สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 38

บทที่ 38 ใครแตะต้องเธอ ฉันก็จะจับมัน

เฉินเป่ยเปิดปากขึ้นมาฉับพลัน ทำให้ฝีเท้าของหัวหน้าหวางหยุดนิ่ง หวางป้ะเงยหน้าขึ้นมองเฉินเป่ย ยิ้มเย็นชา

หัวหน้าหวางหมุนตัว มองไปยังเฉินเป่ย พร้อมทั้งพูดเสียงดังว่า “ผมขอจับคุณจากการกระทำที่ขัดต่อข้อกฎหมาย สิ่งที่คุณพูดจะจะถูกใช้เป็นหลักฐานในชั้นศาล...”

หัวหน้าหวางพูดยังไม่จบ ก็ถูกเฉินเป่ยขัดจังหวะกลางคัน “ทำผิดกฎหมาย คุณยังไม่รู้ข้อเท็จจริงด้วยซ้ำ ก็ตัดสินโยนความผิดให้แล้วหรอ?”

หัวหน้าหวางจ้องมองเฉินเป่ยอยู่ชั่วขณะ กล่าวอย่างช้าๆว่า “สิ่งที่ผมเห็น คือข้อเท็จจริง คุณทำร้ายคนของหวางป้ะ คนพวกนั้นจนบาดเจ็บ ส่วนตัวเองปลอดภัยไม่มีรอยขีดข่วน นี่ไม่ใช่ข้อเท็จจริงแล้วคืออะไรล่ะ?”

เฉินเป่ยหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ มองไปทางหัวหน้าหวาง พูดจาถากถางว่า “โห ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนว่ายังมีวิธีการทำผิดเป็นถูกอย่างนี้อยู่อีก ไอ้นี่มันมาทำกับเพื่อนฉันก่อน เป็นอันธพาลไม่พอใจยังคิดจะลงมือก่อน ตัวเองเอาชนะคนอื่นไม่ได้ ก็เริ่มแกล้งว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำงั้นสิ”

เฉินเป่ยชำเลืองมองหวางป้ะ เยาะยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม “มีคนเห็นตั้งมากมายขนาดนี้ ไม่ใช่หลักฐานเหรอไง ? ยังมีกล้องวงจรปิดอีกเอาไว้เป็นของตกแต่งงั้นเหรอ?”

สีหน้าดุดันของหวางป้ะซีดเผือดลงในทันที เดิมเขานึกว่าเมื่อหัวหน้าหวางมาถึงแล้วเฉินเป่ยจะถูกยอมอ่อนข้อให้ แต่คิดไม่ถึงว่า ความเย่อหยิ่งจองหองของเฉินเป่ยคนนี้จะไม่อ่อนข้อลงสักนิดเลย!

“อวดดี! กล้าพูดกับหัวหน้าหวางอย่างนี้ แกช่างกล้าเสียจริง!” หวางป้ะตะคอกเสียงดัง

แต่เสียงของหวางป้ะเพิ่งจะจบลง เฉินเป่ยก็ก้าวออกมาก้าวหนึ่ง จากนั้นก็ชกหน้าหวางป้ะทันที เสียงดังฟังชัด ใบหน้าด้านหนึ่งของหวางป้ะ เกิดเป็นรอยหมัดสีแดงนูนขึ้นมา!

ข้างแก้มของหวางป้ะบวมนูนขึ้นมา แรงต่อยนี้ของเฉินเป่ยน่าหวาดกลัวอย่างมาก ต่อยตรงๆแค่ทีเดียว แต่ทำให้ใบหน้าหวางป้ะหันไปอีกทาง!

ร้านหม้อไฟเงียบสนิท ลูกค้ากลุ่มนั้นกับฝูงชนเห็นการลงมือที่รวดเร็วดุจสายฟ้าฟาดของเฉินเป่ยแม้กระทั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายยังมีปฏิกิริยาช้าไปกว่าเสียอีก!

หัวหน้าหวางมองเฉินเป่ย ร่างกายสั่นเทา ดวงตาฉายแววโกรธเกรี้ยว!

เฉินเป่ยชกหน้าหลานชายของเขาต่อหน้า ก็เท่ากับได้ตบลงบนหน้าเขาด้วย!

ถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นถึงผู้กำกับการสถานีตำรวจ ก็ต้องไว้หน้ากันบ้าง?

เฉินเป่ยเงยหน้า พูดช้าๆว่า “ใครจับเธอ ฉันก็จะจับมัน!”

พรึ่บ！

กลุ่มลูกค้าที่มามุงดู หน้าถอดสี ตกตะลึงเป็นอย่างมาก

นี่คือการถากถางอย่างชัดเจน!

แต่หัวหน้าหวางคนนั้น กัดฟันแน่น น้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างยิ่ง “หยุดมือ! แกลองขยับมืออีกครั้งสิ!”

เฉินเป่ยเงยหน้า มองไปยังหัวหน้าหวาง เยาะยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นมือคู่นั้นก็ถูกใส่กุญแจมืออย่างแน่นหนาทันใด!

ดวงตาของหัวหน้าหวางสงสัยขึ้นมา เขาไม่เข้าใจว่าเฉินเป่ยต้องการจะทำอะไร แต่กลับรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้น!

วินาทีต่อมา เส้นเลือดบนแขนของเฉินเป่ยก็นูนขึ้นมาทันที ภายใต้การจ้องมองอย่างตกตะลึงของหัวหน้าหวาง กุญแจมือบิดเบี้ยวผิดรูป!

สีหน้าของหัวหน้าหวางฉายแววความสงสัย ส่วน เฉินเป่ย ก็บิดกุญแจมือได้อย่างง่ายดาย ทำให้มือหลุดออกจาก...กุญแจมือ จนกุญแจบิดเบี้ยวไปจากเดิม!

กุญแจมือคู่นี้เคยอยู่บนข้อมือคนมานับไม่ถ้วน เมื่อมาอยู่ในมือของเฉินเป่ย กลับไม่ทนทานขนาดนั้นไปได้!

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายข้างๆที่อยู่ด้านข้างเฉินเป่ย ได้แต่ยืนมองกุญแจมือที่ถูกเฉินเป่ยโยนทิ้งไว้บนพื้นอย่างมึนงง สีหน้าตกตะลึงอย่างมาก

นี่มันเป็นไปได้ยังไง!

“หัวหน้าหวาง ไม่ได้อยากจับฉันหรอ ฉันจะไปกับคุณ” มุมปากของเฉินเป่ยกระตุกขึ้นเล็กน้อย กล่าวว่า

 “ดี” สีหน้าของหัวหน้าหวางกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว พยักหน้า  ส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่ข้างกายเฉินเป่ยไม่ต้องใช้กุญแจมืออีก...เขาไม่คิดมาก่อนเลย ว่ากุญแจมือจะใช้ไม่ได้ผลกับเฉินเป่ย...

เฉินเป่ยก้าวออกมาก้าวหนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ต้องการให้ฉันแจ้งเสี่ยวเยียนไหม”

เฉินเป่ยหันศีรษะ เห็นซูเสี่ยวหยุนยกมือกอดอกกำลังมองมาที่เขา ใบหน้าที่สวยและมีเสน่ห์นั้นเวลานี้ไม่มีรอยยิ้มของเมื่อครู่แล้ว ตอนนี้กลับมีความกังวล

เฉินเป่ยยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้อง อีกเดี๋ยวไปรอผมที่สถานีตำรวจก็พอ”

“โอเค” ซูเสี่ยวหยุนหน้านิ่วผงกศีรษะ แต่เธอก็ยังไม่สามารถวางใจเรื่องเฉินเป่ยอยู่ดี

หลังเฉินเป่ยเข้าไปนั่งในรถตำรวจแล้ว รถตำรวจก็ส่งเสียงร้องดังออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งทะยานไปยังสถานีตำรวจที่อยู่ไม่ไกลออกไป

“คุณอา รอเขาเข้าไปแล้ว จะจัดการกับเขายังไงดี?” ภายในรถตำรวจอีกคัน หวางป้ะมองไปยังหัวหน้าหวาง

หัวหน้าหวางเสียงเย็น จากนั้นก็พูดออกมา “เด็กอย่างแกสร้างปัญหาให้ฉัน ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนไม่ใช่คนทั่วๆไปที่ไหนล่ะ แถมยังมาก่อกวนฉันอีก”

หวางป้ะยิ้มให้ “คุณอา เพราะผมเห็นว่าข้างๆเขามีสาวสวยอยู่คนหนึ่งหรอก เลยอยากจะพาไปให้อาได้สักหน่อย”

หัวหน้าหวางมองเฉินเป่ย นั่งอยู่ในรถตำรวจคันนั้นผ่านกระจกมองหลัง แล้วเอ่ยเบาๆ “ขอแค่เข้าไปในสถานีตำรวจ ต่อให้เขาเป็นซุนหงอคง ก็ไม่สามารถใช้ความคิดใดๆได้ ถึงตอนนั้น อยู่ในนั้นแกอยากจะทำยังไงก็ทำไป”

“คุณอาพูดถูกต้องแล้ว” ในดวงตาของหวางป้ะฉายความดุเดือดโหดเหี้ยม รอเข้าไปในสถานีตำรวจแล้ว ก็จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นฝันร้ายของเฉินเป่ย!

สำหรับผู้หญิงคนนั้น รออีกเดี๋ยวให้พวกพี่น้องสักสองสามคนไปจับมาก็ได้แล้ว

ไม่นานนักเฉินเป่ยเข้ามานั่งในห้องสอบสวน หัวหน้าหวางกับหวางป้ะนั่งอยู่ตรงหน้าของเขา หวางป้ะยิ้มเย็น “ถึงที่นี่แล้ว ดูซิว่าแกยังจะหยิ่งจองหองได้อีกไหม!”

เฉินเป่ยมองไปทางหัวหน้ตำรวจหวังและหวางป้ะสีหน้าสงบนิ่ง พร้อมทั้งเอ่ยเปิดปากพูดเบาๆว่า “หัวหน้าหวางผมแนะนำคุณนะ ถ้าไม่อยากจะเสียตำแหน่งนี้ไป ก็อบรมหลานชายของคุณให้ดี ไม่งั้น ผมคงต้องสั่งสอนแทนแล้วล่ะ”

“สั่งสอน...แกเข้ามาในนี้แล้ว แกยังคิดว่ามีโอกาสอีกมากขนาดไหน...ที่คิดว่าจะได้เดินออกจากนี่ไปอย่างปลอดภัยเหรอ?” ผู้กำกับถามอย่างประชดประชัน น้ำเสียงเยาะเย้ยอย่างโจ่งแจ้ง!

“ผมให้โอกาสคุณอีกเป็นครั้งสุดท้าย” สายตาของเฉินเป่ยสงบเป็นอย่างยิ่ง ไม่สั่นไหวแม้แต่นิดเดียว

“คุณอา อย่าเปลืองน้ำลายกับมันอีกเลย หาคนมาสักสองสามคน ให้บทเรียนกับมันสักหน่อย” หวางป้ะพูดอย่างอดทนรอไม่ไหว

“ดูเหมือนว่าแกจะเป็นพวกพูดดีๆด้วยไม่ได้แต่ชอบให้ใช้กำลัง!” ผู้กำกับหวางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ผมแนะนำให้คุณ...ไปรายงานสถานีตำรวจส่วนกลางของเมืองเมืองหู้ไห่ก่อนเถอะ ไม่งั้น...ผลลัพธ์ที่จะตามมายากที่จะจินตนาการ” เฉินเป่ยพูดเป็นนัยเอาไว้

“ผลลัพธ์ที่จะตามมา? แกคิดว่าสถานีตำรวจส่วนกลางจะมายุ่งเรื่องไร้สาระของแกเหรอ?” หวางป้ะยิ้มอย่างดูถูก

ทันใดนั้น! ที่ประตูห้องสอบสวนก็ถูกผลักออกกะทันหัน!