สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1308

เรื่องมันบานปลายมาถึงขั้นนี้ เกรงว่า…เบื้องบนต้องลงมามีส่วนร่วมด้วยแน่นอน

ถึงแม้ลัทธิโลหิตมารจะเป็นกองกำลังที่ซ่อนตัวจากโลกภายนอก แต่พวกเขาสามารถสู้ภาครัฐได้หรือ?

ถ้าหากทางภาครัฐเข้ามามีบทบาท ต้องการกำจัดลัทธิโลหิตมาร…ลัทธิโลหิตมารก็เป็นเหมือนกับไข่ที่กระทบหินอย่างไม่ต้องสงสัย…

หลังจากพิจารณา เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้!

“ไป!”

หัวหน้าอาวุโสไม่กล้าลังเลอีก เขากดวางสายแล้วตะคอก “ไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“รับทราบ! !”

ลูกศิษย์ทุกคนพยักหน้า

แต่ตอนที่พวกเขากำลังจะเคลื่อนไหว ผู้คนที่อยู่โดยรอบได้เดินเข้ามาประชิดแล้ว

“คิดจะไปไหน?”

“พวกคุณทำร้ายผู้อำนวยการฉินแล้วยังคิดจะหนี?”

“ทุกคนช่วยกันจับตัวพวกมัน!”

“ไป”

หลังจากเสียงตะโกนดังขึ้น ผู้คนที่อยู่โดยรอบพุ่งเข้าไปหาคนของลัทธิโลหิตมาร…

เจ้าลัทธิโลหิตมารนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ กำลังมองหัวหน้าอาวุโสและคนอื่นที่อยู่ด้านล่าง

ตอนนี้เสื้อผ้าของคนเหล่านี้ขาดรุ่งริ่ง บนร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน คราบเลือด แต่ละคนนอนอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่น่าเวทนา

มีหลายคนที่หมดสติไปแล้ว ส่วนบางคนก็เบิกตากว้างหอบหายใจ

ส่วนหัวหน้าอาวุโสก็กำลังหอบหายใจเช่นกัน ท่าทางเหมือนสามารถสิ้นใจได้ทุกเมื่อ

ใครจะไปคิดว่านี่คือหัวหน้าอาวุโสของลัทธิโลหิตมาร?

สภาพที่น่าเวทนาเช่นนี้ ทำให้คนของลัทธิโลหิตมารที่ไม่ได้ไปด้วยมองตาค้าง

“ใครเป็นคนทำ?” เจ้าลัทธิโลหิตมารสูดหายใจเข้าลึกๆ ถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ไม่รู้” คนที่อยู่ด้านข้างต่อ

“ไม่รู้?”

“ใช่ มีคนลงมือมากเกินไป จึงไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใครกันแน่…”

“มากเกินไป? มากแค่ไหน?”

“ประมาณหนึ่งหรือสองหมื่น หรืออาจจะสามสี่หมื่น”

“พวกเขาไปล่วงเกินกองทัพเหรอ?”

“ไม่ใช่ แต่น่ากลัวยิ่งกว่ากองทัพ”

“ตกลงเป็นใครกันแน่?”

“ประชาชนทั่วไป คนที่อยู่ในละแวกสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี…”

“แค่ประชาชนทั่วไปสามารถรับมือคนของเสว่เหิน? คุณเห็นผมปัญญาอ่อนหรือยังไง? พวกเขามีคนไหนบ้างที่ไม่ใช่มือดีของลัทธิโลหิตมาร! จะให้พวกเขาฆ่าคนนับหมื่นอาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่หนีออกมาอย่างปลอดภัย ไม่มีปัญหาแน่นอน!”

“เจ้าลัทธิ พวกเขาทำไม่ได้”

“ทำไมถึงทำไม่ได้?”

“สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีฝูงชนปิดล้อมตั้งแต่ด้านในจนถึงด้านนอก พวกเขาสามารถฝ่าออกมาจากสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี แต่ก็ต้องมาเจอกับฝูงชนที่ดักรอตามถนน พวกเขาไม่มีทางให้ไปด้วยซ้ำ”

“ถนนกี่เส้น?”

“ไม่ได้นับ น่าจะประมาณครึ่งเมืองได้มั้ง”

“ครึ่ง…ครึ่งเมือง?”

“หลายปีมานี้หมอเทวดาหลินและสถาบันการแพทย์ทำงานการกุศลมาโดยตลอด แพทย์ของพวกเขาค่อนข้างมีฝีมือ ยิ่งไปกว่านั้นรักษาคนโดยแทบจะไม่คิดเงิน แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงของภาครัฐก็ไปรักษากับพวกเขา พวกเขาเคยช่วยเหลือประชาชนทั่วไปมากมาย แถมยังเคยรักษาบุคคลสำคัญหายเยอะแยะ เห้อ อันที่จริงก็ต้องโทษหัวหน้าอาวุโส เขาเป็นคนทำให้เรื่องมันบานปลายเอง! คนของสถาบันการแพทย์ยอมตายแต่ไม่ยอมแพ้ หัวหน้าอาวุโสก็เลยใช้กำลังบีบบังคับพวกเขา ตอนที่กำลังทรมานฉินไป่ซงมีคนถ่ายคลิปวีดีโอโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ต เรื่องมันก็เลยบานปลายจนเกิดความวุ่นวาย”

“เป็นแบบนี้เองเหรอ?”

เจ้าลัทธิโลหิตมารเคร่งขรึมลง

“เจ้าลัทธิ เรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปทั่วแล้ว ตอนนี้ลัทธิโลหิตมารของพวกเรากลายเป็นตัวตลกของทั่วหล้า เสียหน้าอย่างมาก” คนคนนั้นยกมือขึ้นคำนับแล้วพูด

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจะให้เชิดหน้าชูตาหรือยังไง? ลากคนพวกนี้ออกไปถลกหนัง จัดการให้หมด!” เจ้าลัทธิโลหิตมารพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

คำพูดประโยคนี้ทำให้หัวหน้าอาวุโสที่อยู่บนพื้นร้อนใจแล้ว เขาพยายามพูดทั้งที่เหลือแรงไม่มาก “เจ้าลัทธิ…ไว้…ไว้ชีวิต…”

“ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณก็ยังทำให้ผมผิดหวัง จะให้ผมไว้ชีวิตคุณได้ยังไง?” เจ้าลัทธิพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

หัวหน้าอาวุโสสิ้นหวังจนถึงขีดสุด

แต่ในตอนนั้นเอง คนก่อนหน้านี้พูดขึ้น “เจ้าลัทธิ ฆ่าคนพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด คุณต้องส่งตัวคนพวกนี้ออกไป”

“ส่งตัว? ส่งไปให้ใคร?”

“ตำรวจ”

“เพราะอะไร?”

“ก่อนหน้านี้พวกอาวุโสถูกบีบคั้นลงมือฆ่าคนไปไม่น้อย เรื่องมันบานปลายไปทั่วแล้ว”

“งั้นเหรอ? ฆ่าคนไปมากขนาดนั้นแต่กลับหนีออกมาไม่ได้ คนไร้ประโยชน์แบบนี้จะเก็บเอาไว้ทำไม ในเมื่อต้องการส่งพวกเขาให้ตำรวจก็ส่งไปเถอะ! แต่เรื่องนี้มันไม่จบแค่นี้แน่นอน”

“เจ้าลัทธิหมายความว่า?”

“ลัทธิโลหิตมารของเราเสียหน้า จำเป็นต้องกู้คืนกลับมา!”