สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 152

ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ผู้คนไม่รู้ว่าฟางหงเป็นใครมาจากไหน รู้เพียงแต่ว่าเขาทำงานในเยี้ยนจิน มีนิสัยถ่อมตน ตายแล้วหลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น มีผู้คนมากมายเงียบลงทันที

เขาเป็นรองผู้บัญชาการเยี้ยนจินที่ปลดเกษียณพร้อมกับผลงานมากมายและยังเป็นคนที่พักดีและรักประเทศชาติมาก

เป็นไปได้เหรอที่คนแบบนี้จะโดนเงินซื้อ?

ถึงแม้ประธานหลินจะมีความสามารถมากแค่ไหนก็ไม่มีทางสั่งการคนแบบนี้ได้แน่นอน!

ชอบแบบนี้ เรื่องทั้งหมดจึงเงียบลง

ส่วนลั่วเป่ยหมิงที่สูญเสียทนายอย่างฟางซื่อหมิงก็เหมือนกับสูญเสียเสาค้ำจุน พังทลายลงโดยตรง

หลังจากที่รู้ว่าฟางซื่อหมิงถอนตัวออกจากคดี ลั่วเป่ยหมิงถอนหายใจยาวตัดสินใจพักการสู้คดีเอาไว้ก่อน เพราะเขารู้ดีว่าทางฝั่งของเขาไม่มีทางชนะแล้ว

จุดจบมันถูกกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว

ซูเป่ยและซูเจินยืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น

"เป็นไง? ฝีมือของผมใช้ได้หรือเปล่า?"

หลินหยางมองคนกลุ่มนั้นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"คุณ…คุณอย่าได้ใจให้มันมากนัก!"

จางชิงเหิงกัดฟันแน่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ถึงแม้พวกคุณจะชนะคดีความ แต่เรื่องที่หยางหัวกรุ๊ปทำของปลอมรวมไปถึงกดขี่คนงานยังไม่จบ ตลาดหุ้นของพวกคุณเริ่มปั่นป่วน ส่วนซางหยูกรุ๊ปของเราเริ่มลงมือแล้ว ถึงจะไม่สามารถทำให้พวกคุณล้มละลาย แต่อย่างน้อยครั้งนี้พวกคุณก็ต้องสูญเสียครั้งใหญ่!"

"ดังนั้น คุณก็เลยคิดว่าหยางหัวกรุ๊ปของเราจะกลัวซางหยูกรุ๊ปของคุณ?" หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

จางชิงเหิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึ้ง "บริษัทที่เพิ่งก่อตั้งของพวกคุณจะมีโครงสร้างที่ใหญ่มากแค่ไหน? จะมีทรัพยากรมากแค่ไหน? จะเอาอะไรมาสู้กับพวกเรา?"

"ถึงแม้พวกเราจะเพิ่งก่อตั้งได้ไม่นาน แต่ถ้าคุณจะพูดถึงโครงสร้างและทรัพยากร อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน!"

หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน

"ไอ้หนู ผมรู้เรื่องหมดแล้ว คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ปล่อยให้ผมเป็นคนจัดการเอง!" เสียงของเจิ้งหนานเทียนดังขึ้นจากปลายสาย ในน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยอารมณ์ของความโกรธ

หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ผู้อาวุโสเจิ้งพูดแบบนี้ผมก็รู้สึกสบายใจ แต่ว่าผู้อาวุโสเจิ้ง ผมยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะคุยกับคุณ"

"เรื่องอะไรคุณพูดมาได้เลย!"

"มันก็เป็นเรื่องที่ผมปฏิเสธเรื่องเงินทุนช่วยเหลือก่อนหน้านี้นั่นแหละ ผมอยากจะถามว่าประมาณเท่าไหร่เหรอ?"

"อันนี้…เกรงว่าผมคงขออนุมัติให้คุณได้แค่เจ็ดพันล้าน!"

"งั้นผมเอา" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ประธานหลินโทรหาใคร ที่พูดมาหมายความว่ายังไง ผู้คนโดยรอบได้ยินไม่ค่อยชัดเจน

แต่มีอยู่คำพูดประโยคหนึ่งที่ทุกคนโดยรอบได้ยินอย่างชัดเจน

เจ็ดพันล้าน!

มันคือเงินเหรอ?

มีผู้คนไม่น้อยที่แทบจะคลั่งไปแล้ว!

โดยเฉพาะจางชิงเหิง เขารู้สึกอ่อนแรงจนแทบจะทรุดตัวล้มลงกับพื้น

เจ็ดพันล้าน?

หรือว่า…หยางหัวกรุ๊ปยังมีทุนสำรองอีกเจ็ดพันล้าน?

ถ้าหากเป็นแบบนั้น การโจมตีของซางหยูกรุ๊ปสำหรับพวกเขาแล้วมันนับอะไรไม่ได้เลย ไม่แน่หยางหัวกรุ๊ปอาจจะใช้เงินทุนมหาศาลโจมตีกลับด้วยซ้ำ

เป็นแบบนี้ได้ยังไง?

ร่างกายของจางชิงเหิงสั่นเทา เขาไม่เคยคิดว่าหลินหยางจะมีอิทธิพลมากขนาดนี้…

"คุณ…คุณกำลังโกหก!" เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"ทุกคนล้วนแต่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมพูดโกหกไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในทางกลับกันมันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของผมด้วย คุณคิดว่าผมจะทำเรื่องไร้สาระแบบนี้เหรอ?" หลินหยางลดโทรศัพท์ลงแล้วพูด

สีหน้าของจางชิงเหิงเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด สุดท้ายเขาตัดสินใจหันหลังแล้วเดินจากไป

เขาจะต้องไปรายงานเรื่องนี้ให้กับซือถูจิ้งก่อน และบอกให้ทางบริษัทเตรียมมาตรการรับมือ

แต่ในตอนที่จางชิงเหิงกำลังเตรียมตัวเดินจากไป หลินหยางตะโกนขึ้นอย่างกะทันหัน