สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1411

“ก่อนหน้านี้ผมเคยได้ยินชิวซ่านพูดแล้ว คุณคือบุคคลที่ได้รับความเชื่อใจมากที่สุดในบรรดาลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของสำนักสวรรค์นิรันดร ทุกคนล้วนแต่ทำตามคำสั่งของคุณ! ดังนั้นผมหวังว่าหลังจากที่คุณตาย ลูกศิษย์อย่างเป็นทางการทั้งหมดจะเชื่อฟังคำพูดของผม!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ชวี่ช่ายกวนได้ยินแล้วตกตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากนั้นหัวเราะฮ่าฮ่า

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หลินหยาง ผมเข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้ว! คุณอยากให้ลูกศิษย์พวกนี้ฟังคำสั่งของคุณ จากนั้นสั่งให้พวกเขาไปขอความเห็นใจจากอาวุโสสี่ ขอให้อาวุโสสี่ปล่อยตัวหลิวหรูซือถูกหรือเปล่า?”

“ใช่” หลินหยางก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“นี่มันเวลาไหนแล้ว คุณยังมีกะจิตกะใจไปนึกถึงหลิวหรูซือ ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้สำคัญต่อคุณมาก แต่น่าเสียดาย คุณหลงผู้หญิงจนสูญเสียความเป็นตัวเอง คุณไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่! คุณมันโง่มาก!” ชวี่ช่ายกวนยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด “ในเมื่อคุณโง่ได้ถึงขนาดนี้! ช่างเถอะ ผมตอบตกลง!”

“คำไหนคำนั้น” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ชวี่ช่ายกวนไม่ได้พูดอะไร แต่หันไปมองลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลัง

“คำไหนคำนั้น!” ลูกศิษย์คนอื่นรีบพูดขึ้นพร้อมกัน

หลินหยางหันหลังเดินออกจากตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์

“รีบไปเตรียมโลงศพไว้เถอะไอ้โง่!”

“คนอย่างคุณเนี่ยเหรอท้าสู่กับศิษย์พี่ชวี่? แค่ศิษย์พี่เสวียคนเดียวก็พอที่จะกระทืบคุณให้ตายได้แล้ว!”

“สมองมีปัญหา”

“น่าขำสิ้นดี”

เสียงพูดเยาะเย้ยและด่าทอดังขึ้นตามหลังหลินหยาง

ทว่าหลินหยางทำราวกับไม่ได้ยิน เขาเดินออกไปทางด้านนอกด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ไม่นาน หนังสือการประลองทักษะการแพทย์เป็นตายถูกยื่นขึ้นไปอีกหนึ่งฉบับ

ทั่วทั้งสำนักสวรรค์นิรันดรเกิดความโกลาหล…

ผู้คนพากันฮือฮา

รุ่งเช้า แสงตะวันขึ้นสุดขอบฟ้า

สำนักสวรรค์นิรันดรที่เคยเงียบสงบ วันนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงที่วุ่นวาย

“เกิดอะไรขึ้น?”

อาวุโสสามที่เพิ่งเดินออกมาดูพระอาทิตย์ขึ้นหันไปมองทางลูกศิษย์ที่กำลังส่งเสียงดัง ขมวดคิ้วแน่นถาม “วันนี้มีการจัดกิจกรรมอะไรเหรอ? ทำไมลูกศิษย์พวกนี้ถึงส่งเสียงดังแบบนี้?”

“เรียนอาวุโสสาม ได้ยินมาว่าลูกศิษย์หลินหยางท้าประลองเสวียเซียงและชวี่ช่ายกวน และได้ยื่นหนังสือประลองทักษะการแพทย์เป็นตายไปแล้ว หลังจากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ลูกศิษย์ทุกคนพากันพูดถึงแต่เรื่องนี้” ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“หลินหยาง? คนที่มอบเลือดวิญญาณลั่วหลินสิบหยด?”

“ใช่แล้ว!”

“ผมได้ยินมาว่าเมื่อก่อนเขาเคยศึกษาวิชาแพทย์ในสำนักหลายเดือน หลังจากนั้นถูกไล่ออกจากสำนัก ยิ่งไปกว่านั้นเขาอายุยังน้อย ตามหลักแล้ว เขาไม่น่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเสวียเซียง! ทำไมเขาถึงมั่นใจในตัวเองมากขนาดนี้ ถึงขั้นคิดจะสู้กับเสวียเซียงและชวี่ช่ายกวน?” อาวุโสสามลูบเคราสีขาวของตนเอง พูดด้วยความสงสัย

“อาจจะเป็นเพราะคนคนนี้มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างจากคนอื่น!”

“แตกต่างจากคนอื่น? แต่มันไม่สามารถร่นระยะห่างของคนทั้งคู่ เสวียเซียงเข้าสำนักก็หลายปีแล้ว เขาได้เรียนรู้ทักษะการแพทย์ที่แท้จริงของผมสำนักสวรรค์นิรันดร! หลินหยางจะเอาอะไรไปสู้? ยิ่งไปกว่านั้นถึงเสวียเซียงแพ้ แล้วชวี่ช่ายกวนล่ะ?” เห็นได้ชัดว่าอาวุโสสามไม่คิดว่าหลินหยางจะมีโอกาสชนะ

“ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงถึงจะเริ่มการประลอง หากอาวุโสสามสนใจ สามารถไปดูด้วยตัวเอง หลินหยางมีความสามารถหรือไม่ แค่แวบเดียวก็มองออกแล้ว” ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มแล้วพูด

“งั้นเหรอ?” อาวุโสสามส่ายหัว “ถ้าหากไม่มีอะไรทำ แวะไปดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย แต่ช่วงนี้มีงานมากมายให้จัดการ เกรงว่าคงไม่มีเวลาไป เจียเซียง อีกเดี๋ยวคุณไปดูก็แล้วกัน ผมไม่ไปแล้ว”

แววตาของชายหนุ่มมืดมนลงเล็กน้อย “อาวุโส เป็นเพราะเรื่องนั้นเหรอ?”

“ไม่อย่างนั้นล่ะ?” ชายชราถอนหายใจ หันหลังแล้วเดินจากไป

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากสักพัก จับมันพูดเสียงเบา “อันที่จริงถ้าหากคุณอยากไปดูก็แบ่งเวลาไปได้ ผมคิดว่าคงเสียเวลาคุณไม่มากหรอก”

“หลินหยางต้องการสู้สองรอบ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงถึงจะจบ! ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น” ชายชราส่ายหัว

“ไม่ อันที่จริงการต่อสู้ของหลินหยางจะจบในรอบเดียว” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“รอบเดียว?”

ชายชรารู้สึกประหลาดใจ หันกลับไปมองเขา “คุณหมายความว่ายังไง?”

ลูกศิษย์คนนั้นลังเลสักพัก พูดเสียงเบา “อาวุโส อันที่จริง…หนังสือฉบับที่สองของหลินหยาง เป็นการรวมเล่มเข้าด้วยกัน!”

“รวมเล่ม?”

ชายชราเบิกตากว้างหลายส่วน “คุณแน่ใจเหรอ? ในเวลาเกือบร้อยปีที่ผ่านมา ยังไม่เคยมีลูกศิษย์คนไหนที่ยื่นหนังสือท้าประลองรวมเล่มเข้าด้วยกัน! หลินหยางคนนี้กำลังจะรนหาที่ตายเหรอ?”

“อาวุโส บางทีอาจจะเป็นอย่างที่คุณพูด หลินหยางอาจจะมีไพ่ตายอะไรซ่อนอยู่ก็ได้ คุณไม่อยากไปดูจริงเหรอ?” ชายหนุ่มถาม

ชายชราลังเลสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “เริ่มกี่โมง?”

“แปดโมง!”

“ดี! ไม่ต้องให้อาวุโสห้ารู้ พวกเราไปกันเงียบๆก็พอ!”

“ครับ”

....