สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1413

คนที่ชื่อหยานควนหยิบหนังสือคำตัดสินขึ้นมาอ่านเสียงดังโดยตรง

“ลูกศิษย์หลิวหรูซือมีเจตนาฆ่าลูกศิษย์เสวียเซียง ไม่เห็นกฎระเบียบของสำนักอยู่ในสายตา ดูหมิ่นความน่าเกรงขามของตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์ วันนี้ตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์ขอลงโทษลูกศิษย์หลิวหรูซือตามกฎระเบียบ! เพื่อไม่ให้ผู้อื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”

พูดจบ หยานควนเก็บหนังสือคำตัดสิน จากนั้นโยนเข้าไปในคุก

หลิวหรูซือเบิกตากว้าง

ย่าเวินก็ตกตะลึงเช่นกัน

“หลิวหรูซือ คุณมีอะไรจะสั่งเสียหรือเปล่า?” หยานควนถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ฉัน…ฉันไม่มีอะไรจะสั่งเสีย…” แววตาของหลิวหรูซือว่างเปล่า พูดพึมพำ

“งั้นก็ดี”

หยานควนหยิบผงบางอย่างที่เป็นถุงออกจากเสื้อตรงหน้าอก โยนเข้าไปในคุก

“อาวุโสสี่บอกว่าเห็นแก่ความสัมพันธ์ของคุณกับย่าเวิน จะไม่สั่งตัดหัวคุณ!” หยานควนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ไม่!”

ย่าเวินตะคอกเสียงดังทันที จากนั้นเตรียมตัวฝ่าประตูเข้าไป แต่ผู้คุมรีบวิ่งเข้ามาห้าม

“ย่าเวิน คุกตายเป็นสถานที่สำคัญ ห้ามทำอะไรส่งเดช พาเธอออกไป!” หยานควนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ลูกศิษย์ของตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์เดินเข้าไปหาย่าเวิน

“ปล่อยฉัน! ฉันต้องการพบอาวุโสสี่! ปล่อยฉัน!” ย่าเวินตะคอกเสียงดัง

ทว่ามันไม่มีประโยชน์

เธอถูกพาตัวออกจากคุกตายอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณมาก ย่าเวิน!”

หลิวหรูซือมองดูตรงจุดที่ย่าเวินเคยยืน เธอพูดเสียงเบา หลังจากนั้นมองห่อยาที่อยู่บนพื้น พูดพึมพำ “ถ้าหากฉันตาย หลินหยางก็ไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรอีก…ทั้งหมดนี้ มันคงจะจบแค่นี้แล้วมั้ง?”

พูดจบ เธอเปิดห่อยาแล้วเทเข้าปากของตนเองโดยตรง

......

บนสนามประลองแพทย์นักบุญ

หลินหยางและชิวซ่านเดินเข้ามา

สายตาของทุกคนหันไปมองคนทั้งสอง

“หลินหยางมาแล้ว!”

มีคนพูดเสียงเบา

“เขากล้ามาจริงด้วย!”

“เขามารนหาที่ตายเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเขาแอบหนีออกจากสำนักของเราแล้วเสียอีก”

“ในเมื่อมาแล้ว คิดว่าวันนี้คงต้องตายอยู่ที่นี่แน่”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“คำนับอาวุโสห้า!”

หลินหยางเดินไปหยุดอยู่ตรงใจกลางสนามประลอง ยกมือขึ้นคำนับหญิงวัยกลางคนที่อยู่ด้านหน้า

หญิงวัยกลางคนพยักหน้า “หลินหยาง คุณเป็นคนเสนอการประลองทักษะการแพทย์เป็นตาย ผลที่ตามมาทั้งหมดคุณก็ต้องแบกรับคนเดียว จะเป็นหรือตายมันขึ้นอยู่กับคุณแล้ว”

“ศิษย์เข้าใจดี” หลินหยางพยักหน้า

“ก็หวังว่าคุณจะเข้าใจจริงๆ แต่เท่าที่ผมดู คุณไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่” ทางด้านของเสวียเซียงยิ้มเล็กน้อย ในแววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ของความขี้เล่น

“ผมก็อยากมอบคำนี้ให้คุณเหมือนกัน” หลินหยางหันไปพูด

“เหอะเหอะ พอแล้ว พวกเรารีบเริ่มกันเถอะ ผมไม่อยากเห็นท่าทางที่น่าขยะแขยงของคุณอีกแล้ว” เสวียเซียงยิ้มอย่างเย็นชา ในแววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย

“ไม่ต้องรีบร้อน” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“หืม? คุณยังคิดจะมาไหมไหนอีก?” เสวียเซียงไม่เข้าใจ

“คนยังมากันไม่ครบ” หลินหยางพูด

“ไม่ครบ?”

เสวียเซียงงงเป็นไก่ตาแตก

กลับเห็นอาวุโสตะคอกเสียงดังอีกครั้ง “ลูกศิษย์อีกคนอยู่ไหน? ทำไมยังไม่ออกมา?”

ทุกคนตกตะลึง

“ลูกศิษย์อีกคน?”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“อาวุโสห้า นี่เป็นการประลองทักษะการแพทย์เป็นตายระหว่างหลินหยางกับเสวียเซียงไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พวกเขาอยู่บนสนามประลองแล้ว เริ่มได้แล้วไม่ใช่เหรอ?” มีลูกศิษย์ลุกขึ้นยืนถามด้วยความสงสัย

ทว่าอาวุโสห้ากลับส่ายหัว

“หนังสือที่หลินหยางส่งมาเป็นหนังสือรวมเล่ม นั่นก็หมายความว่า เขารวมการประลองทักษะการแพทย์เป็นตายสองรอบเข้าด้วยกัน เขาต้องการสู้กับเสวียเซียงและชวี่ช่ายกวนในเวลาเดียวกัน!” อาวุโสห้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

คำพูดประโยคนี้ทำให้มีเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

ภายในสนามประลองเดือดพล่าน

ลูกศิษย์ทุกคนตกใจมาก

รวมการประลองทักษะการแพทย์เข้าด้วยกัน?

สู้กับสองคนในเวลาเดียวกัน?

หลินหยางเขาคิดจะทำอะไร?