สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1490

ได้ยินเสียงตะโกน มีลูกศิษย์ของกลุ่มผู้คุมกฎที่อยู่ด้านนอกพุ่งเข้ามาไม่น้อย

หลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตามทิศทางของเสียง

กลับเห็นผู้ชายในชุดขาวกำลังยืนกอดอกอยู่ตรงกลางห้องโถง สายตาเหลือบมองคนของสำนักสวรรค์นิรันดรด้วยความดูถูก!

อวดดีมาก!

คนของสำนักสวรรค์นิรันดรโกรธมาก แต่ละคนกัดฟันกำหมัดแน่น

“เขาเป็นใคร? ถึงขั้นกล้าพูดจาอวดดีแบบนี้ต่อหน้าเจ้าสำนัก?” มีคนทนไม่ไหวจึงถาม

“คุณไม่รู้จักเขาเหรอ? อยู่เหมือนเขาจะเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของยอดเขากู่เฟิง ชื่ออะไรนะ…เฉินจื่ออัน!” คนที่อยู่ด้านข้างตอบ

“เฉินจื่ออัน? อัจฉริยะอันดับหนึ่ง? ไม่ใช่สิ ผมได้ยินมาว่าอัจฉริยะอันดับหนึ่งของยอดเขากูเฟิงชื่อเซียวหนานจือไม่ใช่เหรอ แล้วเฉินจื่ออันคนนี้โผล่ออกมาจากไหน?”

“ยังจะเซียวหนานจืออีก เขาตายไปตั้งนานแล้ว!”

“ตาย? เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณไม่ได้ยินข่าวเหรอ? ช่วงก่อนคนของยอดเขากูเฟิงเกิดเรื่องที่เมืองเจียงเฉิน พ่อบุญธรรมของเซียวหนานจือถูกฆ่า เซียวหนานจือรู้เรื่อง เขาโกรธมากจนธาตุไฟเข้าแทรกกระอักเลือดไม่หยุด ดูเหมือนตอนนี้จะตายไปแล้ว! หมายความว่าอัจฉริยะอันดับหนึ่งของยอดเขากูเฟิงในปัจจุบันก็คือเฉินจื่ออัน”

“หา? มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”

“น่าเสียดายจริงๆ ได้ยินมาว่าเซียวหนานจือคนนั้นสามารถสู้กับยอดฝีมือผู้ปราดเปรื่องสามอันดับแรกเลยทีเดียว! ดูเหมือนเขาได้นัดสู้กับผู้ปราดเปรื่องอันดับสามในเดือนนี้! ถ้าหากทำสำเร็จ ผู้ปราดเปรื่องอันดับสามก็จะกลายเป็นเขา มีผู้คนมากมายที่กำลังเฝ้าจับตาดูการต่อสู้ครั้งนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าการต่อสู้ยังไม่ทันได้เริ่ม เซียวหนานจือกลับตายแล้ว”

“เห้อ สวรรค์กลั่นแกล้งคนมีความสามารถ”

มีผู้คนไม่น้อยถอนหายใจด้วยความเสียดาย

แต่คนของสำนักสวรรค์นิรันดรไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ ทุกคนหันไปมองทางเฉินจื่ออันด้วยความไม่พอใจ

“ไอ้หนู ไปสั่งสอนเขาสักหน่อย!”

อาวุโสสองหันไปพูดกับหลินหยางเสียงเบา จากนั้นก็ออกไปคำนับเจ้าสำนัก

หลินหยางยืนอยู่ด้านข้าง กวาดสายตามองโดยรอบ

เจ้าสำนักโม่ซินนั่งอยู่ด้านหน้าสุด บนโต๊ะน้ำชาที่ตั้งอยู่ด้านข้างมีชุดน้ำชาหนึ่งชุด ส่วนแขกที่อยู่ด้านล่างก็กำลังถือถ้วยชากันทุกคน เหมือนกำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง

มีกองกำลังจากหลายฝ่ายมาที่นี่

โดยยอดเขากูเฟิงเป็นผู้นำ นอกจากนี้ยังมีตระกูลกงหนาน นิกายฉีหมิง หุบเขาเทพจันทรา…

คนของยอดเขากูเฟิงที่มาในครั้งนี้มีสถานะไม่ธรรมดา แม้แต่ท่านโหว่ที่เป็นอาวุโสใหญ่ก็เทียบไม่ติด เขาคือรองหัวหน้ากลุ่มพันธมิตรกูเฟิง หยานชางไห่!

แม้ยอดเขากูเฟิงเป็นกองกำลังสายหนึ่ง แต่กลับเป็นกลุ่มพันธมิตรที่ก่อตั้งโดยกองกำลังสิบสองสาย

หยานชางไห่ในฐานะรองหัวหน้า ความสามารถของเขาย่อมดูถูกไม่ได้เด็ดขาด

“รองหัวหน้าหยาน ยอดเขากูเฟิงของพวกคุณมีลูกศิษย์ที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อม ความสามารถของน้องเฉินจื่ออันคนนี้น่าตกใจอย่างยิ่ง” เจ้าสำนักโม่ซินไม่ได้โกรธ กลับพูดชมเฉินจื่ออันด้วยซ้ำ

ไม่มีท่าทีที่จะเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกศิษย์คนนั้นโดยสักนิด

ที่นี่คือสำนักสวรรค์นิรันดร ถึงลูกศิษย์คนนั้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหนก็ไม่มีวันตาย

“เจ้าสำนักโม่ซินพูดชมเกินไปแล้ว! จื่ออัน เจ้าสำนักโม่ซินนั่งอยู่ที่นี่ คุณพูดจาแบบนี้ได้ยังไง? ยังไม่รีบถอยกลับเข้าที่ของตัวเองอีก” หยานชางไห่จงใจพูดตำหนิ

คนที่ชื่อเฉินจื่ออันรีบถอยไปยืนด้านข้างทันที แต่ท่าทางที่ภาคภูมิใจของเขาไม่ได้ลดลงแม้แต่นิด

“คนของยอดเขากูเฟิงมีความสามารถที่โดดเด่นจริงๆ”

“ได้ยินมาว่าเฉินจื่ออันคนนี้เป็นศิษย์รักของรองหัวหน้าหยาน รองหัวหน้าหยานชี้แนะลูกศิษย์ได้ทั่วถึงจริงๆ”

“ไม่รู้ว่าในอนาคตความสามารถของเขาจะเป็นยังไง?”

“ไร้ขีดจำกัด”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบพากันพูดชม

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินจื่ออันยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้น คนของยอดเขากูเฟิงก็ดูได้ใจมากเช่นกัน

หยานชางไห่กระตุกมุมปากขึ้นพูด “เจ้าสำนักโม่ซิน ลูกศิษย์ของผมชนะแล้ว แต่ไม่ทราบว่ายังมีแขกท่านไหนที่อยากส่งลูกศิษย์ออกมาประลองแลกเปลี่ยนความรู้อีกหรือเปล่า?”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้สีหน้าของเหล่าอาวุโสที่อยู่ในเหตุการณ์ดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที

คนที่แพ้เมื่อกี้ชื่อหวังเจี้ยนห่าว ถือเป็นลูกศิษย์ระดับแนวหน้าคนหนึ่งของสำนักสวรรค์นิรันดร มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา พรสวรรค์น่าตกใจอย่างยิ่ง

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินจื่ออัน กลับต้านได้ไม่เกินสามกระบวนท่า

ส่งลูกศิษย์ทั่วไปเข้าสู้ ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกเหรอ?

ควรส่งใครไปดี?

ทุกคนเริ่มรู้สึกกังวลใจ

“หลินหยางมาถึงหรือยัง?”

ในตอนนั้นเอง เจ้าสำนักโม่ซินตะโกนถามอย่างกะทันหัน