สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 45

บทที่45 เพชรโลหิต

หลีชิงเยียนหันศีรษะไปตามเสียงที่มาจากกลุ่มคน เธอเห็นเฉินเป่ยเดินเข้ามา และกอดเเขนเธออย่างใกล้ชิดสนิทสนม ใบหน้าสวยงามของหลีชิงเยียนถึงกับผงะ

แขกที่มาร่วมงานต่างตกตะลึงและจ้องมองไปที่เฉินเป่ยด้วยเเววตาซับซ้อน เฉินเป่ยกล้าทำแบบนี้ภายใต้การจับจ้องของคุณชายหลี!

เขาไม่ควรทำตัวอวดดีตอนที่คุณชายหลีอยู่ตรงหน้า!

คนพวกนี้ล้วนเป็นข้าราชการเมืองระดับสูงและนักธุรกิจใหญ่ในเมืองเมืองหู้ไห่เมื่อเห็นฉากนี้ก็ยิ้มมุมปากไปชั่วขณะ แววตาลึกซึ้ง

การแสดงดีดีแบบนี้เหมือนกับเป็นการจัดฉาก

เฉินเป่ยกอดแขนหลีชิงเยียนอย่างสนิทสนม ทุกอากับกิริยาล้วนเป็นไปอย่างธรรมชาติราวกับว่าเขากอดเธอแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง

ทันใดนั้นบรรยากาศภายในห้องจัดเลี้ยงก็เริ่มสงบลงอีกครั้ง มันมาพร้อมกับความตึงเครียด

หลีชิงเยียนหันหน้าไปมองผู้ชายคนนี้ด้วยดวงตาสวยงามมีเสน่ห์ ก่อนหน้านี้คุณชายหลีสารภาพรักและต้องการเรียกร้องการแต่งงานกับเธอ ต่อมาผู้ชายคนนี้ก็เดินเข้ามา เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

นี่ยังยุ่งยากไม่พออีกหรือ? จะก่อเรื่องอะไรอีก?

ในมือคุณชายหลียังคงถือแก้วไวน์ เขามองภาพใกล้ชิดสนิทสนมที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาซับซ้อน...ลึกซึ้ง

การปรากฏตัวของเฉินเป่ย แน่นอนว่าทำให้เขาอับอาย

เขาต้องการแต่งงานกับหลีชิงเยียน แต่ผู้ชายคนนี้กลับปรากฏตัวขึ้น นี่เป็นการประกาศศักดาใช่หรือไม่?

คุณชายหลีกวาดตามองเฉินเป่ยด้วยสายตาดูถูก เขาคู่ควรกับเธอแล้วหรือ?

“อ้อ...คุณก็คือ...คุณชายหลีผู้โด่งดังใช่ไหม? ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงเสียที ดูแล้วไม่ธรรมดาจริงๆ” เฉินเป่ยหัวเราะ เขายกแก้วไวน์ขึ้นเตรียมจะชนแก้วกับคุณชายหลี

คุณชายหลีจ้องเฉินเป่ยด้วยแววตาที่ล้ำลึก ไม่มีใครสามารถเดาความคิดเขาผ่านทางสีหน้าได้

แก้วไวน์เฉินเป่ยยกค้างกลางอากาศ แต่คุณชายหลีกลับไม่ได้มีความตั้งใจจะชนแก้วกับเฉินเป่ย

ภาพที่อยู่ตรงหน้าช่างเป็นภาพที่น่าอับอาย เฉินเป่ยหรี่ตาเล็กน้อยพลางจ้องมองคุณชายหลีอย่างมีความหมาย...

“ผมไม่ดื่มกับคนไม่เอาถ่าน” คุณชายหลีพูดเสียงเรียบๆ มือที่กำลังจับแก้วไวน์คลายออกทันที แก้วไวน์ร่วงแตกลงกับพื้นกระจัดกระจาย

หลีชิงเยียนเลิกคิ้วและห้องจัดเลี้ยงทั้งหมดก็เงียบลง คุณชายหลีไม่เห็นแก่หน้าเฉินเป่ยแม้แต่นิดเดียว!

ทุกคนต่างตกตะลึง ในขณะนี้คนฉลาดย่อมมองออกว่าวันนี้เฉินเป่ยคงต้องถึงคราวอวสาน!

เฉินเป่ยจิบไวน์แล้วล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกง เขามองคุณชายหลีอย่างไม่แยแส

“คุณหลี วันนี้ผมเพิ่งมาถึงเมืองหู้ไห่เป็นครั้งแรก อาจทำอะไรไม่ถูกหรือทำให้คุณขุ่นเคือง...คุณได้โปรดรับของขวัญชิ้นนี้ไว้ด้วย มันเป็นของขวัญแทนคำขอโทษจากผม” คุณชายหลียกมือเป็นสัญญาณ กลุ่มคนแหวกออกเป็นสองฝั่ง มีพนักงานคนหนึ่งค่อยๆเดินเข้ามา พร้อมทั้งถือจานเงิน และบนจานเงินมีกล่องไม้จันทร์หอมที่ดูละเอียดอ่อนหรูหราอยู่บนนั้น

แขกหลายคนอยู่ในความโกลาหล แค่กล่องไม้จันทน์หอมเพียงอย่างเดียวก็แพงมากแล้ว ยากที่จะนึกภาพออกว่าของขวัญแบบไหนที่อยู่ในกล่องไม้จันทร์หอมหอม?!

หลีชิงเยียนค่อยๆส่ายหน้าพลางพูดปฏิเสธ “คุณชายหลี แค่ได้มาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับคุณ ฉันก็ดีใจมากแล้ว ของขวัญล้ำค่าแบบนี้ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

คุณชายหลียิ้มเล็กน้อย “ชิงเยียนของขวัญล้ำค่าชิ้นนี้ไม่ได้มีค่ามากไปกว่าคุณเลย”

ในขณะที่พูด คุณชายหลีก็เปิดกล่องไม้จันทร์หอมออก ในนั้นมีเพชรสีเเดงเลือดส่องเป็นประกายฝังอยู่ในฟองน้ำ ทำให้คนที่อยู่รอบๆเริ่มตกอยู่ในสถานการณ์โกลาหล เมื่อเห็นเพชรที่ส่องประกายแพรวพราว ทุกคนต่างควบคุมตัวเองไม่อยู่!

เพชรโลหิต! นั่นมันเพชรโลหิต!

อยู่ๆหลีชิงเยียนก็ถอดสีหน้า ใบหน้าที่สวยงามของเธอทั้งตกตะลึงและตกใจในเวลาเดียวกัน!

นั่นไม่ใช่เพชรธรรมดาทั่วไป แต่นั่นคือเพชรโลหิตที่มีมูลค่ามหาศาล ไม่สามารถวัดมูลค่าได้ด้วยเงิน!

ทันใดนั้นแววตาร้อนรุ่มหลายคู่จับจ้องมาที่เพชรโลหิต บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบลงทันที ทุกสายตาต่างจ้องมองคุณชายหลีด้วยความชื่นชมและตกตะลึง