สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง นิยาย บท 5

เวินเหลียงรู้สึกแสบบริเวณปลายจมูก ภาพตรงหน้าถูกปกคลุมด้วยม่านน้ำตา หัวใจทุกข์ระทมขื่นขมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอไม่เคยเห็นท่าทางอ่อนโยนอย่างนี้ของฟู่เจิงเลย แต่งงานกันสามปีเขามักเมินเฉยใส่เธอเสมอ

เธอมักปลอบใจตัวเองว่าเขาเป็นคนอย่างนี้เอง

โกหกจนแม้แต่ตัวเองเธอก็ยังเชื่อ

เวลานี้เธอเห็นแล้วว่าเขาก็อ่อนโยนเป็นเหมือนกัน เพียงแค่มอบให้กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งเท่านั้น

พวกเขาเดินผ่านหน้ารถของเธอไป เขาไม่ได้สังเกตว่านั่นคือรถของเธอ และแน่นอนว่าไม่เคยสังเกตตัวเธอเช่นกัน

“คุณผู้หญิง กลับมาแล้วเหรอคะ กลางคืนจะกิน...”

แม่บ้านเห็นหยดน้ำตาบนใบหน้าของเวินเหลียงแวบ ๆ ยังไม่ทันพูดจบก็เห็นเธอเข้าห้องนอนไปเลย จึงไม่กล้าถามอีก

เวินเหลียงทรุดหลังพิงกับประตู ลำคอรู้สึกถึงรสชาติขมเฝื่อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หลังจากอดกลั้นมาทั้งวันในที่สุดเธอก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ม่านน้ำตาเอ่อขึ้นมาในเบ้าตาอย่างรวดเร็ว มันมากเสียจนล้นออกมาจากขอบตาและไหลลงตามพวงแก้ม

เธอปวดหัวใจมาก ปวดมากจริง ๆ

หลังจากที่พ่อแม่แยกทางกัน เธอก็ทนรับกับความทุกข์ของครอบครัวพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยวมากพอแล้ว เธอจึงไม่อยากให้ลูกของเธอต้องเป็นเหมือนกับเธอ

เธออยากให้ลูกเติบโตอย่างมีความสุข

แต่ใครบอกเธอได้บ้างว่าเธอควรทำยังไงดี?

เวลาผ่านไปนาน แม่บ้านจึงเคาะประตูห้องนอนเธอด้วยความระมัดระวัง “คุณผู้หญิงคะ รับประทานอาหารได้แล้วค่ะ”

ครู่หนึ่งเวินเหลียงจึง “อืม” ตอบไป ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ

ตอนออกจากห้อง จู่ ๆ เธอก็นึกถึงข้อความของฟู่เจิง

เขาบอกว่าตอนไปดูงานได้เอาของขวัญมาฝากเธอ

จะเป็นของขวัญอะไรกันนะ?

เวินเหลียงไปหากระเป๋าเดินทางของเขาในห้องแต่งตัวและเปิดออก

เป็นแผ่นซีดีที่มีลายเซ็นของนักร้องต่างประเทศที่เธอชอบมากที่สุดแผ่นหนึ่ง

ไม่ใช่แก้วแหวนเงินทองอะไร

เวินเหลียงกอดไว้ในอก

ต้นกล้าเขียวอ่อนผุดขึ้นท่ามกลางความรกร้าง

อย่างน้อยเขายังจำได้ว่าเธอชอบอะไรและยังไม่ลืมที่จะเอาของขวัญมาฝากเธอ

อย่างนั้นก็ไม่ถือว่าเธอล้มเหลวทั้งหมดไม่ใช่เหรอ

เวินเหลียงงัวเงียตื่นขึ้นมาในยามเช้าทว่าข้างกายว่างเปล่า

เธอนั่งอยู่บนเตียง เหม่อลอยเนิ่นนาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน