สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 63

บทที่63 เรื่องในบ้านของตระกูลหลี

ท่ามกลางบรรยากาศเหล่านั้น ความเยือกเย็นได้แผ่กระจายออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ร่างของคุณชายหลีสั่นออกมาไม่หยุด สีหน้าค่อยๆเย็นชาร้ายกาจออกมา

ใบหน้าหล่อนั้นดูเหมือนกับว่าใกล้จะบิดเบี้ยวไปเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นเองดวงตาที่จอดจ้องไปยังเฉินเป่ยและหลีชิงเยียนคู่นั้นแฝงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นสะท้อนผ่านออกมาทันที!

การกระทำของเฉินเป่ยและหลีชิงเยียนที่แสดงออกมานั้นดูสนิทสนมกันอย่างมาก แขนทั้งสองที่คล้องเกี่ยวกันแน่นคู่นั้น มือใหญ่ของเฉินเป่ยใช้โอกาสนั้นจับมือเรียวยาวที่ขาวเนียนอย่างกับต้นอ่อนพืชของหลีชิงเยียนเอาไว้ เพื่อซึมซับความรู้สึกเนียนนุ่มของมือเล็ก ลูบไล้ออกไปไม่หยุด...

ภายนอกหลีชิงเยียนนั้นมีสีหน้าที่นิ่งเรียบ แต่เธอได้ถูกเฉินเป่ยเล่นงานเสียจนจิตใจเตลิดไปเล็กน้อย จึงทำได้เพียงฝืนยิ้มแล้วเอ่ยถามออกไป “คุณชายหลี มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”

“มัน เป็นสามีของเธอมาตั้งแต่แรกเลย?” คุณชายหลีเรียกคืนสติกลับมาทันที มือบีบแก้วไวน์ เท้าก้าวออกไปข้างหน้า ทั้งร่างเต็มไปด้วยพลังความเดือดดาลมหาศาลจนคล้ายจะผลักภูเขาพลิกทะเลนั้นของเขาได้กดดันไปยังหลีชิงเยียน!

หลีชิงเยียนขนลุกไปทั่วทั้งร่าง ใบหน้าสวยเผยสีหน้านิ่งขรึมออกมา...ปฏิกิริยานี้ของคุณชายหลี เห็นได้ชัดว่าเป็นสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์!

และในตอนที่พลังความเดือดดาลนั้นได้เข้ามาปกคลุมร่างของหลีชิงเยียนนั้น ทันใดนั้นเองเฉินเป่ยก็ได้เอื้อมมือออกไปกุมมือเล็กของหลีชิงเยียนเอาไว้ ทำให้รังสีของความเดือดดาลอันดุเดือดนั้นสลายตัวไปทันตา

“ไม่เป็นไรนะ” เฉินเป่ยเอ่ยกับหลีชิงเยียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อือ” หลีชิงเยียนพยักหน้าออกมา แต่ไหนแต่ไรมาหลีชิงเยียนนั้นเยือกเย็นราวกับน้ำค้างแข็งมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ภายในใจของเธอกลับถูกการจู่โจมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนี้ของเฉินเป่ย ทำเอาภายในใจของเธอสั่นรัวออกมา จังหวะการเต้นของหัวใจเร็วขึ้นมาหลายระดับ

ส่วนคุณชายหลีในตอนนี้นั้น สีหน้าของเขาก็ทวีความย่ำแย่น่ากลัวออกมามากขึ้น...ยิ่งเฉินเป่ยแสดงความหวานกับหลีชิงเยียนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเสียหน้าขึ้นมามากขึ้น!

อีกนัยหนึ่งก็คือหลีชิงเยียนเลือกที่คบอยู่กับไอ้เศษสวะเกาะผู้หญิงกินผู้นี้...อีกทั้งยังไม่ต้องการแต่งงานเพื่อธุรกิจกับเขาอีกเช่นกัน...คุณชายหลีอย่างเขายอมมาขอหลีชิงเยียนแต่งงาน ก็ถือว่าเป็นวาสนาดีของหลีชิงเยียนแล้ว แต่ผลสุดท้ายหลีชิงเยียนกลับไปคว้าไอ้เศษสวะผู้นั้นมาเหยียบหน้าเขา!

คุณชายหลีบีบแก้วไวน์ในมือ มือสั่นออกไปแรงขึ้น ทันใดนั้น คุณชายหลีก็ได้คลายมือลง แก้วไวน์ใบนั้นก็ได้ตกลงพื้น และได้แตกกระจายไปทั่วทั้งพื้นไปในทันที

“เพล้ง” เสียงแก้วแตกดังขึ้นมา ทำลายความเงียบที่ยาวนานในห้องรับประทานอาหารแห่งนั้น

“ต้องขอโทษด้วย พอดีมือมันลื่น” สีหน้าเย็นชาร้ายกาจของคุณชายหลี ได้สงบลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

เฉินเป่ยที่ยืนอยู่อีกฝั่งนึงนั้น ได้มองคุณชายหลีไปด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง อุปนิสัยของคุณชายหลีนั้น ดูแปลกขึ้นมาเรื่อย ๆ ยากที่จะคาดเดาได้จริง ๆ...

“นั่งกันเถอะ” หลีเช่าเทียนเดินเข้าไปยังข้างโต๊ะอาหาร แล้วดึงเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่ง

“ขอบคุณค่ะ” หลีชิงเยียนเดินไปที่โต๊ะอาหารช้า ๆ แล้วนั่งลง

ส่วนเฉินเป่ยที่หลังจากได้กวาดสายตามองออกไปแล้ว กลับพบว่า ไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว

“ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ชิงเยียนจะพานายมาด้วย ก็เลยไม่ได้เตรียมเก้าอี้เอาไว้ให้” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลีเช่าเทียนไม่ได้ลดน้อยลง “แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเรียกคนให้เอามาให้นายอีกสักตัวเอง”

หลีเช่าเทียนตบมือออกมาสองสามที คนรับใช้สองคนก็ได้ยกเก้าอี้เข้ามาวางในฝั่งตรงกันข้ามกับที่นั่งของหลีเช่าเทียน

“นั่งเถอะ” หลีเช่าเทียนเอ่ยเสียงเรียบออกมา

สายตาของเฉินเป่ยกวาดสายตามองเล็กน้อย เก้าอี้ตัวนี้เตี้ยกว่าเก้าอี้ตัวอื่นไม่น้อยเลย เมื่อเฉินเป่ยนั่งลงไป ก็เตี้ยกว่าทุกคนในที่นี้ไปช่วงหนึ่ง

นี่เป็นการเหยียบหน้ากันกลายๆ แต่เฉินเป่ยนั้นกลับหาเหตุผลอะไรออกมาไม่ได้

สีหน้าของเฉินเป่ยนิ่งเรียบ ราวกับว่าเขาไม่ได้ใส่ใจมันเลยแม้แต่น้อย นั่งลงไปอย่างไม่ลังเล

หลีชิงเยียนที่นั่งอยู่ข้างๆก็ได้ขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเช่นเดียวกัน

หลังจากที่นั่งทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว หลีเช่าเทียนหั่นสเต็กออกมาชิ้นนึง จากนั้นก็เอ่ยยิ้มๆออกไปว่า “คุณเฉิน ฉันได้ข่าวมาว่า คุณเชี่ยวชาญด้านอาหารตะวันตกอย่างมาก?”

นัยน์ตาของหลีเช่าเทียนดูอ่านยากมากขึ้น ส่วนหลีเซิ่งนั้น ก็พยักหน้าออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยยิ้มออกมาว่า “ดูเหมือนว่า นายกับชิงเยียนมีวาสนาต่อกันเสียจริงนะ”

หลีเซิ่งหันไปมองหลีชิงเยียน จากนั้นก็เอ่ยถามออกไป “ชิงเยียน ช่วงนี้ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองหู้ไห่ราบรื่นดีไหม?”

“ราบรื่นดีทุกอย่างค่ะ” หลีชิงเยียนเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ราวกับกำลังพูดกับคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น

“ชิงเยียน ฉันรู้ว่าแกยังคิดเรื่องนั้นอยู่ แต่นี่มันเป็นเรื่องของรุ่นที่แล้ว ความแค้นเคืองใจของรุ่นที่แล้ว ไม่ควรเอามาพัวพันกับคนรุ่นนี้อย่างพวกเธอสิ...” ทันใดนั้นเองหลีเซิ่งก็ได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปในทันที เพื่อปกปิดอะไรบางอย่างภายในใจ “ชิงเยียน ในเมื่อแกมาร่วมงานเลี้ยงแล้ว งั้นก็หมายความว่าแกยังอยากกลับไปเยี่ยนจิง...” หลีเซิ่งค่อยๆพูดออกมาอย่างช้า ๆ น้ำเสียงค่อยๆเข้มขึ้น ให้ความชัดเจนขึ้นมาอีกหลายระดับ

“พวกเรารู้ถึงความลำบากของแก เพียงแค่โอนหุ้นบริษัทตระกูลหลี กรุ๊ป ของแกมา ส่วนที่เหลือก็ให้เช่าเทียนเป็นคนจัดการก็ได้” หลีเซิ่งเอ่ยออกมา “อย่าลืมไปว่าในร่างกายของแก ยังมีสายเลือดตระกูลหลีอยู่นะ”

“ชิงเยียน ฉันให้โอกาสเธอมาหลายครั้ง นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย...” นัยน์ตาของหลีเช่าเทียนดุดันออกมา เอ่ยออกมาด้วยเสียงต่ำ

“ทุกท่านไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมฉันอีกหรอกค่ะ ฉันไม่มีวันโอนสิทธิ์ผู้ถือหุ้นให้ใคร นอกเสียจากว่าฉันตายไปแล้ว” จู่ ๆหลีชิงเยียนก็เอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่

ดวงตาทั้งสองข้างของหลีเช่าเทียนนิ่งแข็งไป หลีเซิ่งกระโชกเสียงออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการบีบบังคับ “ชิงเยียน ฉันเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เคยมีต่อกัน อย่ามาบังคับให้ฉัน...ต้องใช้กำลังบังคับ”

หลีชิงเยียนยิ้มนิ่งๆออกมา “ตั้งแต่ที่เหยียบเข้าประตูบ้านหลังนี้มา ฉันยังมีทางเลือกอยู่ด้วยหรือคะ?”

“อย่าไปพูดไร้สาระกับเธอเลย ก็แค่ลูกสาวของลูกนอกสมรสคนหนึง ยังกล้ามาท้าทายพวกเรา พ่อของเธอมาก็ยังต้องคุกเข่ายอมรับผิดอย่างนอบน้อมเลย!” จู่ ๆ ป้าใหญ่ก็ลุกขึ้นมา แล้วเอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่ดูคลุมเครือ

“หุบปาก!” ทันใดนั้นเอง เฉินเป่ยที่นิ่งเงียบไม่ออกปากออกเสียงอยู่นานจู่ก็ตวาดเสียงเย็นออกมา กวาดสายตาเย็นชา สีหน้านิ่งเรียบออกมา

“แกคิดว่าแกเป็นใครกันหา นี่มันเรื่องของนายหรือไง ไสหัวไปตรงอื่นเลยไป!” ป้าสองลุกยืนขึ้น เอ่ยปากพูดออกไปอย่างไม่พอใจ พลางจู่โจมไปทางเฉินเป่ย!

“ไสหัว?” เฉินเป่ยมองไปอย่างยั่วเย้า เผยสายตาเสียดสีออกมา!