สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 70

ตอนที่ 70 พิชิตหู๋ไห่!

สายตาของหลีหงจ้องมองไปที่หลังของเฉินเป่ยอย่างใกล้ชิด ลึกเข้าไปในดวงตาของเขาความแหลมคมค่อยๆก่อตัวขึ้น

ความรู้สึกที่เฉินเป่ยให้เขามันคุ้นเคยมาก ... แต่ว่า เขาคิดไม่ออกสักที

เฉินเป่ยนั่งอยู่ตรงหน้า หลีหง ออร่าที่มองไม่เห็นได้ส่งออกมาจากตัวของหลีหง ปกคลุม เฉินเป่ยไว้ ด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็นราวกับภูเขาที่ทับเขาอยู่

ดวงตาของเฉินเป่ยสงบ เขามองตรงไปที่ หลีหง หลีหงอยู่ที่พรรคการเมือง อยู่ในตำแหน่งที่สูงมาเป็นเวลานาน เขาจึงมีแรงกดขี่ออกมาโดยธรรมชาติ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีผลใดๆกับเฉินเป่ย

“ ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้อย่างกะทันหันละ?” เฉินเป่ยยิ้มเบา ๆ

"ชิงเยียนเป็นหลานสาวของผม แม้ว่าผมจะทำตัวเหินห่างจากเธอเพราะเรื่องบางอย่าง แต่ผมก็ถือว่าเธอเป็นหลานของผมเอง ผมยอมไม่ได้ ที่จะให้ผู้ชายจากไหนก็ไม่รู้มาปรากฏตัวข้างๆเธอ" หลีหงเอ่ยปากพูดจางๆ

เฉินเป่ยครุ่นคิด "คุณพูดถูก"

"ดังนั้น ถึงแม้ว่าคุณถูกแนะนำมาจากเพื่อนของผม แต่ผมก็รู้ว่าตัวตนของคุณนั้นไม่ธรรมดา ... แต่ผมก็ยังอยากแน่ใจว่า คุณไม่ได้คิดร้ายกับเธอ" หลีหงพูดช้าๆ หยิบกาน้ำชาขึ้นมาอย่างเบามือและเทน้ำชาสองถ้วย

เฉินเป่ยยิ้ม“ ทำไมตอนนั้นคุณไม่พูดแบบนี้กับผมละ”

หลีหงครุ่นคิด ความจริงแล้วตอนนั้นหลีหยางขอให้หลีหงรับสมัครชายที่ดีเยี่ยม เพื่อหาลูกเขยให้ตระกูลหลี ... ต่อมาเพื่อนในพรรคการเมืองของหลีหงได้แนะนำเฉินเป่ยให้เขา ซึ่งเป็นทหารรับจ้างที่กลับมาจากต่างประเทศ ตอนนั้นเขาไม่คิดเรื่องนี้อย่างละเอียด จึงตอบตกลง

แต่ใครจะรู้ว่า จุดประสงค์ของหลีหยางและหลีชิงเยียนนั้น เป็นเพราะสัญญาการแต่งงานของหลีเช่าเทียน ... หลังจากที่หลีชิงเยียนแต่งงานได้ไม่นาน หลีหงก็ส่งคนไปตรวจสอบรากเหง้าของเฉินเป่ย แต่ ... ไม่พบอะไร!

หลีหง ได้ส่งยอดนักสืบที่เก่งกาจที่สุดออกไปรวมถึงเส้นสายของหลีหงกว้างขวาง แม้แต่แมลงวันก็สามารถพบได้ในที่ที่มันฟักออกมา

แต่ตอนนี้ เกี่ยวกับประสบการณ์ในอดีตของเฉินเป่ย กลับไม่พบข้อมูลใด มันว่างเปล่า!

ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต ราวกับว่าเฉินเป่ยไม่มีอยู่จริงในโลกใบนี้ ... ไม่มีหลักฐานพิสูจน์การมีอยู่ของเขา

หลีหงจ้องไปที่เฉินเป่ย ตัวตนของเฉินเป่ย ตั้งแต่นั้นมา ก็กลายเป็นเรื่องที่ซับซ้อนขึ้นมาทันที

"เท่าที่ผมรู้ ด้วยฝีมือของคุณ หากคุณต้องการทำร้ายหลานสาวของผม ไม่ต้องรอถึงสามเดือน ... แต่ ผมยังไม่รู้ว่า ทำไมคุณถึงยอมอยู่เคียงข้างลูกสาวผม ... " หลีหงเอ่ยปากพูดเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเฉินเป่ย ... แต่ เขารู้สึกว่าเพื่อนของเขาจะไม่ทำร้ายเขา

“ คุณรู้หรือไม่ว่าการลอบสังหารที่เกิดขึ้นที่ทางเข้าของอาคารตระกูลหลีเมื่อครั้งก่อน?” เฉินเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มช้าๆ

"ผมรู้" หลีหงพยักหน้า "ต้องการให้ผมส่งคนไปตรวจสอบหรือไม่?"

"ไม่จำเป็น" เฉินเป่ยส่ายหัว เขาส่งคนไปตรวจสอบเมื่อนานมาแล้ว แต่ผลสุดท้ายก็มีเพียงเบาะแสที่นายจ้างมาจากเยี่ยนจิง ... ให้ หลีหงไปตรวจสอบ ยิ่งไม่ได้อะไร

"มีหลายคนที่ต้องการลอบสังหารหลานสาวของคุณเยอะมาก การลอบสังหารครั้งนั้น ... เป็นเพียงหนึ่งในนั้น" เฉินเป่ยพูดอย่างลึกล้ำ

ร่างกายของหลีหงสั่น สายตาของเขามองไปที่เฉินเป่ยซึ่งฉายแววเฉียบคม“ ทำไม?” "ท่าเรือและสนามบินของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป เข้าใจหรือยัง?" เฉินเป่ยลุกขึ้น มองดูหลีหงที่จมอยู่ในความคิดและพูดเบาๆว่า "หลานสาวของคุณถูกล้อมรอบไปด้วยอันตรายแม้แต่กองกำลังจากต่างประเทศบางส่วนก็พร้อมที่จะเคลื่อนไหว เรื่องเหล่านี้ ไม่มีบอกคุณไช่ไหม?"

"มันไม่สำคัญว่าผมเป็นใคร ... สิ่งสำคัญคือ ตอนนี้หลานสาวของคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย" น้ำเสียงของเฉินเป่ยเรียบสงบ เขาหันหลังและเดินไปที่ประตู "เดี๋ยวก่อน" หลีหงเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม"ถ้าชิงเยียนไม่เป็นอะไร ผมจะขอบคุณด้วยรางวัลใหญ่” เฉินเป่ยหยุดและยิ้ม"ไม่จำเป็น ผมแค่มาตอบแทนบุญคุณคนๆหนึ่ง"

ทันทีที่เสียงนั้นลดลงหลีหงก็เหลือบไปมองไปที่ด้านหลังของเฉินเป่ย ดวงตาของเขาลึกล้ำและไร้ขอบเขต "หนี้บุญคุณ ... " หลีหงขมวดคิ้วและครุ่นคิด แต่จำไม่ได้สักทีว่าเฉินเป่ยเคยเป็นหนี้บุญคุณเขาเรื่องอะไร

การจ้องมองของหลีหงหล่นลงบนหลังของเฉินเป่ย ทันใดนั้น โครงหน้าที่คุ้นเคยทำให้ความทรงจำของหลีหงกลับไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน

ร่างกายของหลีหงสั่นสะท้าน การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าเขากำลังระลึกถึงบางสิ่งบางอย่าง ดวงตาที่มองไปที่ด้านหลังของเฉินเป่ยก็ตกตะลึงอย่างมาก

"เป็นไปได้ยังไง ... เหมือนมากเกินไปแล้ว ... คิดไม่ถึงว่าจะเหมือนขนาดนี้ ... " แขนของหลีหงที่ถือถ้วยน้ำชาสั่นสะท้าน ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมา นั่นคือหลังที่คล้ายกันมาก

คน ๆ นั้น เป็นตำนานที่ทำให้ตะวันตกกลายเป็นความมืดในต่างแดนสั่นสะเทือนพอสมควร

เขา ทำให้ประมุขของประเทศต่างและขุนศึกจากนานาชาติกลัวหนัก

ในปีนั้น ด้วยความบังเอิญ หลีหงได้รู้จักโดยบังเอิญ มีความประทับใจแรกที่ลบไม่ออก

แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือลูกเขยของตระกูลหลี ต่างจากบุคคลที่น่ากลัวอย่างสิ้นเชิง

เป็นไปไม่ได้ที่มีคนจะเชื่อมโยงสองคนนี้เข้าด้วยกัน ความแตกต่างนั้นมากเกินไป

เมื่อหลีหงมองอีกครั้ง ร่างของเฉินเป่ยก็หายไปและไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว

หลีหงหายใจเข้าลึก ๆ และค่อยๆหายใจออกยาว ๆพยายามสงบสติอารมณ์