สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง นิยาย บท 2

“ฉันเอง”

“คุณดื่มมาเหรอ...”

“อืม ดื่มกับเพื่อนมานิดหน่อย”

เสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ เวินเหลียงขมวดคิ้วพลิกตัว เพราะนอนหลับไม่สนิท

ฟูกข้างตัวยุบลง

มือใหญ่ข้างหนึ่งตกลงบนตรงเอวของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามโค้งเว้าอันสวยงามช้า ๆ

“อื้อ...คืนนี้ไม่ได้...” เวินเหลียงหลับตาห้ามเขาทั้งสะลึมสะลือ

เพราะกลัวกระทบกระเทือนกับลูกตามสัญชาตญาณ

มือใหญ่หยุดชะงักอยู่บนหลังของเธอ “งั้นนอนเถอะ”

เวินเหลียงเพลียจริง ๆ ไม่นานนักจึงหลับสนิท

เช้าตรู่ ตอนที่เวินเหลียงตื่นขึ้นมา ข้างตัวปราศจากไออุ่นแล้ว มีเพียงผ้าปูเตียงที่ยับเล็กน้อย ซึ่งบ่งบอกว่าเมื่อคืนคนข้างตัวได้กลับมา

เธอนึกเสียใจนิด ๆ ทำไมเมื่อคืนถึงหลับไปได้นะ?

ไม่เป็นไร บอกวันนี้ก็เหมือนกัน

หลังจากเวินเหลียงอาบน้ำเสร็จก็เดินไปที่ห้องแต่งตัว เลือกสูทสีขาวให้ฟู่เจิง และเลือกเนกไทสีแดงเพราะคิดว่าเรื่องที่ตัวเองท้องถือเป็นเรื่องมงคลเรื่องหนึ่ง หลังจากนั้นก็นำไปวางบนเตียงนอน

ฟู่เจิงกลับจากการวิ่งยามเช้าแล้ว และกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในชุดลำลอง เมื่อเงยหน้าเห็นเวินเหลียงที่กำลังลงมาจากบันไดจึงวางเอกสารในมือลง “กินข้าวเถอะ”

จบมื้ออาหารเช้า เวินเหลียงสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าปรากฎร่องรอยความปลาบปลื้มและคาดหวังเล็กน้อย “อาเจิง ฉันมีเรื่องจะบอกกับคุณค่ะ”

ถ้าเขารู้ว่าพวกเรากำลังจะมีลูก น่าจะดีใจมากเหมือนกันสินะ?

“ฉันก็มีเรื่องจะบอกเธอเหมือนกัน” น้ำเสียงฟู่เจิงสุขุม

“งั้นคุณพูดก่อนค่ะ” เวินเหลียงยิ้มหวานปนเขินนิด ๆ

“เวินเหลียง พวกเรา...หย่ากันเถอะ” ฟู่เจิงลุกขึ้นยืน หยิบเอกสารบนโซฟายื่นส่งมา “นี่คือหนังสือสัญญาหย่า เธอลองดูก่อน มีปัญหาอะไรก็ว่ามาได้ ฉันจะพยายามทำให้อย่างเต็มที่”

หัวใจเวินเหลียงหยุดเต้นไปชั่วขณะ มองเขาด้วยความตกตะลึง

สมองว่างเปล่าครู่หนึ่ง นึกว่าตัวเองหูฝาดไป

ผ่านไปเนิ่นนานจึงหาเสียงตัวเองเจอ ริมฝีปากพึมพำทวนคำนั้นอย่างซึมกะทือ “หย่า?”

เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หายใจเข้าลึก ๆ พลางจ้องเขา และพยายามรักษาน้ำเสียงให้นิ่งสงบ “สามปีนี้เราก็เข้ากันกันได้ดีไม่ใช่เหรอคะ? คุณตัดสินใจแล้วจริง ๆ เหรอ? จะ...หย่ากับฉัน?” คำว่าหย่าออกมาจากปากพร้อมกับความเจ็บปวดที่หนักอึ้ง

“ตัดสินใจแล้ว”

“แล้วทางคุณปู่ คุณย่า...”

“ฉันจะอธิบายเอง”

“ถ้าฉัน...” ท้องล่ะ?

ดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดเล็กน้อย จึงตัดบทเธอ “ซืออี๋กลับมาแล้ว”

เวินเหลียงลมหายใจติดขัด คำพูดนี้ราวกับมีดที่พุ่งปักอกของเธอจนเลือดสดไหลริน

เธอรับหนังสือสัญญาหย่ามา พลันได้ยินเสียงตัวเองที่ฟังดูแข็งทื่อเหมือนกับเครื่องจักร “ได้ ฉันจะลองดู”

ถูกเล่นงานอะไร ถูกบีบบังคับแต่งงานอะไร ล้วนไม่ใช่ประเด็นสำคัญทั้งนั้น

ประเด็นสำคัญคือประโยคสุดท้ายต่างหาก

ฉู่ซืออี๋กลับมาแล้ว