แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 241

“พวกเจ้าแต่ละคนมองข้าทำไม?”แม่หม้ายหลี่มีท่าทางดุร้ายแต่จิตใจกลับอ่อนแอ จากนั้นนางก็วิ่งไปทางชายที่อยู่บนพื้น

เมื่อนางเห็นคนที่ตัวเองกล่าวว่าเป็นคนที่แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ยังเทียบไม่ได้และคนผู้นั้นคือบุตรชายของตัวเอง แม่หม้ายหลี่รู้สึกเพียงแค่ว่าโลกกำลังหมุน แทบจะเป็นลมล้มลงไป

แต่ท้ายที่สุดแม่หม้ายหลี่ก็กัดลิ้นของตัวเองก่อนที่นางจะเป็นลมไป เพื่อคงสติของตัวเองให้ตื่น

จากนั้น นางก็ผลักคนที่อยู่ข้างๆเหยียนขวนออกไปอย่างบ้าคลั่ง แล้วปกป้องเหยียนขวนอยู่ข้างกายเขา

มองดูร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและตัวที่แดงเพราะความเย็น แม่หม้ายหลี่พยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ นางถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก

โชคดีที่เป็นเหมันตฤดูนางจึงสวมใส่เสื้อผ้าไว้เยอะ แม้จะถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ก็ไม่ถึงกับถูกผู้อื่นว่าเป็นการอนาจาร เพียงแค่หนาวหน่อยก็เท่านั้น

ยิ่งกว่านั้น ในสถานการณ์เช่นนี้ นางเองก็ไม่มีเวลาไปห่วงเรื่องอื่น

สีหน้าของแม่หม้ายหลี่ดูแย่เป็นอย่างมาก ร่างกายเองก็กำลังสั่นเทา คนที่ยืนอยู่ข้างกายนางถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัว ยืนอยู่ห่างไกลนาง

ทันใดนั้นเอง แม่หม้ายหลี่ก็เงยหน้าขึ้นมา กวาดสายตามองคนที่ทุบตีบุตรชายของตัวเอง

“พวกเจ้าทุบตีบุตรชายของข้าจนเป็นเช่นนี้ ข้าไม่มีทางจบเรื่องนี้เอาไว้แน่”

สีหน้าของแม่หม้ายหลี่ดูดุร้าย ดวงตาแดงก่ำ

บุตรชายของนาง บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของนาง เขาเคยได้รับการทารุณกรรมเช่นนี้เสียเมื่อไหร่กัน?

ทั้งหมดเป็นเพราะคนเหล่านี้ พวกเขาทำร้ายบุตรชายของนาง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคนที่เป็นคนลงมือจะตกใจกับสีหน้าท่าทางของแม่หม้ายหลี่ แต่กลับไม่อยากถูกแม่หม้ายหลี่ตามรังควานเพราะเรื่องนี้ จึงรีบตัดความรับผิดชอบทันที

“นี่จะมาโทษพวกเราไม่ได้ คนที่ผิดคือบุตรชายของเจ้า”

“ใช่แล้ว เจ้ายอมให้บุตรชายของเจ้าไปทำร้ายหมูตัวเมียของผู้อื่น แล้วยังจะไม่ยอมให้คนอื่นทุบตีบุตรชายของเจ้าอีกหรือ?”

“คนที่สั่งให้ทุบตีคือจางต้าโถว หากเจ้าจะไม่จบเรื่องนี้ ก็ไปหาจางต้าโถวนู่น”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมา หวังจินเสียก็ไม่ทำแล้ว

“เจ้ามีสิทธิ์อะไร? หมูของข้าถูกย่ำยีจนพังยับเยินหมดแล้ว ทุบตีบุตรชายของเจ้าแล้วจะทำไม? หากเรื่องนี้ฟ้องไปถึงศาลพวกเจ้าเองก็ไม่มีเหตุผล หากหมูตัวเมียของข้าเป็นอะไรไปข้ายังจะให้เจ้าชดใช้อีกด้วย”

เดิมทีหวังจินเสียก็ไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบ ดังนั้นในเวลานี้จึงกล่าวโดยมีความมั่นใจมากเป็นพิเศษ

“เช่นนั้นบาดแผลของบุตรชายข้าล่ะ? พวกเจ้าอยากจะลืมมันไปเช่นนี้หรือ?”แม้ในใจของแม่หม้ายหลี่จะเกลียดชังมากเพียงใด ก็ยังรู้ว่าตัวเองไม่มีเหตุผล

“บาดแผลของเขาก็เกิดจากตัวเอง จะมาโทษพวกข้าได้หรือ?”หวังจินเสียกล่าว“เจ้าลองคิดดูเองเถอะ หากมีคนไปปีนกำแพงบ้านเจ้า ผู้คนในหมู่บ้านไปช่วยเจ้าตีชายคนที่ไปปีนกำแพงบ้านเจ้า แล้วคนผู้นั้นยังจะมาขอค่ารักษาตัวกับเจ้าอีก เจ้าคิดว่าเจ้าจะให้ไหม?”

เมื่อตัวอย่างนี้ของหวังจินเสียถูกกล่าวออกมา ชาวบ้านต่างพากันมองหวังจินเสียอย่างซับซ้อน

ใช้ตัวอย่างนี้ จนสิ่งที่สมเหตุสมผลได้กลายเป็นสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลไปเสียแล้ว

ชื่อเสียงของแม่หม้ายสำคัญถึงเพียงใด? ก็ถูกคำพูดพูดไปเรื่อยของนางทำให้เสื่อมเสียไปหมด

อย่างที่เห็น เมื่อแม่หม้ายหลี่ได้ยินหวังจินเสียพูดคำพูดหยาบคายเช่นนี้ออกมา ก็โกรธขึ้นมาทันที และไม่สนใจที่จะต่อปากต่อคำ เดินเข้าไปฉุดกระชากกับหวังจินเสียโดยตรง

แม้ว่าหวังจินเสียจะสาวกว่าแม่หม้ายหลี่สิบสองปี แต่เพราะปกติเอาแต่กินกับนอนไปวันๆไม่ทำอะไรเลย แน่นอนว่าแรงจึงได้ด้อยกว่าแม่หม้ายหลี่ที่ทำงานตลอดทั้งปี

แต่อย่างไรเสียแม่หม้ายหลี่ก็มีอายุมากแล้ว แต่ทางร่างกายนั้นไม่ดีเท่าหวังจินเสีย แต่กลับคล่องตัวกว่าเพราะสวมเสื้อผ้าน้อย บวกกับที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ในใจนางได้อดกลั้นมานานแล้ว ดังนั้นหลังจากที่สองคนนี้ตีกัน จึงได้แบ่งแยกผู้แพ้กับผู้ชนะได้ยาก ต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันทั้งคู่

และแล้วในตอนที่ทั้งสองกำลังสู้กันอยู่ ทันใดนั้นแม่หม้ายหลี่ก็เห็นลั่วเสี่ยวปิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้คนที่กำลังมองดู

ทันใดนั้น เสียงหึ่งเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวสมอง

เรื่องบางเรื่องที่เมื่อครู่ไม่ทันได้คิด ในเวลานี้มันท่วมท้นเข้ามาในหัวสมองทันที

บุตรชายของนาง ไปหาลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่หรือ?