สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1271

พี่จือจูก็มีวิชาศิลปะการต่อสู้ติดตัวอยู่บ้าง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหลินหยาง เห็นได้ชัดว่าแค่นี้ยังไม่พอ

เธอโดนหลินหยางกระชากกลับมาตั้งแต่ก่อนที่จะได้หนีออกจากห้องใต้ดิน

“อย่าฆ่าฉัน! อย่าฆ่าฉัน! หมอเทวดาหลิน ขอเพียงคุณไว้ชีวิตของฉัน คุณอยากให้ฉันทำอะไรก็ได้!” พี่จือจูคุกเข่าลงบนพื้น ตะโกนพูดเสียงดัง

“ในเมื่อไม่อยากตาย งั้นก็ตอบคำถามของผมมาแต่โดยดี!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “สำนักหงเหยียนของพวกคุณมาตั้งฐานจับตัวเด็กผู้หญิง ล้างสมองกลายเป็นคนของพวกคุณที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ก่อน…ก่อนหน้านี้ไม่นาน หลังจากที่คุณออกจากหุบเขาหงเหยียน เจ้าสำนักออกคำสั่งให้พวกเราไปรวบรวมเด็กผู้หญิงที่มีคุณสมบัติจากทั่วประเทศ เพื่อเพิ่มจำนวนคนของสำนักหงเหยียน…เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นศูนย์ข่าวกรองของสำนักหงเหยียน เพิ่งมาเปลี่ยนเป็นบ่อน้ำแห่งการเกิดใหม่ได้ไม่นานนี้เอง…” พี่จือจูพูดเสียงสั่น

“มีคุณสมบัติ?”

หลินหยางมองไปทางเจียงหม่านหยุนและเจิ้งเป่าเยว่ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “แต่พวกเธอไม่ได้มีคุณสมบัติอะไรเลย ไม่มีโอกาสที่จะได้รอดจากบ่อน้ำแห่งการเกิดใหม่ด้วยซ้ำ คุณจับพวกเธอมาทำอะไร?”

“เรื่องนี้…” พี่จือจูเริ่มลังเลแล้ว

“ดูเหมือนผมต้องใช้วิธีการอะไรสักอย่างแล้ว” หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมา พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“ไม่ไม่ไม่ ฉันพูด ฉันพูด!” พี่จือจูรีบพูด

เธอเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับทักษะเข็มเงินของหมอเทวดาหลิน เล่ากันว่าเพียงแค่เข็มเดียวเจ็บปวดไปทั้งชีวิต เผชิญหน้ากับผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่แข็งแกร่ง อีกฝ่ายมีพันหมื่นวิธีที่สามารถทำให้ตนเองทรมานยิ่งกว่าตาย!

“อันที่จริง…ภารกิจครั้งนี้ของพวกเรา ไม่เพียงเพิ่มจำนวนคนให้กับสำนักหงเหยียน สิ่งสำคัญที่สุดคือ…คือ…”

“คืออะไร?” หลินหยางหรี่ตาลง

พี่จือจูหลับตา กัดฟันพูด “สิ่งสำคัญที่สุดคือส่งวัตถุดิบให้เจ้าสำนัก!”

“วัตถุดิบ?” ผู้คนที่อยู่โดยรอบอึ้ง

“ใช่!”

“วัตถุดิบอะไร?”

“วัตถุดิบ…ที่ใช้ในการฝึกวิชา…” พี่จือจูพูดเสียงเบา

หลินหยางรู้สึกอึ้ง ทันใดนั้นเหมือนนึกอะไรได้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที สายตามองไปทางถุงเก็บศพเหล่านั้น พูดด้วยความตกตะลึง “เจ้าสำนักของพวกคุณ…”

พี่จือจูหลับตาลง พยักหน้าด้วยความลำบากใจ

“สัตว์เดรัจฉาน!”

หลินหยางคำราม ชกหมัดใส่ประตูเหล็กที่อยู่ด้านข้างอย่างแรง

โครม!

ประตูเหล็กระเบิดทันที

ว๊าย!

ผู้คนที่อยู่โดยรอบสะดุ้งตกใจ

โดยเฉพาะคนของสำนักหงเหยียน แต่ละคนรีบคุกเข่าลง ตัวสั่นไม่หยุด ส่วนทางด้านของอาเป้าและพรรคพวกตกใจจนเยี่ยวราดใส่กางเกงหมดแล้ว

ดวงตาทั้งคู่ของหลินหยางแดงก่ำ โกรธจนถึงขีดสุด

เด็กผู้หญิงพวกนี้ล้วนแต่เป็นเด็กที่มีอนาคตสดใส ล้วนแต่มีชีวิตที่บริสุทธิ์!

ยิ่งไปกว่านั้นพี่จือจูก็บอกแล้ว สถานที่แบบนี้ไม่ได้มีเพียงที่เดียว!

จำเป็นต้องหยุดเรื่องพวกนี้!

“คุณรู้หรือเปล่าว่ายังมีที่ไหนอีกที่ทำเรื่องสกปรกแบบพวกคุณ?” หลินหยางกัดฟันถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ฉันก็พอรู้อยู่บ้าง แต่ไม่ได้ละเอียดมาก คุณสามารถลองไปถามคนที่ประจำอยู่ที่นั่น” พี่จือจูพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้

“ฟังให้ดี ถ้าหากคุณยอมให้ความร่วมมือกับผม ผมรับรองว่าคุณจะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าคุณกล้าเล่นตุกติกอะไรกับผม! แม้แต่เจ้าสำนักหงเหยียนก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย

พี่จือจูรีบพยักหน้า

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน

“แหม! ท่านหมอเทวดาหลินมีเวลาว่างโทรหาผมด้วยเหรอ? สงสัยพระอาทิตย์ขึ้นฝั่งตะวันตกแล้ว!” มีเสียงที่ชราภาพและอารมณ์ดีดังขึ้นจากทางปลายสาย

เป็นเสียงของเจิ้งหนานเทียน

“ผู้อาวุโสเจิ้ง ตอนนี้ผมมีเรื่องรายงานให้คุณรู้ ผมหวังว่าคุณจะใช้เส้นสายทั้งหมดที่คุณมีไปจัดการเรื่องนี้! จะรอช้าแม้แต่วินาทีเดียวไม่ได้เด็ดขาด!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม