สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 20

บทที่ 20 ชี้นิ้วสั่งการส่งเดช

หลีชิงเยียน ไม่ได้คิดว่า เฉินเป่ยจะมาอยู่ที่นี่ด้วย ไอ้หมอนี่ มักจะมาโดยไม่ได้รับเชิญ

“ประธานหลี คุณเกิดอะไรขึ้น?” เฉินเป่ย รีบวิ่งไปตรงหน้า หลีชิงเยียน ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่ หลีชิงเยียนมองอย่างไม่เฉื่อยชา และพูดกับ ซูเหลยว่า “ไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้”

“ได้”

ซูเหลยตอบกลับ มองไปที่ เฉินเป่ย “เชิญออกไป”

“ประธานหลี ฉัน......” เฉินเป่ยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกสายตาที่งดงามของ หลีชิงเยียน จ้องเขม็ง ด่าด้วยเสียเย็นชา “ยังจะอยู่ที่นี่ทำอะไร ให้ฉันอับอายขายหน้าหรือ?”

เฉินเป่ยจนใจ ได้เพียงไปรอที่ประตูห้องส่วนตัว

หลีชิงเยียน เล่นโทรศัพท์ในมือ ดวงตาจ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ตกอยู่ในภวังค์......เธอมักจะมีความรู้สึกลึกๆว่า ตั้งแต่จากการลอบสังหารที่หน้าประตู อาคารอาคารตระกูลหลี ก็เหมือนว่ามีคนแอบช่วยเธออยู่ในที่ลับ

บุคคลลึกลับนั่น รู้แม้กระทั่งหมายเลขห้องของโรงแรม แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบุคคลลึกลับเลย

บุคคลลึกลับคนนั้น คือใครกันแน่ ทำไมถึงช่วยเธอตลอด? หรือว่าตัวเองรู้จัก?

หลีชิงเยียน ขมวดคิ้วมุ่น เธอคิดไม่ออก ที่หน้าจอโทรศัพท์แสดง คือหมายเลขที่ไม่รู้จัก แม้แต่แหล่งที่มา เธอยังไม่สามารถหาได้

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในสมองของหลีชิงเยียน ปรากฏใบหน้าที่กะล่อนปลิ้นปล้อน ยิ้มหน้าทะเล้น ซึ่งทำให้ใบหน้าที่สวยงามของ หลีชิงเยียน ชะงัก

ในใจของ หลีชิงเยียนเกิดความคิดที่แปลกประหลาด เป็นคนเหมือนกัน ทำไมคนลึกลับคนนั้น กับไอ้สารเลวคนนี้ ถึงได้แตกต่างกันมากขนาดนั้น?”

ความแตกต่างระหว่างทั้งสอง แตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

คนหนึ่งคอยช่วยเหลือเธออย่างลับๆตลอด แต่อีกคนหนึ่ง กลับสร้างปัญหาให้เธอไม่หยุด มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ!

คนประเภทนี้ เมื่ออยู่ในสังคม ก็เป็นคนที่ทำลายสังคมเหมือนกัน

เมื่อหลีชิงเยียน คลุมเสื้อโค้ทไว้ เดินออกจากห้องส่วนตัว เฉินเป่ย ที่รออยู่หน้าประตูห้องส่วนตัว ก็รีบเข้าไปข้างหน้า พูดด้วยท่าทางกังวล “ประธานหลี คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“นายไม่ต้องยุ่ง” หลีชิงเยียนตอบอย่างเย็นชา ตอนนี้เธอ ต้องการขับไล่ เฉินเป่ย ออกไปทุกช่วงเวลา อยู่ห่างไกลตัวเองยิ่งเท่าไหร่ก็ยิ่งดี’”

ไอ้หมอนี่ ทุกครั้งในช่วงเวลาที่สำคัญ มักจะถามสารทุกข์สุกดิบ เอาอกเอาใจตอนเรื่องจบ ทำให้ หลีชิงเยียน รู้สึกไม่น่ารังเกียจยิ่งนัก

“ประธานหลี นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ดวงตาของ เฉินเป่ย เยือกเย็น โกรธเกรี้ยว แต่ไม่มีใครสามารถสังเกตได้ ส่วนลึกในดวงตาของเขา นิ่งสงบมาก

“เกิดอะไรขึ้น...... นายดูด้วยตาตัวเองไม่เหรอ?” หลีชิงเยียนยิ้มเยาะ ส่วน ซูเหลยที่อยู่ข้างๆ มองไปที่เฉินเป่ย หรี่ตาลง ไอ้หมอนี่ ทำให้ ซูเหลยดูแล้วไม่สบอารมณ์มากเหมือนกัน

เฉินเป่ยมองหลีชิงเยียน รอบหนึ่ง เสื้อผ้าของ หลีชิงเยียนถูกฉีกขาดเป็นเศษผ้าชิ้นเล็ก ทั้งเนื้อทั้งตัว มีเพียงลูกไม้บางๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายไว้ ผิวขาวราวกับหิมะบริเวณกว้าง...... ขายาวที่กระชับนุ่มละมุน แค่มองแวบเดียว ก็ทำให้คนใจเต้นตึกตัก!

สายตาของเฉินเป่ย เลื่อนลงไปตามกระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซี่ ผ่านยอดปทุมที่สูงตระหง่าน น่าหลงใหล...... และยังมีเอวบางนั่น......

เฉินเป่ยยิ่งดูยิ่งหลงใหล แทบจะเอาลูกตา แนบติดบนเรือนร่างที่เซ็กซี่ของหลีชิงเยียน......

“มองอะไรกัน!” หลีชิงเยียน เหลืออดจริงๆ เมื่อมองไอ้หมอนี่จ้องมองตัวเองด้วยสายตาทะลึ่ง เกือบจะบ้าคลั่ง!

เฉินเป่ยตั้งสติกลับมาได้ รีบยิ้มขึ้นเบาๆ “ประธานหลี ฉันอยากดูว่าคุณได้บาดเจ็บหรือเปล่า”

“ประธานหลี คุณไต้ล่ะ? “ เฉินเป่ย ถามขึ้น