สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1009

สถานการณ์ของหม่าไห่ดีกว่าซูเหยียนค่อนข้างเยอะ

เขานอนอยู่บนเตียง ยังมีลมหายใจที่อ่อนแรง ดวงตาครึ่งหลับครึ่งเปิด เหมือนยังมีสติสัมปชัญญะ

เห็นหลินหยางเดินเข้ามา หม่าไห่เบิกตากว้างทันที

เขาอ้าปากต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ริมฝีปากทั้งสองสั่นอย่างรุนแรง สุดท้ายไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

หลินหยางก้าวออกไปตรวจชีพจรให้เขา หลังจากนั้นเช็คเปลือกตาของเขา เข้าใจทุกอย่างได้ในทันที

"เป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงคอลงไป เส้นประสาทบนใบหน้าเป็นอัมพาต จำเป็นต้องใช้เครื่องช่วยหายใจช่วยหายใจ เนื่องจากศูนย์รวมประสาทถูกพิษ สติขาดตอนเป็นช่วง สัญญาณชีพของเขากำลังลดลงอย่างต่อเนื่อง"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง หยิบเข็มเงินออกมาเสียบลงบนคอของหม่าไห่

หม่าไห่หลับตาลงอย่างเชื่องช้า นอนหลับไปโดยตรง

"ประธานหลิน อาการของเขา…"

"มีวิธีรักษา! แต่จำเป็นต้องใช้เวลาพักฟื้น อย่างน้อยก็ต้องประมาณหนึ่งปี" หลินหยางพูดเสียงเบา

โชคดีที่ได้ยาสมุนไพรจากสวนยาบรรพบุรุษของหมู่บ้านราชาสมุนไพรมาไม่น้อย สมุนไพรพวกนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพิษของหมู่บ้านราชาสมุนไพร

ถ้าหากไม่มีของพวกนี้ ไม่ว่าซูเหยียนหรือหม่าไห่ เกรงว่าคงจะ…

"เยี่ยมไปเลย!" กงซีหยุนถอนหายใจอย่างโล่งอก

หม่าไห่เป็นถึงพ่อบ้านใหญ่ของหยางหัวกรุ๊ป ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเขา หลินหยางก็จะพลอยลำบากไปด้วย

หลังจากนี้อีกวันสองวัน หลินหยางแทบจะอยู่ในโรงพยาบาลของเมืองเจียงเฉินตลอด

เขาเรียกคนของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีมารวมกันที่นี่ แบ่งยาสมุนไพรและสอนวิธีการรักษาให้พวกเขา ให้พวกเขาไปแก้พิษให้คนที่ถูกพิษ

ครั้งนี้มีคนได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก หลินหยางคนเดียวทำไม่ทัน

สองวันนี้ จิตใจของเขารู้สึกเคร่งเครียดมาโดยตลอด

ช่วงเย็น

หลินหยางถอนหายใจ นั่งอยู่ตรงโถงทางเดินของโรงพยาบาล

"กินอะไรหน่อยเถอะ"

ลั่วเฉียนที่อยู่ด้านข้างพูด

"ผมยังไม่หิว"

"คุณไม่ได้กินอะไรมาเกือบสองวันแล้ว ถ้าหากคุณไม่อยากไปกินที่โรงอาหาร อืม เดี๋ยวฉันไปซื้อให้คุณก็แล้วกัน!" ลั่วเฉียนถือถุงไว้ในมือ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

หลินหยางส่ายหัว

เขารับกล่องข้าวมาหนึ่งกล่องเริ่มลงมือกิน

ลั่วเฉียนนั่งลงที่ด้านข้าง มองเขาโดยไม่พูดอะไร

เห็นเพียงบนใบหน้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความเหนื่อยล้า

"อาการของเสี่ยวเหยียน น่าจะไม่เป็นอะไรมากใช่หรือเปล่า?" ลั่วเฉียนปัดความกังวลของตนเองออกจากหัว ยิ้มเล็กน้อยแล้วถาม

"สบายใจได้ ไม่เป็นอะไรแน่นอน" หลินหยางลังเลสักพักแล้วพูด

"ฉันรู้อยู่แล้ว คุณเป็นถึงหมอเทวดานี่นา บนโลกใบนี้ยังมีโรคที่คุณรักษาไม่หายอีกเหรอ?" ลั่วเฉียนพูดอย่างยิ้มแย้ม

หลินหยางเงียบ

ลั่วเฉียนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จึงทำได้แต่ลุกขึ้นยืน "ฉันไปซื้อน้ำมาให้คุณ"

"ไม่ต้องแล้ว"

"ไม่เป็นไร ทางโน้นมีเครื่องขายน้ำอัตโนมัติ"

พูดจบรีบเดินออกไปทันที

หลินหยางที่กำลังกินอยู่นึกอะไรบางอย่างขึ้น ถอนหายใจ วางกล่องข้าวลงด้านข้าง

ทางด้านของนิกายตงหวง…คิดว่าคงได้รับความเสียหายไม่น้อยเหมือนกันมั้ง…

"ไอ้สารเลว! ! แกอยู่ที่นี่จริงด้วย!"

ในตอนนั้นเอง มีเสียงสบถดังขึ้นจากโถงทางเดิน

มีผู้คนไม่น้อยหันไปมองตามทิศทางของเสียง

จางชิงหยู่และซูกวง

หลินหยางมองคนทั้งสองด้วยสายตาที่เรียบเฉย

"ไอ้เดรัจฉาน ดูสิ่งที่แกทำกับลูกสาวของฉัน! แกมันไอ้สารเลว! ไม่ได้ตายดีแน่นอน!" จางชิงหยู่หน้าแดงก่ำ อารมณ์พลุ่งพล่าน ชี้หน้าหลินหยางด่า ยิ่งไปกว่านั้นยังคิดวิ่งเข้าไปทำร้าย

ซูกวงรีบก้าวออกมาห้ามเธอ

"ชิงหยู่ คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ? ทางตำรวจบอกแล้วว่าอาการบาดเจ็บของลูกยังอยู่ในขั้นตอนของการตรวจสอบ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินหยาง คุณโทษเขาได้ยังไง?" ซูกวงพูดด้วยความร้อนใจ

"ทำไมถึงโทษเขาไม่ได้? หลังจากที่ดวงตาของซูเหยียนได้รับบาดเจ็บ ไอ้เดรัจฉานตัวนี้ส่งเข้าไปรักษาที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอี รักษามาตั้งนานก็ไม่เห็นผลเลยสักนิด แล้วตอนนี้มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก! ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขา แล้วมันเป็นเพราะใคร? ไอ้สารเลว แกจะต้องไม่ตายดี!" จางชิงหยูตะโกนด่าเสียงดังด้วยสีหน้าที่ดุร้าย