สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1061

"ดูเหมือนว่าตระกูลจางอยากจะปะทะกับผมในวันนี้..."

"ไม่ๆๆๆ คุณชายเล่ย พวกเราไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น! คุณอย่าเข้าใจผิด!"

"พวกเราตระกูลจางจะทำอย่างนั้นกับคุณได้ยังไง?"

"มณฑลกวงหลิวนี้ขึ้นอยู่กับคุณและพ่อของคุณในการดูแล!"

ญาติของตระกูลจางรีบลุกขึ้นมาพูดด้วยรอยยิ้ม

พวกเขาไม่ได้เหมือนกับผู้เฒ่าจาง คงไม่ไปหาเรื่องคนอื่นเพื่อลูกเขยที่ไร้ประโยชน์

"พวกคุณทำอะไร?" ผู้เฒ่าจางจ้องด้วยความโกรธ

"พ่อ! คุณช่วยพูดให้น้อยลงไม่ได้หรอ?"

"คุณเอาตระกูลจางของพวกเราไปเกี่ยวกับหลินหยางหรอ มันคุ้มค่าหรอ?"

หลานๆ ของผู้เฒ่าจางพูด

"ใช่ พ่อ ฉันเป็นแม่ยายของเขายังไม่สนใจ คุณจะสนใจไปทำไม? อีกทั้งยังไม่รู้หรอว่าตอนนี้อำนาจของตระกูลเล่ยในมณฑลกวงหลิวเป็นอย่างไร คุณไม่เข้าใจหรอ? หรือว่าคุณอยากจะให้ตระกูลจางของพวกเราปะทะกับบอสเล่ยหล่ะ?" จางชิงหยูกระแทกเสียง พูดใส่ผู้เฒ่าจาง

"บอสเล่ยหรอ?"

หลินหยางครุ่นคิด

เขาเคยไปที่มณฑลกวงหลิวมาก่อน แต่เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับบอสเล่ยมาก่อนเลย

"พวกคุณหมายความว่าอะไร? จะบอกให้ผมนั่งดูคนอื่นมารังแกคนในครอบครัวของผมหรอ ผมทำได้แค่มองดูหรอ? ผมทนไม่ได้หรอ! บอสเล่ยนั่นจะทำอะไรก็ทำไป ตระกูลจางของพวกเราไม่กลัว!" ผู้เฒ่าพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตะโกนขึ้นมา

เขามีอารมณ์ที่รุนแรง จะทนกับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?

"จางจงหัว! คุณคิดว่าผมเล่ยเผิงกลัวคุณหรอ?" เล่ยเผิงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

"ผมรู้ว่าคุณไม่กลัวผม แต่ผมจะทำให้คุณเข้าใจว่าตระกูลจางของพวกเราไม่ได้เป็นที่รังแกง่ายๆ! ผมให้เวลาคุณสิบวินาที รีบพาคนของคุณออกไป! ถ้าคุณยังไม่ไปหลังจากสิบวินาที! อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!" ผู้เฒ่าจางผลักคนข้างๆ และพูด

เมื่อคำพูดนี้ออกมา คนตระกูลจางก็ตกตะลึง

"พ่อ! คุณพูดอะไร?" จางซงหงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบเข้ามาห้ามผู้เฒ่าจาง

"พ่อ คุณยังไม่เข้าใจหรอ? คุณยังกล้าพูดแบบนี้หรอ? คุณอยากจะทำลายตระกูลจางของพวกเราหรอ?" จางฮั่วเกอพูดออกมาด้วยอารมรณ์

"เร็ว รีบพาแม่ออกมา พ่อเขาบ้าไปแล้ว รีบเรียกแม่ออกมาเร็ว! ให้แม่พูดกับพ่อหน่อย!"

จางชิงหยูไม่สนใจ ตะโกนเสียงดัง

สถานการณ์วุ่นวาย

"ผมไม่ได้บ้า! และผมไม่ได้ไม่เข้าใจอะไร! ถอยออกไป!" ผู้เฒ่าจางพูดด้วยความโมโห

"พ่อ หรือว่าคุณอยากจะให้พวกเราต่อกรกับตระกูลเล่ยจริงๆ?" จางฮั่วเกอพูดทั้งน้ำตา

"พวกคุณกลัวหรอ? ผมไม่โทษพวกคุณหรอก เพราะคุณเองก็มีความคิดของคุณ แต่ผมไม่เหมือนกัน! ผมคือหัวหน้าตระกูลจาง ถ้ายังปกป้องคนในตระกูลไม่ได้ ผมจะมีสิทธิ์เป็นหัวหน้าตระกูลได้ยังไง?" ผู้เฒ่าจางกัดฟันพูด

"พ่อ..."

"หัวหน้าตระกูล..."

"ผู้เฒ่า..."

คนตระกูลจางทุกคนหมดหวัง

อารมณ์ของผู้เฒ่านั้นรุนแรงเกินไป ไม่ว่าใครก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจไม่ได้...

"ผู้เฒ่า เรื่องนี้ให้ผมจัดการเองเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องออกหน้าให้หรอก!"

หลินหยางทนดูต่อไปไม่ได้ เขาเอ่ยปากออกมา

ทั้งตระกูลจาง ผู้เฒ่าจางจริงใจจริงๆ

"คุณพูดอะไร? คุณเป็นลูกเขยของผม! ผมเป็นหัวหน้าตระกูลจาง! คุณถูกรังแกในพื้นที่ของผม ผมไม่ออกหน้าแทนคุณ งั้นแสดงว่าผมไม่มีศักดิ์ศรีหน่ะสิ?" ผู้เฒ่ากระแทกเสียง

หลินหยางทำอะไรไม่ถูก

แต่เล่ยเผงโมโหอย่างมาก

"ดี! จางจงหัว ในเมื่อคุณมาฉีกหน้าผมเพราะไอคนไร้ประโยชน์นี้ ได้ งั้นพวกเราเจอดีกัน!" เล่ยเผิงพูดอย่างเยือกเย็น โบกมือ: "ไป โทรหาพ่อผม บอกว่าลูกชายของเขาถูกคนตระกูลจางจับตัวไว้!"

"รับทราบ คุณชาย!" คนข้างๆ หยิบโทรศัพท์ออกมา

"อ๊า?"