แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 246

ในค่ำคืนนี้ หลายคนในหมู่บ้านไม่ได้นอนหลับกันดีๆ

และแน่นอนเหตุผลก็เพราะวันต่อมาเป็นวันแต่งงานของลั่วเสี่ยวปิง

ผู้คนมากมายใช้ชีวิตมาเกือบทั้งชีวิตแล้ว ไม่เคยเห็นใครที่กำลังจะแต่งงาน แต่เจ้าบ่าวยังไม่ปรากฏตัว ในเรือนไม่ประดับผ้าและโคมไฟ ยิ่งกว่านั้นยังไม่ได้ซื้อสิ่งใดเลยทั้งสิ้น

และก่อนหน้านี้ลั่วเสี่ยวปิงได้เชิญคนในหมู่บ้านให้ไปกินข้าว แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้บอกกับทุกคนว่าจะยกเลิก ดังนั้นจึงมีคนไม่น้อยที่คิดว่า เมื่อฟ้าสว่างแล้ว ตกลงพวกเขายังจะต้องไปที่เรือนของลั่วเสี่ยวปิงอยู่อีกหรือไม่?

“เหตุใดจึงไม่ไปล่ะ?”หวังจินเสียที่อาศัยอยู่ข้างเรือนของจางต้าฉวนได้ยินเสียงบ่นพึมพำของจางต้าโถว จึงรีบกล่าวขึ้นว่า“นางบอกว่าจะเชิญทุกคนไปกินข้าว พวกเราไปแล้วมันจะทำไม? ไม่ได้เตรียม? เช่นนั้นคนที่ขายหน้าก็ไม่ใช่พวกเรา”

จางต้าโถวได้ยิน ก็รู้สึกว่ามันเป็นเช่นนั้น

แม้ว่าเรือนของลั่วเสี่ยวปิงจะไม่สามารถเตรียมอาหารสำหรับคนทั้งหมู่บ้านได้ ถึงอย่างนั้นพวกเขาทั้งบ้านก็คงจะมีชีวิตที่ดีอยู่นั่นแหละ?

ตอนนี้บ้านของลั่วเสี่ยวปิงมีเงินมากมายขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงจะต้องมีของกินดีๆถึงจะถูก

จางต้าโถวคิดเช่นนี้ จึงได้นอนหลับไปอย่างพึงพอใจ

ส่วนเรือนของจางต้าฉวนที่อยู่ข้างๆ จางเฉินซื่อนอนพลิกตัวไปมา ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ

ท้ายที่สุดจึงได้ลุกขึ้นนั่ง มองดูหลานสาวข้างกายที่กำลังหลับสนิทอย่างระมัดระวัง ตอนนี้เองถึงได้กดเสียงลงแล้วถามว่า“ท่านพี่ เจ้าคิดว่าหากวันพรุ่งนี้ทุกคนในหมูบ้านพากันไปที่เรือนของเสี่ยวปิงกันหมด แล้วจะจบเรื่องนี้กันอย่างไร?”

ตั้งแต่ที่ท่านพี่กลับมาจากเรือนของเสี่ยวปิง นางก็รอให้เสี่ยวปิงส่งคนมาแจ้งข่าวเรื่องการยกเลิกการแต่งงานในวันพรุ่งนี้อยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีผู้ใดมาเลย

ที่เรือนของเสี่ยวปิงไม่ได้เตรียมอะไรเลยสักอย่าง นางรู้ดีที่สุด แล้วนี่หล่อนยังไม่ได้แจ้งให้ทุกคนทราบ หากพรุ่งนี้ทุกคนในหมู่บ้านพากันไปหมด หากเป็นเช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?

ในเวลานี้จางต้าฉวนเองก็ยังไม่ได้นอน แม้ว่าอาจจะไม่ถึงขั้นนอนพลิกตัวไปมา แต่ที่จริงแล้วในใจก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา

“เฮ้อ ข้าเองก็ชะล่าใจเกินไป ที่เรือนของเสี่ยวปิงไม่มีญาติผู้ใหญ่สักคน เกรงว่านางคงจะไม่เข้าใจเรื่องข้อบังคับเหล่านี้ วันนี้ข้าควรจะแนะนำนางเสียหน่อย”

กล่าวจบ จางต้าฉวนก็พูดปลอบว่า“มีหลายคนในหมู่บ้านนี้ได้รับบุญคุณจากเสี่ยวปิง ในอนาคตข้างหน้าก็ต้องเพิ่งพาเสี่ยวปิงอีกด้วย พวกเขาน่าจะรู้เหตุรู้ผลไม่ไปจู้จี้นางหรอก”

“แต่ไม่แน่บางทีอาจจะมีคนจำพวกที่หูตาไม่ไวไง”สิ่งที่จางเฉินซื่อกังวลก็คือเรื่องนี้

เพราะอย่างไรเสียก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะรู้จักการวางตัว เกิดมีผู้ใดไปโวยวายขึ้นมา มันก็เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีสำหรับเสี่ยวปิง

จางต้าฉวนครุ่นคิด ท้ายที่สุดแล้วก็กล่าวว่า“หรือจะเอาเช่นนี้ พรุ่งนี้เช้าพวกเราขนของกินที่สามารถกินได้ไปที่นั่น จะอย่างไรเราก็ต้องช่วยเสี่ยวปิงรับมือกับความลำบากใจที่คนในหมู่บ้านก่อขึ้น”

เดิมทีจางเฉินซื่ออยากจะบอกว่าเสี่ยวเหม่ยกลัวคนหากพาไปคงจะไม่เหมาะสม แต่เมื่อคิดว่าวันพรุ่งนี้เสี่ยวปิงจะต้องเผชิญกับความยากลำบาก คำพูดที่อยู่ในปากของจางเฉินซื่อก็ไม่ได้กล่าวออกมา ทำเพียงแค่ตอบตกลง

สำหรับคนอื่นๆในหมู่บ้าน ส่วนใหญ่เป็นไปตามที่สองสามีภรรยาจางต้าฉวนคิดเอาไว้ พวกเขาจะไม่เข้าไปขวางหูขวางตาทั้งๆที่รู้ว่างานแต่งล้มเหลว

แต่ก็ยังมีบางครอบครัวที่เป็นเหมือนกับสองสามีภรรยาจางต้าโถว ที่อยากจะไปทานข้าวที่เรือนของลั่วเสี่ยวปิง

และในนั้น ก็มีคนของตระกูลลั่วที่มีความคิดที่ลึกกว่านั้น

คนในตระกูลลั่วคิดว่า มีผลประโยชน์ให้เอาเปรียบแต่ไม่ทำ เช่นนั้นก็เป็นคนโง่เง่าแล้วล่ะ ขึ้นบ้านใหม่ครั้งที่แล้วพวกเขาไม่ได้ไปกิน ครั้งนี้อย่างไรเสียก็จะต้องไปกินให้อิ่ม

สำหรับเรื่องที่ว่าเสี่ยวปิงจะเตรียมไว้พร้อมแล้วหรือไม่? สิ่งนี้ไม่อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของพวกเขา

ยิ่งกว่านั้น สำหรับพวกเขาแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้กินของอร่อย แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมากๆที่จะได้เห็นลั่วเสี่ยวปิงขายหน้า เรื่องสนุกๆเหตุใดจะไม่ทำกันล่ะ?

ดังนั้น ย่าลั่วจึงกล่าวว่า พรุ่งนี้จะไปรอกินข้าวที่เรือนของลั่วเสี่ยวปิงกันทุกคน ผู้ใหญ่และเด็กเล็กในตระกูลลั่ว ต่างก็ตื่นเต้นกันเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เอง ยังมีอีกคนที่นอนไม่หลับนั่นก็คือลั่วเสี่ยวจู๋

ตอนนี้กระท่อมน้อยๆก็ไม่ได้มีเพียงห้องเดียว ได้ถูกสองสามีภรรยาลั่วต้าโซ่วขยายเป็นสามห้องแล้ว

สองสามีภรรยาลั่วต้าโซ่วพักอยู่ห้องหนึ่ง สองพี่น้องลั่วสื้อซิงและลั่วฝูซิงพักอยู่อีกห้องหนึ่ง ส่วนลั่วเสี่ยวจู๋ก็มีห้องเป็นของตัวเองอีกห้องหนึ่ง

ตอนที่กำลังสร้างกระท่อมมุงจาก ลั่วเสี่ยวจู๋จงใจเปิดหน้าต่างบานหนึ่งที่อยู่ทางด้านหลัง ซึ่งมันหันไปทางเรือนหลังใหญ่ของลั่วเสี่ยวปิงที่อยู่ทางด้านหลังพอดี

ในเวลานี้ลั่วเสี่ยวจู๋กำลังยืนอยู่หลังหน้าต่าง มองดูเรือนหลังใหญ่อันวิจิตรอย่างระมัดระวัง

แน่นอน ว่านางมองเห็นเพียงแค่บานประตูที่ปิดสนิทและกำแพงสูง แต่ในดวงตาของลั่วเสี่ยวจู๋นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด