สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 44
บทที่ 44 สารภาพรัก
ทันใดนั้นก็เหมือนมีไฟฟ้าสถิตบนมือเฉินเป่ย เขาตบประธานจางอย่างแรง!
“เพี๊ยะ” เสียงดังกว่าประธานจางหลายเท่า เสียงนั้นกึกก้องไปทั่วห้องจัดงานเลี้ยง!
ประธานจางเอามือกุมใบหน้าที่มีรอยแดง เขาโดนตบกลับอย่างน่าอับอาย เขามองเฉินเป่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง ไม่อยากจะเชื่อ! ที่มุมปากของเขามีของเหลวสีแดงหยดลงช้าๆ ...
ทางด้านหลีชิงเยียนก็ตกตะลึงเช่นกัน เธอมองเฉินเป่ยนิ่งไปสักพัก ใจเต้นตึกตักพลางกัดฟันแน่น...ผู้ชายคนนี้นี่ เธอเตือนเขาแล้วแต่เขายังทำเสียเรื่องจนได้
ทันใดนั้นผู้คนที่อยู่โดยรอบตกอยู่ในบรรยากาศเงียบสงบ ทุกคนที่อยู่ในงานเลี้ยงมองเฉินเป่ยด้วยความตกใจ พวกเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ และไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน!
นี่เป็นการก่อกบฎชัดๆ! เฉินเป่ยตบคนต่อหน้าทุกคนในสถานที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายหลี นี่เป็นการสร้างปัญหาใช่หรือไม่!
เขากล้า! เขากล้าก่อเรื่องในงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายหลี!
ประธานจางทรงตัวได้ก็หยิบทิชชู่ออกมาจากเสื้อสูทเพื่อเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก จากนั้นก็ยิ้มอย่างยั่วยุด้วยรอยยิ้มเย็นชา!
“ดี ดีมาก...แกกล้าตบฉัน ดีมาก!” ประธานจางยิ้มเยือกเย็นและจ้องเฉินเป่ยอย่างเอาเรื่อง!
“ตบอะไรกัน? แกตบฉันก่อน ฉันก็ตบแกคืน จะได้ไม่ติดค้างกัน” เฉินเป่ยพูดเรียบๆ
“แก...แกคอยดูเถอะ แกก็น่าจะรู้ว่านี่เป็นงานเลี้ยงต้อนรับใคร แกยังกล้าดี!” ประธานจางถาม
“รู้แน่นอน คุณชายหลี” เฉินเป่ยพูด
ผู้คนนับไม่ถ้วนในห้องจัดเลี้ยงต่างหวาดกลัวจนตัวสั่น เมื่อเฉินเป่ยพูดออกมาแบบนี้!
เฉินเป่ยรู้อยู่แล้วว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายหลี แต่เขายังกล้าลงมือตบคนอื่น นี่คงไม่ใช่การยั่วยุหรอกหรือ!
“งานเลี้ยงต้อนรับคุณชายหลี...ใครจะกล้าก่อเรื่อง แม้แต่คุณชายที่มีชื่อเสียงในเมืองเมืองหู้ไห่ก็ยังต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว…”
“เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสิ...ยั่วยุคุณชายหลี บ้าไปแล้ว! เขามีสิทธิ์อะไรไปแหย่คุณชายหลี! เขานับเป็นตัวอะไร”!
“ไอ้เด็กนี่คงไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ทั้งยังอวดดีหยิ่งยโส ถ้าคุณชายหลีรู้เข้า มันคงกินไม่ได้นอนไม่หลับอีกต่อไป!”
ประธานจางหัวเราะเสียงดัง “ไม่รู้ที่ตายซะเเล้ว ในเมืองเมืองหู้ไห่นี้ งานเลี้ยงต้อนรับคุณชายหลียังกล้าทำตัวอวดดี แกต้องการให้คุณชายหลีจัดการแกด้วยตัวเองงั้นหรือ?”
เฉินเป่ยเม้มปาก “คนที่ตบก่อนคือแก แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณชายหลีล่ะ? งานเลี้ยงต้อนรับเขาแล้วมันยังไง? โรงแรมนี้ก็ไม่ใช่ของเขาเสียหน่อย!”
พรึบ! ทุกคนในห้องเงียบกริบ ได้ยินแม้แต่เสียงใบไม้ร่วง!
ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างหวาดผวากับคำพูดที่สั่นสะเทือนของเฉินเป่ย!
บ้าไปแล้ว เขาไม่เคยเห็นคุณชายหลีอยู่ในสายตาเลย!
การมาของคุณชายหลี แม้ว่าจะเป็นศาลากลางเมืองหู้ไห่ก็ยังต้องหลีกทางให้ แต่คนคนนี้กลับรนหาที่ตายถึงพูดดูหมิ่นคุณชายหลีอย่างไม่น่าให้อภัยแบบนี้!
มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เฉินเป่ยด้วยความรู้สึกซับซ้อนอยู่ภายในใจ สายตาปรวณแปรไม่หยุดหย่อน แฝงไปด้วยความสงสารและเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย สำหรับพวกเขาแล้ว ผู้ชายคนนี้...วันนี้ยากที่หนีพ้น เกรงว่าคืนนี้จะไม่สามารถออกจากโรงแรมนี้ได้!!
น้ำเสียงราวกับไม่เกรงกลัวสิ่งใด คาดว่าไไม่ต้องรอให้ถึงหูคุณชายหลีก็มีคนพร้อมจัดการเขา?
คำพูดของเฉินเป่ยนั้นฟังดูน่าตกใจ แม้แต่พวกคนใหญ่คนโตในเมืองเมืองหู้ไห่ก็ต้องหันไปมองเฉินเป่ยด้วยความสนใจ...พวกเขาอยากรู้ชะตากรรมของไอ้เด็กบ้าบิ่นคนนั้นที่ล่วงเกินคุณชายหลีเสียแล้ว ฉากต่อไปจะเป็นอย่างไรนะ....
ใบหน้าหลีชิงเยียนดูซีดลง เธอมองเฉินเป่ยอย่างร้อนรน เธอหงุดหงิดแทบบ้า...ผู้ชายคนนี้ เธออยากจับเขากระทุ้งลงตะกร้าจริงๆ แต่ลำพังตัวเองก็ยังไม่มีปัญญาแม้แต่จะรับมือ
จบแล้วจบแล้ว! แม้แต่หลีชิงเยียนก็ไม่มีวิธีรับมือกับคุณชายหลี แค่คำพูดเพียงไม่กี่คำก็ก่อให้เกิดหายนะครั้งใหญ่ได้!
“งั้นนายน่าจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณชายหลี?” ประธานจางยิ้มชั่วร้าย เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ!
“ความสัมพันธ์?” เฉินเป่ยยิ้มอย่างมีความหมาย ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปคว้าเสื้อประธานจางแล้วตบลงไปอีกหนึ่งที
การตบครั้งนี้ทรงพลังมากจนทำให้ประธานจางล้มคว่ำลงไป พร้อมทั้งกระอักเลือด!
“ฉันสนใจแค่ว่าพวกนายน่าจะเป็นพวกหน้าตัวเมียกันน่ะสิ! ถึงมีเหตุผลพอที่จะรังแกผู้หญิงได้…” เฉินเป่ยสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและพูดกำเริบเสิบสาน ประธานจางล้มไปกองกับพื้น ร่างกายสั่นเทาคิดอยากจะปีนขึ้นมาแต่เขาก็ทำไม่ได้!
ครั้งนี้เฉินเป่ยลงมือโหดร้ายมากจนกระดูกบนตัวเขาหักไปหลายซี่!
ผู้ชมตัวสั่นไปหมด แม้แต่คนใหญ่คนโตที่ผ่านโลกมาไม่น้อยก็มีท่าทีเปลี่ยนไปในทันที! จากคำพูดเมื่อกี้ พวกเขาสามารถสรุปอะไรได้บางอย่าง ประธานจางและคุณชายหลีดูเหมือนจะมีความเกี่ยวข้องกันบางอย่าง ในขณะที่เฉินเป่ยกลับไม่ได้เห็นเรื่องพวกนี้อยู่ในสายตาเลย!
เป็นเรื่องยากที่กว่าทุกคนจะมีปฏิกิริยาตอบกลับ พวกเขาจ้องมองเหตุการณ์น่าตื่นเต้นนี้อย่างใจหายใจคว่ำ!
“หยุด!”
ในขณะนี้ก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผู้คนที่กำลังอยู่ในอาการกระสับกระส่ายเงียบลงชั่วขณะ
ชายหนุ่มที่หล่อเหลาในชุดสูทเดินเข้าไปหาเฉินเป่ย ผู้คนที่อยู่บริเวณทางเดินต่างหลีกทางให้เขา บนเพดานของห้องจัดเลี้ยงมีโคมไฟเพชรระย้าขนาดใหญ่ส่องแสงระยิบระยับ แสงตกกระทบลงมา สีหน้าของชายหนุ่มสงบนิ่ง แววตาลึกล้ำ สง่างามทุกย่างก้าว กลิ่นอายบนตัวเขาไม่เหมาะกับอายุของเขาในตอนนี้
มีคนนับไม่ถ้วนที่มองเขา การแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนเป็นเคารพในทันใด เนื่องจากเขาเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้! เขาคือ คุณชายหลี ผู้มาจากเยี่ยนจิงแห่งตระกูลหลี
คุณชายหลีเดินไปหาหลีชิงเยียน ประธานจางจ้องหน้าเฉินเป่ยด้วยความอาฆาตแค้น!
“คุณชายหลี ในที่สุดคุณก็มาแล้ว” ประธานจางพูดอย่างนอบน้อม เขาอยากยันตัวขึ้นมา แต่เฉินเป่ยได้หักกระดูกเขาไปเสียแล้ว เขาอยากลุกแต่ก็ลุกไม่ได้!
“เอาล่ะ นายกลับไปรักษาตัวก่อนเถอะ” คุณชายหลีเหลือบมองประธานจางและทำท่าโบกมือเป็นสัญญาณให้บอดี้การ์ดชุดดำเข้ามาพยุงประธานจางออกไป
คนที่อยู่โดยรอบมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ประธานจางรู้จักคุณชายหลีจริงๆหรือ...เขากับคุณชายหลีมีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สายเปย์เบอร์หนึ่ง