ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1214

ราวกับว่าโจเซฟินได้รับการอภัยแล้ว เธอเกือบจะกระโดดด้วยความดีใจ

ก่อนที่จะวางสายเจย์พูดอีกเรื่องด้วยน้ำเสียงดุดัน “เวลาที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แองเจลีนต่อไป ห้ามจับตัวเธออีก”

โจเซฟินแหย่เขา “พี่มันขี้หวง… แถมยังขี้หวาดระแวงอีก”

เมื่อวางสายไป โจเซฟินก็บ่นกับแองเจลีน “พี่แองเจลีน ช่วงสองสามวันนี้เราจะอยู่กันยังไงเนี่ย? ในห้องนี้มีกล้องวงจรปิดแล้วก็เหมือนพี่ชายคอยจับจ้องฉันอยู่ตลอดเวลาด้วย เขารู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉัน นี่มันชีวิตแสนเศร้าชัด ๆ”

แองเจลีนปลอบ “เวลาเขาบ่นเธอก็แกล้งทำเป็นฟังไปแล้วกัน อีกอย่าง กว่าเขาจะกลับมาก็คงเป็นสิบวัน ตอนที่เขากลับมาเธอก็แอบกลับไปได้โดยไม่มีรอยขีดข่วน”

โจเซฟินมองแองเจลีนและบ่นอย่างขมขื่น “พี่ก็เป็นคนเดียวที่กล้าไม่เชื่อฟังเขา พี่ชายเขาไม่กล้าลงโทษพี่หรอก”

แองเจลีนยิ้มและบอกว่า “ก็คงต้องขอบคุณอาการป่วยของฉัน”

เจย์ทำลายความสุขสงบที่โจเซฟินและแองเจลีนมีด้วยกันก่อนหน้าไปอย่างราบคาบ

ในประเทศเอส เจย์พาเจนสัน เซย์น และสมาชิกทีมภูตผีมายังสถานที่ซึ่งเรื่องเกิดขึ้นกับร็อบบี้น้อย

เซย์นพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นอีกครั้ง… พอมายืนอยู่ในที่ซึ่งร็อบบี้น้อยหายตัวไป ร่างสูงแข็งแกร่งของเจย์ก็ดูว้าเหว่มาก

น้ำตาแห่งความสิ้นหวังไหลจากดวงตาของเจนสัน

เมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่เจย์ก็หันกลับมา ด้วยเหตุผลบางอย่างความโศกเศร้าและสิ้นหวังในดวงตาเขารุนแรงมากจนไม่สามารถปกปิดไว้ได้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหม่นเศร้า “ไปกันเถอะ เรื่องแรกที่สำคัญตอนนี้คือ เราต้องติดต่อสตอร์มให้ได้ก่อน”

เจนสันมองสนามบินที่อยู่ไม่ไกล ดูจากทิศทางที่พ่อเขายืนอยู่ตอนนี้ เขาอาจจะยืนอยู่ตรงจุดที่ชายปริศนานั้นโผล่มา เจนสันเดาว่าพ่อของเขาคงได้ข้อสรุปที่ไม่น่ายินดีเท่าไร

“คุณพ่อครับ คุณพ่อกลัวว่าชายปริศนาเมื่อสามปีก่อนเอาตัวร็อบบี้น้อยไปแล้วก็บินไปที่อื่นทันทีเลยใช่ไหม?”