สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง นิยาย บท 4

เวินเหลียงกอดโทรศัพท์มือถือ ปวดใจจนหายใจไม่ออก

ที่แท้พอฟู่เจิงลงจากเครื่องบินก็พาฉู่ซืออี๋ไปเจอกับเพื่อนของเขานี่เอง

พวกเขารู้และอวยพรกันทุกคน

มีแต่เธอที่ถูกครอบอยู่ในกะลา

และสามปีมานี้ การแต่งงานของพวกเขา มีแต่คนตระกูลฟู่ที่รู้

เขาไม่เคยพาเธอไปเจอเพื่อนของเขาเลย แม้ว่าจะเจอบ้าง แต่ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมตระกูลฟู่โดยปริยาย

“คุณผู้หญิงครับ?”

คนขับรถมาถึงโรงจอดรถเพื่อมาเป็นสารถี เห็นรถของเวินเหลียงยังอยู่จึงเรียกด้วยความสงสัย

เวินเหลียงปาดน้ำตาอย่างว่องไว ทำเป็นไม่ได้ยินและสตาร์ตรถออกไปทันที

เวินเหลียงจะไม่ใช้อารมณ์ส่วนตัวในการทำงาน

ตอนนี้เธอจึงได้แต่ใช้การทำงานเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง

เมื่อเวินเหลียงหาอีเมลของฟู่เจิงพบ จึงอัพโหลดแผนงานลงในอีเมลแล้วกดส่ง

แพล็บเดียวฟู่เจิงก็ตอบกลับสั้นกระชับเหมือนทุกที ‘ผ่าน หลังจากนี้เธอคอยจับตาดูให้มากหน่อยแล้วกัน’

เวินเหลียงหยุดชะงักครู่หนึ่ง พิมพ์คำว่า ‘ได้’ ส่งไปแล้วมอบหมายงานอย่างรวดเร็ว

หลังจากเลิกงานตอนเย็น เวินเหลียงก็ได้รับข้อความจากฟู่เจิง ‘คืนนี้มีธุระ เธอกลับไปก่อน’

เวินเหลียงเม้มริมฝีปาก ในใจเกิดความรู้สึกเจ็บแปลบราวกับถูกเข็มทิ่มแทง ก่อนจะพิมพ์คำว่า ‘ได้’ ด้วยนิ้วมือที่สั่นระริก

เมื่อก่อนคงเพราะเธอถือเป็นกึ่งผู้บริหารระดับสูงของฟู่ซื่อไม่ว่าจะรับรองลูกค้าอะไรหรือเจอกับผู้รับผิดชอบคนไหน เขามักจะรายงานชัดเจน

แต่สองวันนี้ เขาได้ตัดบทเธอด้วยคำพูดสั้น ๆ แค่ว่า ‘มีธุระ’

‘ธุระ’ นี้ก็คงจะหมายถึงการไปอยู่เป็นเพื่อนฉู่ซืออี๋กระมัง

ฟู่เจิงส่งข้อความมาต่อ ‘ตอนไปดูงานได้เอาของขวัญมาให้เธอด้วยแต่ลืมให้น่ะ มันอยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉัน เธอไปเอาเองแล้วกัน’

เวินเหลียง ‘ค่ะ’

ฟู่เจิงเห็นการตอบกลับสั้น ๆ บนหน้าจอ ก็เกิดความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยทันใด พิงกับพนักเก้าอี้และเอามือนวดระหว่างคิ้ว

เลขาหลินเคาะประตูเข้ามา “ประธานฟู่คะ คุณฉู่มาค่ะ”

เวินเหลียงเดินออกจากห้องทำงาน พลันได้ยินพนักงานบางคนที่ยังไม่กลับกำลังคุยอะไรกันอยู่ข้างนอก

“คนที่มาหาประธานฟู่เมื่อกี้น่ะ ใช่แฟนประธานฟู่หรือเปล่า? ดูหุ่นดี๊ดีแหนะ!”

“น่าเสียดายที่ใส่หน้ากากอนามัย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน