สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1412

“สวัสดีศิษย์พี่ศิษย์น้องทุกคน” ชวี่ช่ายกวนพูดอย่างยิ้มแย้ม บนใบหน้าเต็มไปด้วยความใจดี

เสวียเซียง หลี่เถาและคนอื่นก็ยอมได้รับบารมีของเขาไปด้วย พวกเขากลายเป็นคนมีหน้ามีตาในสายตาของลูกศิษย์เหล่านี้

ส่วนจื่อเหวี่ยวไม่อยากสนใจ เหลือบมองแล้วเดินจากไป

แต่ชวี่ช่ายกวนรีบเดินเข้าไปขวาง

“ศิษย์พี่จื่อเหมี่ยว จะรีบไปไหนเหรอ?” ชวี่ช่ายกวนถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

คนที่อยู่ด้านข้างเห็นสถานการณ์ ถึงกับอึ้ง จากนั้นทุกคนพากันเงียบโดยอัตโนมัติ

ไม่ว่าใครก็มองออก ชวี่ช่ายกวนชอบจื่อเหวี่ยว

แต่จื่อเหมี่ยวเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ไม่ยอมใกล้ชิดกับคนอื่น นอกจากอาจารย์และอาวุโส เธอไม่เคยหันไปมองลูกศิษย์คนอื่นแบบตรงๆเลยสักครั้ง

ชวี่ช่ายกวนพยายามตามจีบจื่อเหมี่ยวมาโดยตลอด แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเฉยเมย

“ที่นี่วุ่นวายเกินไป” จื่อเหมี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ชวี่ช่ายกวนรู้ดีว่าอาศัยแค่คำพูดไม่สามารถรั้งเธอให้อยู่ต่อ และไม่สามารถสร้างโอกาสให้ตนเอง ครุ่นคิดสักพัก จากนั้นพูด “ศิษย์พี่จื่อเหมี่ยว คุณคงจะไม่รู้อะไร หลินหยางที่สู้กับเสวียเซียงคนนี้ เขามีวิชาแพทย์ที่ลึกลับไม่เหมือนใคร ถ้าหากคุณไปทั้งแบบนี้ คงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ทำไมไม่อยู่ดูด้วยกันหน่อยละ?”

“ทักษะการแพทย์ที่ลึกลับ?” จื่อเหมี่ยวขมวดคิ้วเล็กน้อย

ชวี่ช่ายกวนรู้ว่าจื่อเหมี่ยวเป็นคนที่ชอบหมกมุ่นอยู่กับวิชาแพทย์ เธอมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ศึกษาวิชาแพทย์ที่หายาก ถ้าหากเปลี่ยนประเด็นไปที่เรื่องพวกนี้ เธอต้องอยู่ต่อแน่นอน

ทว่าจื่อเหมี่ยวกลับส่ายหัวเล็กน้อย “ชวี่ช่ายกวน คุณคิดว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องของหลินหยางเหรอ? เขาเป็นแค่คนที่เคยศึกษาวิชาแพทย์ในสำนักของเรา ไม่ใช่ลูกศิษย์อย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ วิชาแพทย์ของเขาจะลึกลับแค่ไหนกัน?”

“ถ้าศิษย์พี่จื่อเหมี่ยวคิดแบบนี้ ผมขอบอกเลยว่าผิดอย่างมหันต์! จริงอยู่ที่ว่าหลินหยางเคยเรียนทักษะการแพทย์ในสำนักของเราเพียงไม่กี่เดือน แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องนานมาแล้ว ผมได้ยินมาว่าหลังจากเขาออกจากสำนัก ได้เจอกับผู้มีความรู้ทางการแพทย์มากมาย ได้เรียนรู้ทักษะการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์ไม่น้อย! ค่อนข้างร้ายกาจเลยทีเดียว ไม่อย่างนั้น เขาจะกล้าท้าสู้กับเสวียเซียงได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้นยังท้าผมด้วย? ถ้าหากเขาไม่มีไพ่ตายอะไรเลย เขาคงไม่กล้าพูดแบบนี้หรอกมั้ง?” ชวี่ช่ายกวนพูด

จื่อเหมี่ยวได้ยินแบบนี้ เธอครุ่นคิดสักพักแล้วพยักหน้า “ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล! ดี ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันจะรอดูสักพักก่อนแล้วกัน หวังว่ามันคงจะไม่น่าเบื่อเกินไปนะ”

พูดจบ เธอเดินไปยืนใต้ต้นดอกท้อที่อยู่ด้านข้าง

สายลมพัดผ่าน ชายกระโปรงสีขาวปลิวไปตามสายลม ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับเป็นนางฟ้าใต้ต้นดอกท้อในภาพวาดโบราณ

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบไม่กล้าเข้าใกล้ กลัวจะรบกวนเธอ

ในแววตาของชวี่ช่ายกวนมีประกายแสงแลบผ่าน ในขณะที่กำลังจะก้าวออกไปพูดคุยกับเธอ มีเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“อาวุโสห้ามาถึงแล้ว!”

เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วทั้งสนามประลอง

ลูกศิษย์ทุกคนหันไปมอง

เห็นเพียงลูกศิษย์ในชุดสีขาวกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

ส่วนคนที่เป็นผู้นำคืออาวุโสห้า หญิงวัยกลางคนที่รักษาหลินหยางก่อนหน้านี้!

“คำนับอาวุโสห้า!”

“คำนับอาวุโสห้า!”

ลูกศิษย์ทุกคนคุกเข่าลงคำนับให้หญิงวัยกลางคนที่เดินเข้ามา แม้แต่จื่อเหมี่ยวก็ไม่มีข้อยกเว้น

หญิงวัยกลางคนสีหน้าไร้อารมณ์ เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่เฉยเมย เดินไปหยุดอยู่ตรงใต้รูปปั้นขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าสุดของสนามประลอง

ด้านล่างของรูปปั้นมีโต๊ะเก้าอี้ที่วางอยู่หลายชุด จัดเตรียมไว้สำหรับอาวุโสทั้งหลาย

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ขอบคุณอาวุโสห้า”

ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน จากนั้นพากันลุกขึ้นยืน

ภายในสนามประลองวุ่นวายเล็กน้อย

ทันใดนั้น สีหน้าของหญิงวัยกลางคนเคร่งขรึมลง ตะคอกเสียงดัง “ลูกศิษย์ทุกคนนั่งเรียงเป็นวงกลม ไม่พูดไม่คุย ไม่อนุญาตให้รบกวน! เข้าใจหรือยัง?”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้ลูกศิษย์ทุกคนรีบพากันไปนั่งล้อมรอบสนามประลองเป็นรูปทรงวงกลม ไม่มีใครพูดไม่มีใครคุย ไม่มีใครกล้าขยับตัว ราวกับเป็นรูปปั้น

การประลองทักษะการแพทย์เป็นตาย เคร่งครัดและศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าใครก็ห้ามรบกวนเด็ดขาด

ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

“ถึงเวลาหรือยัง?”

หญิงวัยกลางคนเหลือบมองลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างแล้วถาม

“เรียนอาวุโสห้า ยังเหลือเวลาอีกห้านาที” ลูกศิษย์คนนั้นรีบพูด

“ห้านาทีเหรอ? แล้วลูกศิษย์ที่จะขึ้นประลองครั้งนี้อยู่ไหน?” หญิงวัยกลางคนถาม

“ศิษย์อยู่นี่!”

เสวียเซียงรีบก้าวออกมา เดินตรงไปที่ใจกลางสนามประลองแพทย์นักบุญ

“หลินหยางล่ะ?”

หญิงวัยกลางคนถามอีกครั้ง

ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเห็นแม้กระทั่งเงาของหลินหยาง

“คงไม่ใช่ว่ากลัวไม่กล้ามาแล้วมั้ง?”

“ต้องเป็นอย่างที่ฉันคิดแน่”