สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1258

หลินหยางใช้โอกาสนี้ถีบไปที่ท้องของเขาอย่างแรง

ปัง!

ร่างกายของจวงไท่ชิงลอยกระเด็นออกไปล้มลงบนพื้น ยากที่จะลุกขึ้นได้อีก

“นายท่าน!”

คนของตระกูลจวงตะโกนด้วยความร้อนใจ

“ไม่ต้องสนใจเขา แค่นี้ไม่ตายหรอก ทุกคนรีบตามผมไปฆ่าคนคนนี้!”

จวงปู้ฝานตะคอก ไม่ปล่อยให้หลินหยางมีโอกาศได้พักหายใจ

“ค่ายกลกระบี่!”

จวงไท่ชิงรีบสั่งคนที่อยู่ด้านข้างโจมตี

ยอดฝีมือสิบสองคนของตระกูลจวงตั้งค่ายกลกระบี่ บวกกับมีคนของตระกูลจวงอีกหลายสิบคนคอยสนับสนุน จู่โจมใส่หลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

หลินหยางถือดาบหักไว้ในมือ ต้านทานอย่างสุดชีวิต

แต่ร่างดวงดาวโดยกำเนิดของเขาถูกทำลายไปแล้ว หากต้องการใช้อีกครั้งจำเป็นต้องรออีกสักระยะ สองมือไม่อาจต้านสี่แขน หลังจากสู้ไปได้สักพัก บนร่างกายของเขามีบาดแผลปรากฏขึ้นหลายสิบแห่ง!

จวงปู้ฝานตาเป็นประกาย

คนของตระกูลจวงดีใจอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งสู้ยิ่งดุดัน!

“เขากำลังจะแพ้แล้ว!”

มีคนอุุทาน

“เกรงว่าคงไม่ง่ายเช่นนั้น!” เสว่เซียวสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง พูดเสียงเบา

“มีอะไรเหรอ? หรือนายยท่านรู้อะไร?” คนที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความระมัดระวัง

เสว่เซียวส่ายศีรษะ ไม่ได้พูดอะไรอีก

คนของตระกูลจวงปิดล้อมอย่างบ้าคลั่ง ส่วนบาดแผลบนร่างกายของหลินหยางยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีเลือดไหลเยอะมากขึ้น

ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป หลินหยางคงทนได้อีกไม่นาน

ตาย เป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้ว!

ทว่าในตอนนั้นเอง สีหน้าของหลินหยางเย็นชาลง มีหมอกสีดำระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา กวาดต้อนไปทั่วโดยรอบ

“แย่แล้ว!”

“รีบถอย! รีบถอยออกมาเดียวนี้!”

จวงไท่ผิงรู้สึกถึงความไม่ปกติ รีบตะโกนเสียงดัง

ยอดฝีมือบางส่วนถอยออกมาจากหมอกสีดำอย่างรวดเร็ว แต่ผู้คนส่วนใหญ่ถอยออกมาไม่ทัน

ถูกหมอกสีดำกลืนกินโดยตรง หลังจากนั้นมีเสียงกรีดร้องที่น่าขนลุกดังขึ้น

“อ๊าก!”

“ช่วยด้วย!”

“เจ็บ ช่วยด้วย…”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นไม่หยุด!

จวงปู้ฝานและคนอื่นที่ถอยออกมาเบิกตากว้าง ไม่มีใครรู้ว่าของสิ่งนี้มันคืออะไรกันแน่

“นี่คือ…ความสามารถของฉินหมิง?” จวงไท่ชิงถามพึมพำ

“ดูเหมือนจะใช่…พวกคุณอย่าวู่วาม หมอกพวกนี้มีพิษ!” จวงปู้ฝานพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด

ทุกคนพยักหน้า

ในตอนนั้นเอง หมอกสีดำเริ่มกระจาย

ในที่สุดทุกคนก็สามารถมองเห็นภาพที่อยู่ด้านในของหมอกสีดำ

ไม่นาน พวกเขาเริ่มมองเห็นศพที่กลายเป็นซากศพนอนตายตาไม่หลับอยู่บนพื้นเต็มเกลื่อนไปหมด นอกจากนี้ยังมีเงาของคนคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางศพเหล่านั้น

เขาคือหลินหยาง!

แต่หลินหยางในตอนนี้ แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้มาก!

ผมของเขายาวขึ้น กลายเป็นสีขาว ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ผิวหนังของร่างกายช่วงบนมีลวดลายสีดำที่คล้ายกับงูปรากฏขึ้นจำนวนมาก ส่วนด้านล่างยังคงมีหมอกสีดำรายล้อม

เขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับปีศาจ น่าสะพรึกอย่างยิ่ง

และทันทีที่ภาพนี้ปรากฏขึ้น ทางด้านของเสว่เซียวตะโกนเสียงดัง “นี่คือร่างทมิฬลึกลับ! นี่คือร่างทมิฬลึกลับ!”

“อะไรนะ? ร่างทมิฬลึกลับ?”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบหน้าถอด อุทานไม่หยุด

“นั้นมันมีแต่ในตำนานไม่ใช่เหรอ? มันไม่มีอยู่ในชีวิตจริงสักหน่อย! พวกคุณพูดเหลวไหลอะไร?” จวงไท่ชิงกัดฟันพูด “ร่างกายแบบนี้มันไม่มีอยู่จริง! เรื่องโกหกทั้งนั้น!”

“ไม่ มีคนหนึ่งที่มีร่างกายแบบนี้!” เสียงของจวงปู้ฝานสั่นเล็กน้อย

จวงไท่ชิงรู้สึกรู้อึ้ง “ใคร?”

“หยางหัว หมอเทวดาหลิน!” จวงปู้ฝานพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หมอ! เทวา! หลิน!

คำพูดประโยคนี้เป็นเหมือนกับเสียงระเบิด ทำให้ทุกคนหูอื้อไปหมด

“หมอ…หมอเทวาหลิน?” เสว่เซียวก็ตกตะลึงเช่นกัน

“เจ้าคฤหาสน์! คุณ…คุณไม่ได้เข้าใจผิดใช่หรือเปล่า?” ทางด้านของจวงไท่ผิงรีบถามขึ้นทันที