สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 63

บทที่63 เรื่องในบ้านของตระกูลหลี

ท่ามกลางบรรยากาศเหล่านั้น ความเยือกเย็นได้แผ่กระจายออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ร่างของคุณชายหลีสั่นออกมาไม่หยุด สีหน้าค่อยๆเย็นชาร้ายกาจออกมา

ใบหน้าหล่อนั้นดูเหมือนกับว่าใกล้จะบิดเบี้ยวไปเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นเองดวงตาที่จอดจ้องไปยังเฉินเป่ยและหลีชิงเยียนคู่นั้นแฝงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นสะท้อนผ่านออกมาทันที!

การกระทำของเฉินเป่ยและหลีชิงเยียนที่แสดงออกมานั้นดูสนิทสนมกันอย่างมาก แขนทั้งสองที่คล้องเกี่ยวกันแน่นคู่นั้น มือใหญ่ของเฉินเป่ยใช้โอกาสนั้นจับมือเรียวยาวที่ขาวเนียนอย่างกับต้นอ่อนพืชของหลีชิงเยียนเอาไว้ เพื่อซึมซับความรู้สึกเนียนนุ่มของมือเล็ก ลูบไล้ออกไปไม่หยุด...

ภายนอกหลีชิงเยียนนั้นมีสีหน้าที่นิ่งเรียบ แต่เธอได้ถูกเฉินเป่ยเล่นงานเสียจนจิตใจเตลิดไปเล็กน้อย จึงทำได้เพียงฝืนยิ้มแล้วเอ่ยถามออกไป “คุณชายหลี มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”

“มัน เป็นสามีของเธอมาตั้งแต่แรกเลย?” คุณชายหลีเรียกคืนสติกลับมาทันที มือบีบแก้วไวน์ เท้าก้าวออกไปข้างหน้า ทั้งร่างเต็มไปด้วยพลังความเดือดดาลมหาศาลจนคล้ายจะผลักภูเขาพลิกทะเลนั้นของเขาได้กดดันไปยังหลีชิงเยียน!

หลีชิงเยียนขนลุกไปทั่วทั้งร่าง ใบหน้าสวยเผยสีหน้านิ่งขรึมออกมา...ปฏิกิริยานี้ของคุณชายหลี เห็นได้ชัดว่าเป็นสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์!

และในตอนที่พลังความเดือดดาลนั้นได้เข้ามาปกคลุมร่างของหลีชิงเยียนนั้น ทันใดนั้นเองเฉินเป่ยก็ได้เอื้อมมือออกไปกุมมือเล็กของหลีชิงเยียนเอาไว้ ทำให้รังสีของความเดือดดาลอันดุเดือดนั้นสลายตัวไปทันตา

“ไม่เป็นไรนะ” เฉินเป่ยเอ่ยกับหลีชิงเยียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อือ” หลีชิงเยียนพยักหน้าออกมา แต่ไหนแต่ไรมาหลีชิงเยียนนั้นเยือกเย็นราวกับน้ำค้างแข็งมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ภายในใจของเธอกลับถูกการจู่โจมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนี้ของเฉินเป่ย ทำเอาภายในใจของเธอสั่นรัวออกมา จังหวะการเต้นของหัวใจเร็วขึ้นมาหลายระดับ

ส่วนคุณชายหลีในตอนนี้นั้น สีหน้าของเขาก็ทวีความย่ำแย่น่ากลัวออกมามากขึ้น...ยิ่งเฉินเป่ยแสดงความหวานกับหลีชิงเยียนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเสียหน้าขึ้นมามากขึ้น!

อีกนัยหนึ่งก็คือหลีชิงเยียนเลือกที่คบอยู่กับไอ้เศษสวะเกาะผู้หญิงกินผู้นี้...อีกทั้งยังไม่ต้องการแต่งงานเพื่อธุรกิจกับเขาอีกเช่นกัน...คุณชายหลีอย่างเขายอมมาขอหลีชิงเยียนแต่งงาน ก็ถือว่าเป็นวาสนาดีของหลีชิงเยียนแล้ว แต่ผลสุดท้ายหลีชิงเยียนกลับไปคว้าไอ้เศษสวะผู้นั้นมาเหยียบหน้าเขา!

คุณชายหลีบีบแก้วไวน์ในมือ มือสั่นออกไปแรงขึ้น ทันใดนั้น คุณชายหลีก็ได้คลายมือลง แก้วไวน์ใบนั้นก็ได้ตกลงพื้น และได้แตกกระจายไปทั่วทั้งพื้นไปในทันที

“เพล้ง” เสียงแก้วแตกดังขึ้นมา ทำลายความเงียบที่ยาวนานในห้องรับประทานอาหารแห่งนั้น

“ต้องขอโทษด้วย พอดีมือมันลื่น” สีหน้าเย็นชาร้ายกาจของคุณชายหลี ได้สงบลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

เฉินเป่ยที่ยืนอยู่อีกฝั่งนึงนั้น ได้มองคุณชายหลีไปด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง อุปนิสัยของคุณชายหลีนั้น ดูแปลกขึ้นมาเรื่อย ๆ ยากที่จะคาดเดาได้จริง ๆ...

“นั่งกันเถอะ” หลีเช่าเทียนเดินเข้าไปยังข้างโต๊ะอาหาร แล้วดึงเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่ง

“ขอบคุณค่ะ” หลีชิงเยียนเดินไปที่โต๊ะอาหารช้า ๆ แล้วนั่งลง

ส่วนเฉินเป่ยที่หลังจากได้กวาดสายตามองออกไปแล้ว กลับพบว่า ไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว

“ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ชิงเยียนจะพานายมาด้วย ก็เลยไม่ได้เตรียมเก้าอี้เอาไว้ให้” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลีเช่าเทียนไม่ได้ลดน้อยลง “แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเรียกคนให้เอามาให้นายอีกสักตัวเอง”

หลีเช่าเทียนตบมือออกมาสองสามที คนรับใช้สองคนก็ได้ยกเก้าอี้เข้ามาวางในฝั่งตรงกันข้ามกับที่นั่งของหลีเช่าเทียน

“นั่งเถอะ” หลีเช่าเทียนเอ่ยเสียงเรียบออกมา

สายตาของเฉินเป่ยกวาดสายตามองเล็กน้อย เก้าอี้ตัวนี้เตี้ยกว่าเก้าอี้ตัวอื่นไม่น้อยเลย เมื่อเฉินเป่ยนั่งลงไป ก็เตี้ยกว่าทุกคนในที่นี้ไปช่วงหนึ่ง

นี่เป็นการเหยียบหน้ากันกลายๆ แต่เฉินเป่ยนั้นกลับหาเหตุผลอะไรออกมาไม่ได้

สีหน้าของเฉินเป่ยนิ่งเรียบ ราวกับว่าเขาไม่ได้ใส่ใจมันเลยแม้แต่น้อย นั่งลงไปอย่างไม่ลังเล

หลีชิงเยียนที่นั่งอยู่ข้างๆก็ได้ขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเช่นเดียวกัน

หลังจากที่นั่งทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว หลีเช่าเทียนหั่นสเต็กออกมาชิ้นนึง จากนั้นก็เอ่ยยิ้มๆออกไปว่า “คุณเฉิน ฉันได้ข่าวมาว่า คุณเชี่ยวชาญด้านอาหารตะวันตกอย่างมาก?”