สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1410

“ย่าเวิน ตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์มีกฎที่เคร่งครัด คุณอย่าคิดทำอะไรส่งเดช” อาวุโสสี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น! พวกคุณต้องการขังหนูนี่ก็ได้ แต่ฉันขอบอกเอาไว้ก่อน ถ้าหากนางหนูนี่เป็นอะไรแม้แต่ปลายขน ฉัน…ฉันมาคิดบัญชีกับคุณแน่!” ย่าเวินโมโหจนหน้าแดง

“ก่อนหน้านี้ผมเคยพูดแล้ว ในสำนักสวรรค์นิรันดรห้ามทำการลงทัณฑ์ด้วยกันเอง นักโทษในคุกตายก็เหมือนกัน พวกเขาทุกคนเป็นมิตร เพียงแต่สภาพแวดล้อมไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เอาล่ะ เรื่องนี้ตัดสินแบบนี้ไปก่อน พวกคุณไปกันได้แล้ว” อาวุโสสี่ลุกขึ้นยืน “พาตัวผู้ต้องสงสัยไปขัง”

“รับทราบ”

ผู้ลงทัณฑ์รีบก้าวออกมาข้างหน้า ใส่เครื่องพันธนาการให้หลิวหรูซือ

“น้อมส่งอาวุโสสี่!”

ชวี่ช่ายกวนยกมือขึ้นคำนับ

หลินหยางยืนอยู่ตรงที่เดิม ไม่คิดจะทำความเคารพ

“ฮ่าฮ่า หลินหยาง เป็นไง? สะใจหรือเปล่า? คุณเก่งมากเลยไม่ใช่เหรอ? ไหนล่ะ? ช่วยเธอสิ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…” เสวียเซียงหัวเราะเยาะเสียงดัง

“ได้ยินมาว่าสภาพแวดล้อมในคุกตายค่อนข้างโหดร้าย นักโทษที่รอความตายอยู่ในคุกไม่มีข้าวกินไม่มีน้ำดื่ม ถ้าหากพวกเขาไม่อยากหิวตาย ก็จำเป็นต้องจับหนูที่อยู่ในนั้นกิน เหอะเหอะ ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่บอบบางอย่างศิษย์น้องหลิว กินหนูที่สกปรกพวกนั้นลงหรือเปล่า” หลี่เถายิ้มเล็กน้อย

ทุกคนพากันหัวเราะ

หลินหยางมองคนเหล่านี้ด้วยสายตาที่เฉยเมย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ไอ้หนู วางใจเถอะ มีฉันอยู่ที่นี่ นางหนูนั่นต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ฉันจะไปหาอาวุโสสี่เดียวนี้!”

ย่าเวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ทว่าหลินหยางกลับไม่ได้พูดอะไร เขาหันไปมองชวี่ช่ายกวนด้วยสายตาที่เย็นชา

“ดูเหมือนคุณจะไม่พอใจ?” ชวี่ช่ายกวนสัมผัสได้ถึงสายตาของหลินหยาง มุมปากกระตุกขึ้น “คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมคนถึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรเลย? เหตุผลนั้นง่ายมาก! ผมมีคนมากกว่า คุณมีคนน้อยกว่า ผมมีความน่าเชื่อถือมากกว่า ส่วนคุณไม่มีอะไรเลย! คนทั้งสำนักล้วนแต่เข้าข้างผมทั้งนั้น ไม่มีคนเข้าข้างคุณ ดังนั้นเมื่อผมบอกว่าหลิวหรูซือต้องเข้าไปอยู่ในคุกตาย ทุกคนก็จะสนับสนุนผม! ส่วนคำพูดของคุณ ไม่มีคนเก็บเอาไปใส่ใจ เข้าใจหรือยัง?”

คำพูดประโยคนี้แทงใจดำเพียงใด?

และเป็นการท้าทายเพียงใด?

“หมายความว่าถ้าหากผมสร้างความน่าเชื่อถือให้ตัวเอง ทุกคนก็จะเห็นดีเห็นชอบกับผม ใช่แบบนี้หรือเปล่า?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ใช่ เสวียเซียงเป็นโอกาสของคุณ ถ้าหากคุณสามารถเอาชนะเขา ผมคิดว่าทุกคนต้องจดจำชื่อของคุณ แต่ผมกลัวว่าคุณคงจะไม่มีความสามารถแบบนั้น”

“ผมก็ไม่สนใจเรื่องนี้เหมือนกัน” หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“หืม? คุณหมายความว่ายังไง? เปลี่ยนใจ? ไม่อยากประชันทักษะการแพทย์กับเสวียเซียงแล้ว? เหอะเหอะ ถ้าหากยกเลิก ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้ผลที่ตามมา” ชวี่ช่ายกวนยิ้มแล้วพูด

“ผมบอกว่าไม่สนใจ นั่นไม่ได้แปลว่าผมยอมแพ้! การประลองของผมกับเสวียเซียงดำเนินการตามปกติ! ที่ผมบอกว่าไม่สนใจ เหตุผลเป็นเพราะอาศัยการเอาชนะเสวียเซียงมันไม่สามารถสร้างชื่อให้ผม ไม่สามารถทำให้ลูกศิษย์ทุกคนเคารพผม!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“อย่างนั้นเหรอ? แล้วคุณต้องการสู้กับใคร?” รอยยิ้มบนใบหน้าของชวี่ช่ายกวนหายไป หรี่ตาลงแล้วถาม

“คุณ!” หลินหยางพูด

“อะไรนะ?”

ชวี่ช่ายกวนอึ้งไปสักพัก

ลมหายใจของผู้คนที่อยู่โดยรอบก็หยุดชะงัก

“ผมจะยื่นเรื่องการประลองทักษะการแพทย์เป็นตายอีกหนึ่งฉบับ เวลาจะถูกกำหนดไว้ที่หลังจากนี้อีกสี่ชั่วโมง ชวี่ช่ายกวน ผมต้องการท้าสู้กับคุณ! ผมต้องการใช้ชื่อของคุณสร้างความน่าเกรงขาม! ผมรู้สึกว่า คุณนี่แหละเหมาะสมที่จะเป็นกระดานรองพื้นของผมเพื่อขึ้นไปที่สูงกว่า!”

คำพูดประโยคนี้ของหลินหยางทำให้ทุกคนเงียบ

แต่ละคนมองเขาด้วยความตกตะลึง

ทุกคนล้วนแต่คิดว่าตนเองหูฝาด

ท้าสู้ชวี่ช่ายกวน?

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

หมอนี่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสามารถเอาชนะเสวียเซียงได้หรือเปล่า ตอนนี้ไปท้าชวี่ช่ายกวนอีกคน?

“หมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?”

“สมองของเขาคงเลอะเลือนไปแล้ว!”

“บ้าไปแล้ว! หมอนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่!”

“ผมคิดว่าคงเป็นเพราะเขาไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว ก็เลยพูดแบบนั้นมากกว่า”

“ก็น่าจะใช่”

ทุกคนพากันพูดวิพากษ์วิจารณ์

“หลินหยาง คุณ…ต้องการท้าสู้กับผมแบบเป็นตาย?” ชวี่เทียนจ้องเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“ผมคิดว่าหูของทุกคนน่าจะไม่มีปัญหาหรอกมั้ง! อีกเดี๋ยวผมจะไปยื่นเรื่องด้วยตัวเอง ถ้าหากศิษย์พี่ชวี่ไม่เชื่อ สามารถตามผมไปได้เลย” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“เหอะเหอะ ดูเหมือนคุณจะไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ก็ได้ ในเมื่อคุณต้องการแบบนี้ งั้นคุณไปเลย แต่ก่อนหน้านั้น คุณเอาชนะศิษย์น้องเสวียให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน ถ้าหากคุณตายด้วยมือของศิษย์น้องเสวีย คำพูดของคุณมันจะไม่กลายเป็นเรื่องตลกหรอกเหรอ?” ชวี่ช่ายกวนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

เสียงพูดเยาะเย้ยดังแสบแก้วหูไม่หยุด

หลินหยางกวาดสายตามองคนที่อยู่โดยรอบ พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “ทำไมเหรอ? พวกคุณไม่เชื่อว่าผมสามารถเอาชนะชวี่ช่ายกวน?”

“ฮ่าฮ่า คุณชนะสิถึงจะแปลก!”