สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 42

บทที่ 42 คนขับรถอย่างงั้นหรือ

บอดี้การ์ดสองคนหน้าซีด สายตาของพวกเขากวาดไปที่กลุ่มคุณชายเหล่านั้น พวกเขาจำได้แค่บางคน แต่ส่วนใหญ่พวกเขากลับไม่เคยเจอมาก่อน

คุณชายเหล่านั้นล้วนมีภูมิหลังไม่ธรรมดา มาจากตระกูลดัง ไม่ว่าจะเป็นลูกชายของนักธุรกิจใหญ่ หรือเป็นข้าราชการการเมืองระดับสูง ไม่มีใครมีความเป็นมาที่ธรรมดาเลยสักคน

กลุ่มคุณชายพวกนี้มีอิทธิพลมากพอที่จะพาดหัวข้อข่าวลงหน้าหนังสือพิมพ์ของเมืองเมืองหู้ไห่ในวันรุ่งขึ้น

และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดมารวมตัวกัน...ในขณะเดียวกันก็กำลังต้อนรับผู้ชายคนหนึ่งอยู่งั้นหรือ?

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? นี่เป็นครั้งแรกที่ปรากฏในประวัติศาสตร์เมืองเมืองหู้ไห่!

บอดี้การ์ดจ้องมองไปที่รถ BMW สีดำด้วยใจที่เต้นแรง พวกเขาอยากรู้เป็นพิเศษว่าใครคือคนที่อยู่ในรถ เขาคนนั้นเป็นใครกันแน่?

นี่มันน่าตกใจเกินไปสำหรับบอดี้การ์ดสองคน พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลย

“พรึบ!”

ทันใดนั้นรองเท้าหนังก็ก้าวลงจากรถและเหยียบลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดังฟังชัด

จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งลงมาจากรถ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาพอที่จะทำให้สาวๆหลายคนคลั่งไคล้

เขาก็คือคุณชายหลี คุณชายหลีที่ทำให้คุณชายทุกคนออกมาต้อนรับเขา!

คุณชายเหล่านั้นไม่ได้ยิ้มรักษาภาพพจน์หรือยโสโอหังเหมือนในอดีต และในขณะนี้พวกเขาก็หันไปทางคุณชายหลี ด้วยความเคารพและแสดงความประจบสอพลอ

เนื่องจากพ่อของพวกเขาตลอดไปจนผู้อาวุโสต่างบอกเล่าต่อกันมาว่า คุณชายหลีคนนี้...มาจากเยี่ยนจิง

หากได้รับความโปรดปรานจากคุณชายหลี ธุรกิจในตระกูลก็จะได้ผงาดกลายเป็นมังกร มีแต่ได้กับได้

หลังจากได้รับการเตือนจากผู้อาวุโสของตระกูล ในเวลานี้แม้แต่คุณชายที่ดื้อรั้นก็รู้ถึงความสำคัญของเรื่องนี้และต้องหาวิธีที่จะได้ใกล้ชิดกับคุณชายหลี

พวกเขาได้แต่คาดเดาถึงสถานะของคุณชายหลีโดยไม่กล้าพูดออกมา เนื่องจากเมืองเมืองหู้ไห่...อาจจะไม่สามารถอยู่อย่างสงบสุขอีกต่อไป

“เชิญ คุณชายหลี” คุณชายฉินเดินนำหน้าสุดเพื่อนำทางคุณชายหลี

“คุณชายหลี โรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดและหรูหราที่สุดของเมืองเมืองหู้ไห่ต้อนรับเฉพาะผู้นำระดับสูงของรัฐและบุคลากรคนสำคัญเท่านั้น ไม่เปิดให้เช่าในวันธรรมดา ผมจัดการเล็กๆน้อยๆ คืนนี้จึงกลายเป็นงานเลี้ยงของพวกเรา” คุณชายฉินยิ้มเล็กน้อย

คุณชายหลีพยักหน้า “ลำบากคุณชายฉินแล้ว”

“ไม่หรอกครับ คุณอุตส่าห์เดินทางไกลมาจากเยี่ยนจิง เพราะฉะนั้นก็ควรได้พักผ่อนถึงจะถูก ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไปงานเลี้ยงคืนนี้” คุณชายฉินให้ความเคารพเขาอย่างมาก โชคดีที่เขามีไหวพริบ หลังจากเข้ามาในโรงแรมแห่งนี้เขาเป็นคนแรกที่ได้ใกล้ชิดกับคุณชายหลี ไม่อย่างนั้นเขาคงกลายเป็นคนตามตูดคุณชายหลีเหมือนคุณชายพวกนั้นไปนานแล้ว

“ผมมาที่นี่เพื่อมาหาคนคนหนึ่ง” คุณชายหลีกวาดสายตาไปในห้องจัดงานเลี้ยง

“ไม่ต้องรีบร้อนหาคนหรอกครับ เชิญคุณชายหลีไปพักผ่อนที่ห้องสวีทของโรงแรมก่อนดีกว่า” คุณชายฉินยิ้ม

และไม่นานหลังจากที่คุณชายหลีมาถึง ก็มีรถไมบัค S-Class เเล่นเข้ามาอย่างรวดเร็วท่ามกลางแสงไฟที่อยู่ล้อมรอบริมถนน เฉินเป่ยขับรถเข้ามาอย่างระมัดระวังและแอบมองกระจกมองหลังเป็นระยะๆ หลีชิงเยียนนั่งไขว่ห้างอยู่เบาะหลัง ดวงตาคู่สวยปิดลงเพื่อพักผ่อน ผมดำเรียบพาดไหล่ของเธอไว้ข้างหลังเหมือนน้ำตก ใบหน้ารูปไข่บอบบางดูอย่างไรก็ไม่มันเยิ้มเลย

เฉินเป่ยสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกจากการแสดงออกผ่านใบหน้าของหลีชิงเยียน ตอนนี้ภายในใจของหลีชิงเยียนเป็นกังวลอย่างมาก สามเดือนที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหลีชิงเยียนมีสีหน้าเคร่งเครียดขนาดนี้

เฉินเป่ยมองเเล้วมองอีก สายตาของเขาเลื่อนลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เรียวขาที่สวยงามเหล่านั้นน่าดึงดูดเกินไปโดยเฉพาะต้นขา ทั้งเนียนละเอียดและเรียวยาว ดูอย่างไรก็ไม่เบื่อ...

“ขับรถดีดี ถ้ามองอีกฉันจะควักลูกตานาย” ทันใดนั้นน้ำเสียงอันเยือกเย็นดังทะลุหูเฉินเป่ยราวกับใบมีดที่แหลมคมทำให้เฉินเป่ยรู้สึกตื่นตัว เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นหลีชิงเยียนเอามือกอดหน้าอกจ้องมาที่เขาอย่างเย็นชา

ดวงตาที่สวยงามราวกับจะทุบร่างของเฉินเป่ยเป็นชิ้นๆ

“อื้อ” เฉินเป่ยยิ้มและรีบมองตรงไปข้างหน้า

หลังจากถึงหน้าประตูโรงแรม รถไมบัคก็จอดอย่างช้าๆ ประตูรถเปิดออก หลีชิงเยียนเหยียบรองเท้าส้นสูงลงจากรถอย่างช้าๆ และหายเข้าไปโรงแรมอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เฉินเป่ยจอดรถ เขาก็อยากเดินตามเข้าไปข้างในด้วย แต่กลับโดนบอดี้การ์ดขวางทางไว้

“คุณเป็นใคร?” บอดี้การ์ดทั้งสองกวาดสายตามองเฉินเป่ย

“เป็นคนขับรถของหลีชิงเยียน” เฉินเป่ยพูด

“คนขับรถ? คนขับรถเดินไปทางประตูหลัง” บอดี้การ์ดทั้งสองสบตา

เฉินเป่ยนิ่งสักพัก “ทำไมต้องเดินไปทางประตูหลัง?”

“คนขับรถทุกคนก็เดินไปทางประตูหลังกันทั้งนั้น หรือว่านายอยากจะเข้าทางประตูหลักล่ะ?” หนึ่งในบอดี้การ์ดยิ้มเยาะ “นายยังมีคุณสมบัติไม่พอ”