้สกุลลู่ต้องการแต่งกับสิงเจียซือ การแต่งงานกับสกุลหัวนี้จึงหล่นใส่หัวข้า ข้าไม่แต่ง! หากท่านคิดจะโยนข้าลงกองไฟกองนี้ ข้าแขวนคอตายอยู่ในสกุลสิงเสียดีกว่า”

“ตายไม่ตายอะไร? อย่าได้กล่าวคำไม่ดีเหล่านี้” ฮูหยินรองสิงเอ่ย “สกุลหัวไม่ใช่ที่ที่ดีอะไร แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ให้เจ้าแต่งไปที่นั่น”

“เช่นนั้นท่านมีวิธีใด?” สิงเจียเวยได้ยินฮูหยินรองสิงกล่าวเช่นนั้นก็รู้สึกชื้นใจขึ้นมา