สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 37
บทที่ 37 ฉันดูซิว่าใครจะกล้า
ภายในร้านชาบูหม้อไฟ ชายร่างใหญ่หลายคนจ้องซูเสี่ยวหยุนตาเขม็ง น้ำลายแทบจะหกออกมาอยู่แล้ว!
ผู้หญิงที่สวยจนไร้ที่ติแบบนี้ พวกเขายังไม่เคยเล่นกับผู้หญิงที่ดีที่สุดขนาดนี้มาก่อน!
แค่รูปร่างของซูเสี่ยวหยุน ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาน้ำลายสอแล้ว!
โดยเฉพาะขาสวยๆคู่นั้น...ถ้าได้เล่นด้วยสักหน่อยล่ะก็ ต่อให้มีชีวิตอยู่น้อยลงไปสิบปีก็ยอม!
“ไอ้ขี้ขลาดแกไม่ได้ยินหรือยังไง? สาวงามขนาดนี้ แกมีสิทธิมากินข้าวกับเธอได้ด้วยเหรอ!” ชายร่างใหญ่หัวเราะกันครื้นเครง กร่างกันเหลือเกิน!
ชายร่างใหญ่ไม่กลัวว่าเฉินเป่ยจะกล้าลงมืออีก เขาตะโกนชื่อของตัวเองออกมา ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาแม้แต่เพียงปลายก้อย!
เฉินเป่ยจ้องมองชายร่างใหญ่ แล้วก็แค่ยิ้มอย่างนั้น ทันใดนั้น ขายาวๆข้างหนึ่งของเขาก็เตะออกไปรวดเร็วราวฟ้าผ่า!
“เพล้ง—”
ร่างกายกระเด็นกระดอนปลิวลอยขึ้นผ้าไปทางด้านหลัง แถมยังไปชนกับกระจกของร้านหม้อไฟจนแตกละเอียดโดยตรง จนกระเด็นไปหล่นลงบนถนนด้านนอกร้านหม้อไฟอย่างแรง!
วินาทีต่อมา ภายในร้านหม้อไฟเงียบ...ลูกค้าจำนวนไม่น้อย จ้องมองอ้าปากค้าง!
“หวางป้ะ...แกนี่มันช่างมี...ความเชี้ยจริงๆ” เฉินเป่ยค่อยๆถอนดึงขากลับที่เดิม แถมยังนิ่งๆ น้ำเสียงทำให้ฝูงชนที่กำลังมุงดูใจสั่น!
“แกกล้า! แกกล้าทำร้ายลูกพี่ของพวกฉัน! แกเสร็จแน่ แกต้องตาย!” หลังจากชายร่างใหญ่หลายคนตกใจแล้วถึงได้สติกลับมา ท่าทางโมโหจัด พร้อมทั้งโมโหสุดเหวี่ยงแล้วซัดหมัดไปทางเฉินเป่ยพร้อมกัน!
“เพล้ง—”
เฉินเป่ยกำหมัดแน่นทั้งสองมือ บนกำปั้นมีเส้นเลือดปูดขึ้น เหมือนงูเขียวที่คดเคี้ยวไปมา!
ในพริบตา บนหน้าอกของชายร่างใหญ่ก็ถูกเฉินเป่ยต่อยเข้าไป มีเลือดไหลออกจากมุมปาก ซี่โครงหักไปหลายซี่!
ชายร่างใหญ่อีกคนโจมตีเฉินเป่ยจากทางด้านหลัง แอบลอบโจมตี แต่ตอนที่เขาปล่อยหมัดชกออกไปนั้น ก็ถูกเฉินเป่ยเตะลอยไปแทน!
ชั่วขณะนั้น เฉินเป่ยราวกับเทพแห่งสงคราม อยู่ยงคงกระพัน ส่วนชายร่างใหญ่พวกนั้น ไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของเฉินเป่ยได้เลย!
ช่วงเวลานั้น ชายร่างใหญ่หลายคนที่ความหยิ่งผยองเหลือเกิน ก็ได้ลงไปนอนกองอยู่ท่พื้นเรียบร้อย ตั้งแต่ต้นจนจบ แค่เพียงครู่เดียว กลุ่มลูกค้าที่มามุงดูเหล่านั้น แทบมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเฉินเป่ยเลยด้วยซ้ำ...แค่รู้สึกเหมือนกับด้านหน้ามันพร่ามัว ร่างใหญ่เหล่านั้นก็ร่วงไปกองที่พื้นแล้ว!
ซูเสี่ยวหยุนที่นั่งอยู่บนที่นั่งของตนเอง จดจ้องแผ่นหลังของเฉินเป่ย เฉินเป่ยในเวลานี้ ดูดีมากกว่าปกติ มีเสน่ห์ของผู้ชายมากกว่าตอนปกติหลายเท่าอย่างอธิบายไม่ถูก จนทำให้ซูเสี่ยวหยุนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
แม้กระทั่งซูเสี่ยวหยุนยังรู้สึกผิดปกติ เฉินเป่ยในตอนนี้ ไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งอีกต่อไปแล้ว!
“ฉันแนะนำให้พวกไสหัวไปจากสายตาฉันทันที ฉันจะทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น...” สายตาของเฉินเป่ยล้ำลึกและนิ่งสงบ แถมยังกวาดตามองชายร่างใหญ่เหล่านั้นอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงเย็นชา
“แม่งเอ้ย...รนหาที่ตาย...” พี่หวางตัวสั่นลุกขึ้นมาจากข้างถนน ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เป็นเศษกระจกที่แตกละเอียดข่วนบาดเป็นรอยแผล
พี่หวางมองไปทางเฉินเป่ย สองตาแดงก่ำอย่างป่าเถื่อน สายตาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ไร้ความกลัวใดๆ!
สายตาแบบนี้ ดุเดือดเป็นอย่างมาก ทำให้ลูกค้าจำนวนมากใจสั่นขึ้นมา หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง!
ท่าทางสับสนงงงวยของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งดูตกใจ กระซิบว่า “สายตาแบบนี้ ไม่ใช่คนปกติจะมีได้ เมื่อก่อนฉันเคยเห็นสายตาของฆาตกร ก็เป็นสายตาอย่างนี้แหละ ไม่คิดว่าสายตาของหวางป้ะ เมื่อเทียบกับของฆาตกรแล้วยังดูดุเดือดมากกว่านั้น...”
หวางป้ะ มือนี้ผ่านมาแล้วกี่ชีวิต สายตาถแกดูน่ากลัวขนาดนั้น
พี่หวางเดินเหยียบเฉินเป่ยไปที่ละก้าว อิทธิพลที่แผ่ออกมาจากร่างกาย เริ่มน่ากลัวมากยิ่งขึ้น！
พี่หวางเดินเข้าไปหาเฉินเป่ยทีละก้าวๆ พลังงานบนร่างกาย ยิ่งทวีความน่ากลัวเป็นทวีคูณ!
เฉินเป่ยมีท่าทางสบายๆ แทบจะไม่เห็นพี่หวาง อยู่ในสายตา
“วันนี้แกไม่ตาย ฉันหวางป้ะ ต่อจากนี้ไปฉันก็จะไม่ใช้ชีวิตที่เมืองเมืองหู้ไห่อีกต่อไป!” เสียงหวางป้ะประกาศกร้าวออกมา สร้างศัตรูอย่างชัดเจน
เฉินเป่ยจ้องมองหวางป้ะ พร้อมทั้งเบะปากให้ ไอ้สารเลวนี่...แข็งแกร่งใช้ได้นี่?
เกิดความปั่นป่วนในกลุ่มลูกค้าที่มามุงดูขึ้นมาชั่วครู่ ที่นี่...จะมีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้นแน่! เถ้าแก่ร้านหม้อไฟถอนหายใจคร่ำครวญ เขาเปิดร้านอยู่ที่นี่ แต่ละเดือนจ่ายค่าคุ้มครองไม่ใช่น้อยๆ แต่คิดไม่ถึงว่า ยังจะเกิดเรื่องขึ้นอีก
มีคนใจดีบางคนแอบกดโทรหาตำรวจ กระทั่งบางคนก็มีลางสังหรณ์ ว่าที่นี่กำลังจะมีการนองเลือดเกิดขึ้น!
“ฉึก!” หวางป้ะดึงกริชออกมาจากกระเป๋ากางเกง สีหน้าดุร้าย พุ่งเข้าหาเฉินเป่ยทันที!
การเคลื่อนไหวของหวางป้ะเร็วดุจสายฟ้า รอยยิ้มของซูเสี่ยวหยุนที่อยู่ด้านข้างเองก็นิ่งค้าง ตอนที่หยิบกริชสะท้อนแสงระยิบระยับออกมานั้น ในที่สุด ซูเสี่ยวหยุนก็เข้าใจดีว่า เรื่องนี้ คงเกิดเรื่องใหญ่จริงเข้าให้แล้ว
“รีบหลีกไป!” ซูเสี่ยวหยุนตะโกนอย่างตกใจ
เฉินเป่ยราวกับว่าไม่ได้ยิน จ้องไปที่กริชที่แทงเข้ามา ทันใดนั้นดวงตาก็หดเล็กลง ยื่นมือออกไปราวสายฟ้า ต่อยหมัดหนึ่งไปที่ท้องน้อยของหวางป้ะ!
“เพล้ง!” เกิดเสียงดังก้องกังวาน สีหน้าของหวางป้ะท่าทางเจ็บปวดอย่างที่สุด กริชในมือ ร่วงหล่นลงพื้น
“จะให้ฉันตาย แกมีสิทธิด้วยเหรอ!” เฉินเป่ยบีบคอของหวางป้ะเอาไว้ น้ำเสียงเย็นเฉียบ
หวางป้ะจ้องตาดวงตาคู่นั้นของเฉินเป่ย ทว่าในเวลานั้นเอง ดวงตาของเฉินเป่ยเกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ความดุร้ายเย็นชาของฆาตกร ฉายแววตาออกมา!
ดวงตาของหวางป้ะเบิกกว้างขึ้นทันใด ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ จากดวงตาของเฉินเป่ยเขาเห็นแล้วว่า.... คนที่ฆ่าคนตายมาแล้วนับไม่ถ้วน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สายเปย์เบอร์หนึ่ง